Kindbrein

In september ben ik wezen kamperen met een vriendin. Met haar wandel ik elke week een keer en kletsen we heel wat af. Over God en ons leven. Enorm waardevol zijn die gesprekken voor mij!

2 nachtjes samen kamperen was bijzonder. We hadden alle tijd om te kletsen. En dat deden we! We deelden ons innerlijk. Ik kan nogal last hebben van allerlei gevoelens. Angst, afwijzing, boosheid, eenzaamheid. Mijn vriendin vroeg op een gegeven moment, Erna, is nu het kleine kind in jou aan het woord of de volwassene? Euhhh, hoe bedoel je dat? Vroeg ik. Ze legde me het een en ander uit. Soms dacht ik waar heeeeft ze het over?? En merkte ik weerstand bij mezelf.

Toch bleef het hangen wat ze zei. Ik had er wel eens eerder iets over gelezen, over wat de kenmerken zijn van een kinderbrein en wat de kenmerken zijn van een volwassen brein. Ik stelde mezelf de vraag, komen de gedachten die ik heb en datgene wat ik zeg voort uit het kinderbrein of uit het volwassen brein?

Ik vind dat een interessant iets. Hoe ons brein werkt. Dat we als (heel jong) kind emotionele behoefte hebben en als die niet vervuld worden, we onbewust een manier ontwikkelen om daar mee om te gaan. Om te kunnen overleven. Ons brein onthoudt dat. Als ik als volwassene angst ervaar, terwijl er geen fysiek gevaar is, betekent het dat ik te maken heb met het kinderbrein. Dat gaat onbewust. Stel, ik ben bang om voor een groep mensen te spreken. Verstandelijk weet ik dat er geen dreiging is, dat ik niet achterna wordt gezeten en dat er geen eng dier achter me aanzit. Mijn angst heeft te maken met iets wat kan gebeuren. Er kunnen mensen gaan lachen. Ik kan het ook als eng ervaren als alle ogen op mij gericht zijn.

Op zo'n moment kan ik tegen mezelf zeggen, wat dan nog? Ze bijten je niet! En ondertussen blijft dat nare gevoel in mijn buik. Een teken dat het te maken heeft met een onvervulde behoefte in mijn kindertijd.

Het volgende stukje geeft aan hoe bepaalde manieren van denken zich hebben ontwikkeld uit wat eigenlijk kenmerken zijn van de beleving van een kind. Er is verschil tussen de wereld van het kind en het perspectief van een volwassene.
De wereld van het kind wordt gekenmerkt door afhankelijkheid. Die van een volwassen door onafhankelijkheid, als deze tenminste waarneemt vanuit het volwassen bewustzijn.

Ene Jean Jenson noemde de volgende kenmerken:

Het kinderbrein denkt in termen van 'iedereen' en 'niemand', 'altijd' en 'nooit'.
Het volwassenbrein weet dat de een zo kan denken en de ander wwer anders. Dat als iemand iets zegt, dat slechts de mening is van één persoon. Niet van iedereen.

Het kinderbrein heeft een vertekend tijdsbeeld. 'Er komt nooit een einde aan'. Het volwassenbrein weet dat niks eeuwig duurt hier op aarde.

Voor een kinderbrein zijn behoeften urgent. Een baby heeft honger en kan nog niet wachten. (hoe ouder een kind wordt hoe meer het kan leren wachten) Een volwassenbrein weet dat het honger ervaart en een half uur later gaan eten.

Een (klein) kind is hulpeloos/machteloos, het denkt in termen van ik kan niks doen, ik heb geen keus. Een volwassene heeft 'macht', is bij machte. Kan zijn eigen keuzes maken.

Een kind heeft geen volwassen bewustzijn, een volwassene heeft naast zijn volwassen bewustzijn ook een kindbrein. We hebben allemaal dat kind in ons. Gelukkig wel! Het is een verschil in welke mate dat kind ons denken beheerst.

Kwetsbaar

Regelmatig hoor en lees ik over jezelf kwetsbaar opstellen. Het gaat dan vaak over je gevoel laten zien, over je gevoel delen.

Dan lees ik zinnen als bijvoorbeeld de kracht van kwetsbaarheid, of mooi dat jij je kwetsbaar op durft te stellen.

De betekenis van kwetsbaar volgens woorden.org is: die/dat snel op een of andere manier schade oploopt. Bijvoorbeeld een kwetsbare glazen tafel of kwetsbare ouderen.

Ik vroeg me af: is dat mooi?  Als ik de betekenis lees van schade opgelopen komt bij mij de vraag, is het krachtig als ik schade oploop?

Ik dacht, gebruik ik het woord kwetsbaar op de juiste wijze. Ik meende altijd, als ik iemand kwetsbaar vond, dat die ander eerlijk liet ziet wat er in haar of hem omging en als ik dat deed, ik me dan kwestbaar opstelde.
Andersom, iemand die haar of zijn gevoel niet deelde of liet zien, zag ik als onbereikbaar of onaantastbaar.
Ik kon dan niet echt iets delen, ervaarde geen verbinding.

Wat als de ander niet dezelfde gevoelens als ik ervaart of ze niet laat merken? Stel ik ben mega zenuwachtig voor iets en de ander totaal niet. (of wel, maar dat niet laat merken). Wat doet dat met mij? Zie ik die ander dan als niet kwetsbaar en mezelf wel? Zo van: geen gevoel, dus niet te raken? Niet te kwetsen? (kwetsbaar als: snel schade op kunnen lopen)
Hmm, betekent het dat als we ons gevoel laten zien, we sneller geraakt kunnen worden?
Tweeledig. Geraakt in de zin dat het pijn doet,(schade aanbrengt) of geraakt worden in de zin dat het een gevoel geeft wat we als fijn of mooi ervaren.
Is dat waar we het woord kwetsbaar voor gebruiken? Op die manier wil ik het woord lezen en gebruiken.

Terugkomend op als ik mega zenuwachtig ben en een ander niet. (of dat het niet te merken is). Wat doet dat met mij? Ik was altijd gewend om in termen van goed en fout/verkeere te denken. Zenuwen zag ik als verkeerd, het was een lastig gevoel, niet fijn. Iemand die dan niet zenuwachtig was terwijl ik het wel harstikke spannend vond, zag ik als goed. Beter dan mij. Heel zwart wit gezien: de ander is goed en ik ben fout. Of dom of stom. Stom dat ik zenuwachtig ben, slaat toch nergens op? Die ander is het niet, als zij of hij het ook zou zijn, zou het minder erg zijn.

Zoiets als gedeelde smart is halve smart. En het tegenovergestelde ook, als ik helemaal blij ben en de ander niet of niet laat merken.. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd..toch?

Zou het te maken hebben met mijn behoefte aan erkenning/herkenning of begrepen willen worden? Dan kom ik op het verschil in begrepen worden en gehoord worden. Als een ander zijn of haar gevoelens deelt, is dat voor mij dan de manier waarop ik mijn behoefte aan erkenning, herkenning of begrip in wil vullen? Of is er ook een andere manier mogelijk?

Wat maakt dat ik behoefte heb aan erkenning/herkenning of begrip? Heeft dat ten diepste te maken met een gevoel van eenzaamheid? Als de ander hetzelfde ervaart als ik, ben ik niet de enige.

Is het voor mij op een bepaalde manier fijn dat de ander dezelfde situatie heeft meegemaakt als ik? Ga ik er dan van uit dat die ander ook dezelfde gevoelens heeft ervaren? Het kan toch zijn dat ik een ouder heb verloren, daar veel verdriet van heb terwijl een ander ook een ouder heeft verloren en blij kan zijn dat diegene niet meer leeft. Om welke reden dan ook. Dan maken we hetzelfde mee en hebben we verschillende gevoelens.
Is het dan niet veel fijner om te horen hoe we het allebei hebben ervaren zonder een oordeel daarover te hebben? Okeej, dan deel je allebei wel je gevoel. Echter stel, dat ik zeg dat ik verdriet ervaar en de ander zegt, oh ik juist niet..... Huh? (ben ik alleen verbaasd daarover en wil ik meer weten of vind ik het eigenlijk raar...?)

Zou wel of niet kwetsbaar zijn te maken hebben met het gevoel niet gehoord te worden door de ander?  En daardoor gedachten krijgen als: is er iets mis met mij dat ik voel wat ik voel of is er wat mis met die ander? Werkt het zo? Als de ander mijn situatie en gevoel niet herkent?

Ik probeer dat te onderzoeken bij mezelf. En denk dat het bij mij zo werkt.
Met gedachten in me als: is er met mij iets mis of met die ander, ervaar ik geen verbinding. En dat is waar ik naar verlang.

Is het voor mij nodig dat een ander bepaalde gevoelens moet ervaren in een bepaalde situatie? Gewoon wat de meeste zouden ervaren. Zodat ik net ben als de meesten. Dat voelt veilig, ik ben niet gek, want de ander ervaart hetzelfde.

Stel hè, dat we in zo'n situatie zouden stoppen met oordelen, vergelijken,  interpreteren. Dat we alleen zouden waarnemen. Stel... Dan zou ik mega zenuwachtig kunnen zijn voor iets en m'n vriendin totaal niet. In plaats van te gaan vergelijken en me af te vragen, is er iets mis met mij, neem ik alleen waar. Ik voel dat ik zenuwachtig ben en mijn vriendin ervaart geen spanning. PUNT.

Het kan zijn dat we daarbij iets voelen. Onbehagen of irritatie of.. Vul maar in. Achter dat gevoel zit een behoefte. Welke? Dat kan verschillend zijn per persoon.
Helderheid hebben in mijn gevoel en behoefte zorgt ervoor dat ik mezelf leer kennen. Ik ben geneigd om een ander de schuld te geven van mijn gevoel. Terwijl dat gevoel iets zegt over mijn behoefte en niet iets over wat de ander doet of zegt. Zolang ik de ander als oorzaak zie, hoef ik niet bij mezelf te kijken wat er zit. Hoef ik niet kwetsbaar te zijn naar mezelf...

Ik denk aan de slogan: verander de wereld, begin bij jezelf. Mijn gevoel toelaten en luisteren wat mijn lichaam daarmee wil zeggen.

Ik wist niet hoe ik dat kon doen...en had behoefte aan ondersteuning. Die heb ik gehad. Door middel van trainingen, boeken, gesprekken. Ik hoop anderen te inspireren door iets te delen van mijn eigen proces.

Oud/nieuw

Op insta poste ik over onze kleuter en voor het eerst naar school gaan. Dat hij niet zonder mij op school wou blijven. En dat school een beleid heeft dat ze geen ouders in de les er bij laten zijn als een kind daar behoefte aan heeft.

Ik merk een groot verschil met eerder hoe ik nu in deze situatie reageerde.

Ik wil dat graag onder woorden brengen en de situatie weergeven hoe die eerder had kunnen zijn en hoe het nu was.

De feiten: kleuter wilde niet zonder mij op school blijven. Ik dacht (een poosje) bij hem te blijven. School ging daar niet mee akkoord. Ik ben met kleuter naar huis gegaan. En heb later een gesprek gehad op school.

Mijn motivatie: ik wil onze kinderen horen in hun gevoel. Ze leren om niet met vreemde mensen mee te gaan. Op school is alles vreemd, het gaat tegen mezelf in om hem te dwingen alleen te blijven als hij zich niet veilig voelt. Als het ook anders zou kunnen. Mijn ervaring met kleuter is als hij ergens vreemd is, hij eerst bij mij op schoot wil en vervolgens na een tijdje er van afgaat en gaat ontdekken. Als ik hem dwing om te gaan spelen (omdat ik dan m'n ding kan doen) terwijl hij bij mij op schoot wil, merk ik dat hij gedrag gaat vertonen waarbij we op een negatieve manier aandacht aan elkaar geven.

Vanuit mijn oude patroon was ik boos geworden en zou ik het stom hebben gevonden dat ik niet een poosje mocht blijven. Ik zou vol oordelen hebben gezeten over de juf en de school. Ik zou, nadat ik alles met m'n man had gedeeld, m'n zus of 'n vriendin bellen, hun vertellen hoe stom die school was en hoe belachelijk ik het vond, intussen hopen en eigenlijk verwachten dat m'n zus of vriendin het met me eens zouden zijn. Het gesprek zou doorspekt zijn met mijn oordelen, interpretaties en verwijten. Vervolgens zou ik kleuter niet meer naar die school willen laten gaan. En als dat niet anders kon, zou ik telkens negatieve gedachten hebben over de juf en school.

Geen harmonie, wel irritatie en boosheid. Wat op een gegeven moment wel minder zou worden of weg zou zakken, maarrrr, als er ook maar iets weer zou zijn waar ik het niet mee eens zou wezen.. Bamm, dan zou alles weer in herinnering komen met als gevolg een heftiger reactie van irritatie en boosheid. In het geval dat ik hem niet meer naar die school zou laten gaan, sloot ik iets af met negatieve gevoelens met alle gevolgen van dien. (roddelen, kwaad spreken)

Hoe het nu ging:
Ik merkte bij mezelf wat irritatie en ontstemd zijn. Irritatie omdat ik niet bij kleuter mocht blijven. Het ging niet zoals ik dat het liefste wilde. Ontstemd, omdat ik niet zo goed wist hoe nu verder? Ik dacht, hij moet toch een keer naar school. Ik had het idee weinig te  kiezen hebben en dat voelde heel vervelend.

Toen ik m'n irritatie voor mezelf had uitgesproken en doorhad dat het te maken had met wat ik graag wilde, kwam er ruimte in m'n hoofd om het vanuit school te bekijken. Wat hun idee over hun beleid was. En besloot ik te luisteren naar wat school daar over te vertellen had.

Zo ging ik het gesprek met school aan. Degene waarmee ik sprak was coördinator van de onderbouw. Ze vroeg naar mijn kant van het verhaal. Zonder gevoel van irritatie kon ik het vertellen. Dat was voor mij fijn om te merken, dat er rust in mijn lichaam was. Toen ik uitgesproken was, vertelde zij de kant van school. Hoe hun beleid was en dat we verschilden in onze pedagogische visie. De vraag kwam, is dat iets waar we samen in verder kunnen en willen of is dat iets waar we telkens tegen aan gaan lopen en kiezen we voor een andere school. Na het gesprek namen we samen het besluit dat wij als ouders een paar dagen de tijd zouden nemen om na te denken hoe we verder zouden willen. Ik ervaarde het gesprek als open, rustig en veilig.

Thuis gekomen deelde ik het gesprek met mijn man en deelde we samen onze gedachten hierover. Zonder irritatie of boosheid. Er was een verschil in pedagogische visie, niet meer en niet minder. We spraken daarover. Als we kozen voor die school, was het voor ons duidelijk dat we ons te houden hadden aan hun beleid. Dat kan voor strubbelingen zorgen en hoeft niet. We besloten om verschillende opties te onderzoeken. Waaronder ook ons te laten informeren over de pedagogische visie van een andere school.

Ik vond dat heel lastig. We hadden een schoolkeuze gemaakt en nu vroeg het opnieuw aandacht. Dat wilde ik eigenlijk niet.  Ik was bang dat we geen school konden vinden die ons aansprak en begon aan mezelf te twijfelen. Ben ik dan zo moeilijk?

Ik speurde op internet naar scholen in de omgeving. Als ik iets zag wat me aansprak, was dat te veel reistijd of de identiteit was niet christelijk. Ik merkte een beetje wanhoop en overzag het niet meer. Ik wilde graag helderheid, nu een beslissing nemen en klaar. Ik had behoefte aan rust en besloot een poosje te gaan liggen. Te gaan bidden en het aan God over te geven. Daarna kreeg ik de gedachte om een school te bellen (eentje die ik op internet had gezien en mijn zus ook had genoemd)

Om een (nog) langer verhaal iets korter te maken: we hebben een gesprek gehad op die school en merkten dat die beter bij ons past. We besloten om kleuter daar heen te laten gaan. Volgens afspraak hebben we nog een gesprek gehad op de andere school. Opnieuw een gesprek in openheid. Waarbij zowel school als ikzelf onze waardering voor elkaar hebben uitgesproken. En we in harmonie afscheid hebben genomen.

Nu ik op de hele situatie terugkijk, is alles prachtig verlopen en was het een leerzaam iets. Het is nieuw voor me om verschillend te zijn en in harmonie en liefde met elkaar om kunnen gaan. Wauw! Echt gaaf! 🙌 Dit is zo'n fijne ontwikkeling voor mij in mijn groei proces.

Mezelf leren kennen

Ik vraag me weleens af of ik iets te melden heb waar anderen wat aan hebben. Ik weet dat iedereen anders is en dat hoe ik iets beleef, voor een anders heel anders werkt.

Nou ontmoette ik gisteren meerdere vrouwen voor het eerst en bij een paar daarvan was er herkenning in hoe we iets beleven met ons gevoel. Herkenden we ons in onze patronen, in het gedrag. Het geeft een stuk erkenning, ik ben niet de enige! Dat weet ik wel, echter als dat bevestigd wordt, geeft me dat een blij gevoel. Een gevoel van verbonden zijn.

Als ik dan merk waar die ander mee worstelt, van baalt of iets niet als prettig ervaart, kom er bij mij een drang om te willen helpen. "Ik weet wat helpt! Ik heb dat ook zo gehad en echt, dit werkt!" In mijn enthousiasme kan ik dan zo van alles over die ander uitstorten. Inmiddels heb ik geleerd dat er misschien helemaal geen ruimte bij de ander is om mijn ideeën aan te horen. En dat maakt me voorzichtig. Soms ook onzeker, als ik mezelf de vraag stel: heb ik wel iets te vertellen wat waardevol is voor de ander..?

Afgelopen dagen was ik daarover aan het nadenken, mediteren. Wat is mijn motivatie om iets te delen, wat is mijn intentie? Dingen die naar voren kwamen waren: ik wil graag leuk en aardig gevonden worden. Ik wil van waarde zijn voor anderen. Ik wil graag waardering, gezien worden. En ik vroeg me af, is dat de juiste intentie? Hoe is mijn hart eronder en wat vraagt God van mij? Zonder Zijn zegen is het tevergeefs bouwen aan Zijn Koninkrijk. En dat is mijn verlangen, bouwen aan Zijn Koninkrijk. Ik raakte in gesprek met God. Ik dacht, ik weet niet of een ander open staat voor mijn verhaal en God weet precies wat ieder mens nodig heeft! Hij kent elk hart! Wauwww, Hem de regie geven over mijn leven! Heer, voor wie kan ik vandaag tot zegen zijn? Ik vertelde Hem over mijn intenties. Van waarde willen zijn, gezien en gehoord willen etc. Hij laat me zien dat Hij mij ziet en hoort, hoe ik van waarde ben voor Hem! Wow! Veel vaker gehoord natuurlijk. En telkens weer zijn er momenten van bewustzijn.

Dat neemt niet weg dat ik eigen verantwoording heb, dat ik stappen kan zetten. Het geeft rust en ontspanning om God te vertrouwen, merk ik. Om te ervaren hoe hij mijn leven leidt. Dat is iets wat gegroeid is. Hij bracht dingen op mijn pad, wat bijdroeg aan die groei. Ik vind dat enorm boeiend. Ik hou van leren. Er veranderen dingen. Ik was iemand die graag de controle hield, duidelijkheid wilde, ergens genoot ik van het onverwachte en ergens kon ik het niet handelen als ik geen overzicht had. Dat leven bij de dag, geen zorgen voor morgen.. was een prachtige theorie en in de praktijk lukte dat voor geen meter! Frustraties te over. En al las ik nog zo vaak: laat het los, geniet van vandaag etc.. Het ging gewoon niet. Ik werd zo vaak en veel geraakt in mijn gevoel, dat ik soms knetter werd van mezelf! Depressies en burnout maakte ik mee. Heel heftig, echt! Als ik er aan terug denk hoe ik sommige tijden heb ervaren...! Whahh, wat een verschil met nu! Het is gewoonweg een beetje onwennig.

God liefhebben boven alles en de naaste als mezelf. Een opdracht. Liefhebben, relatie, iemand leren kennen. God leren kennen, de ander leren kennen, mezelf leren kennen. Meega, wat een proces!
En net als ik enthousiast ben over een mooie vakantie plek, dat graag deel... "Weet je hoe mooi het daar is? Weet je wat je daar allemaal ziet? Joh! Het is daar zooo mooi, echt een topplek om heen te gaan!" Zo enthousiast ben ik over God en mezelf leren kennen. En zou ik dat wel met iedereen willen delen.

Echter, net als dat niet iedereen op mijn vakantiejubel zit te wachten, zit ook niet iedereen op mijn verhaal te wachten. En daarom schrijf ik het van me af. Deel ik het via een blog, zodat iedereen zelf kan kiezen om te lezen of niet.

Nu zit ik te dubben of ik afsluit met de vraag om je reactie. Ha ha, altijd benieuwd naar iemands mening, om zo weer inspiratie op te doen of contact te hebben. Ik merk dat m'n harstlag sneller gaat, want als ik vraag om je reactie, dan hoop ik ook op reacties en kijk ik zo'n beetje elke minuut op mijn mobiel om te checken. Dat wil ik niet omdat het mij onrust geeft. Kijk, daar is weer zo'n prikkel in mijn gevoel! Dan ben ik geneigd om niks meer te delen(vluchten) en soms is dat okee voor mij. Omdat ik geniet van leren en groeien, blijf ik delen met als gevolg (soms enorme) gevoelsprikkels. En heb ik het besluit genomen om per keer mijn grens te onderzoeken. Kan ik het hebben nu, die onrust? Wil ik daar iets mee nu?
Vragen om mezelf te leren kennen, lief te hebben.

"Van vragen wordt je wijs" hoorde ik wel eens. Toch hoorde ik als kind ook: "vraag toch niet zoveel!" Ik mag van mezelf zoveel vragen stellen als er zijn, ik hoor ze en check bij mezelf elke keer of ik er een antwoord op wil of kan geven. Dat schept ruimte in mijn denken! En geeft rust in mijn gevoel.

Trigger

Ik deel graag wat er in me omgaat. Deels omdat het mij helderheid geeft, deels ook om contact te kunnen maken met een andere ziel.

Gisteren las ik de zin: "omdat ik iets in mijn hoofd heb en zo moet het dan zijn"  Die woorden waren een trigger voor mij. Ik kon daar op dat moment niks mee. Vanmorgen was er een andere situatie waarbij die woorden in me op kwamen. Ik weet nu waarom ze triggerden.

Het is iets wat ik herken. Mijn behoeften schreeuwen om voorrang. Ik wil dat het gaat zoals ik het wil.
Wat is dat? Ik weet dat het mijn ego is die dat wil. Jezus heeft het over sterven aan mezelf. Wat houdt dat in voor mij? Wat denk ik dat Jezus daar mee bedoeld? Dat ik niet m'n ego m'n denken laat regeren. Wat dan wel? Zijn Geest woont in mij. Ik leef, maar niet ik, Jezus leeft in mij. Mijn geest laten regeren in mijn denken, door Zijn Geest. Dat is in strijd met wat mijn ego wil. Strijd in mijn denken. Daarmee naar Jezus gaan. Hem vragen om wijsheid. Hij geeft mij hulpmiddelen. O.a. een lijst met gevoelens en behoeften. Wanneer ik kijk wat mijn gevoel is en welke behoeften erachter zit, krijg ik helderheid in het denken van mijn ego. Mijn ego wil schuld bij een ander zoeken. Wil de verantwoording voor mijn gevoel bij de ander leggen. Ik voel me rot omdat de ander vervelend doet. Dat begon al in het paradijs. Adam die zei: Eva gaf mij de vrucht, Eva die doorverwees naar de slang. Het zit in me en daar kan verandering in komen. Ik heb de keuze om het zo te laten of er mee naar Jezus te gaan. Hij wil dat ik op Hem ga lijken. Dat kan dóór Hem. Helderheid in m'n gevoel en behoefte helpt me daar bij.

Als voorbeeld de situatie van vanochtend. Ik wil m'n zoontje vanavond meenemen naar vrienden en vraag per app of hij bij hen naar bed kan. Vriendin reageert prima, neem jij een bedje mee? Ik heb geen bedje en zoontje slaapt altijd in 'n groot bed. Dus ik wil gewoon dat hij bij hen in een bed kan slapen. Ik weet niet of dat oké is voor vriendin. Ik wil luisteren naar haar en tegelijkertijd wil ik gewoon dat het gaat zoals ik het wil. Wat gebeurt er in mijn hoofd? Ik voel irritatie en in m'n gedachten vormen zich verwijten zoals: wat doet ze lastig zeg, hij kan toch gewoon in een bed van hen?
Ergens hoor ik ook een stem die zegt: je weet niet wat haar redenen zijn, mss heeft ze het liever niet, een ander kind in hun bed. Daar reageer ik op in mezelf met: wat een onzin, wat geeft dat nou, mijn kind in haar bed? Ik wil luisteren naar haar en zit te worstelen in m'n hoofd omdat ik ook wil luisteren naar mezelf. Ik wordt me bewust van mijn ego. Die maakt verwijten en oordeelt over de ander. Welke behoefte zit hierachter? Behoefte aan voortgang. Ik wil niet dat mijn plannen stagneren door een ander. Is dat wat Jezus mij leert? Volgens mij niet. Nadat ik gezegd heb dat ik geen bedje heb, zegt vriendin dat zij er wel 1 op zolder heeft. Ik besluit om anders te reageren dan mijn ego wil. Ik geef aan dat zoontje in een groot bed kan en als het voor haar fijner is dat hij in het campingbedje slaapt, we dat kunnen proberen en vraag wat voor haar prettiger is. Zij reageert: maakt mij niet uit hoor! Dan gaat hij lekker in het grote bed!

Door dit stukje communicatie leer ik veel! Over mezelf en over God! Ik word me (opnieuw) bewust dat wat mij triggert in woorden of gedrag van een ander, alles zegt over mijzelf☺️ En leer zo door te lezen op insta. Dankbaar voor de lessen! 🙌