De afgelopen tijd schreef ik over het emotionele brein. Over hoe ik met succes een afweer omdraaide. Ik heb veel geleerd over ons brein, over communicatie. Dat neemt niet weg dat ik de laatste tijd regelmatig me heel rot voel. Herkenbare gevoelens van een eerdere depressie. Hoveel ik ook weet over depressie, gevoelens etc, het blijkt een heel proces te zijn om daar mee om te gaan.
Soms komt er iets naar boven, krijg ik inzicht en kan ik daar iets mee, soms ook niet, of pas later. De laatste dagen gaat het niet fijn. Ik weet niet goed hoe ik het uit kan leggen. Het gaat om mijn hoofd. Ken je dat, dat je door een hele vieze ruit kijkt en alles wat je ziet is vies, niet echt mooi. Je weet, dat wat achter die vieze ruit is, heel mooi is. Wanneer de ruit helemaal schoongemaakt is, zie je door de ruit heen de schoonheid van alles.
Zo iets.. De ene keer lijkt het alsof ik alles beleef en zie door zo'n vieze ruit. Ik geniet niet meer, terwijl er toch dingen zijn waarvan ik weet dat ze leuk zijn. De andere keer registeren mijn hersenen alsof ik alles zie door een schone ruit. Ik geniet, heb zin in het leven.
Dat is zo'n wereld van verschil! En dat gebeurt in mijn hoofd. Ik dacht eerder dat ik daar geen invloed op had. Ik bedoel, wat hersens doen, dat doen ze toch? Toen ik ging lezen over het emotionele brein, kwam ik terug op die gedachte en leerde ik dat ik er wel invloed op had. Dat is mooi dacht ik! Ik meende dat het dan klaar was met depressieve gevoelens. Tjoh! Ik ging vol aan de slag.
Er veranderde best wat. Ik ben nu een jaar verder, nadat ik er over las en merk echt verschil! Ik zak niet meer zo mega diep weg. De laatste dagen heb ik toch last van niet meer genieten, depri voelen. En dat gaat een beetje op en neer. Ik schrijf het nu op, dat helpt me, geeft helderheid. En misschien helpt het anderen ook.
Vandaag voelde ik me triest en droevig. Ik probeerde te achterhalen wat er achter zat. Helemaal helder heb ik het nog niet. Op een gegeven moment kwam er een herinnering in mijn gedachten van de basisschool. Een jaar of 10 was ik toen. We deden 'ploegertje' (jongens tikten de meiden, vervolgens liep je hand in hand verder) ken je dat? Ik geloof dat het per school verschillende benamimg had.
In mijn herinnering vond ik sommige jongens uit mijn klas leuk en wilde ik heel graag getikt worden! Dat gebeurde niet. De leukste meiden van de klas, die werden getikt. Tegen de tijd dat er niet veel meer te kiezen viel om te tikken (en ik dus dacht, misschien wordt ik zo wel getikt) ging de bel...
Vervolgens dacht ik aan de middelbare schoolperiode. Daar had ik wel vriendinnen, maar wij waren een groep meisjes die gewoon gewoon waren. Niet stom (dat was iig al beter dan op de basisschool) maar gewoon. Er was ook een groep meisjes die mooi waren! En leuk! Zij kregen aandacht. Aandacht die ik ook zo graag wou.
En op dat punt gekomen, komen de harde woorden over mezelf. Het schiet zo door m'n gedachten : ménn stel je niet aan zeg! Ha ha, jij wil aandacht.. Doe maar normaal, dan doe je gek genoeg. Kom op zeg, wil je zeggen dat je nu depressieve gevoelens hebt omdat je het op school niet leuk had?? Sjonge..! En niet leuk.. Dat viel toch best mee?
Okeej, je was niet echt een leuk kind, anders had je wel aandacht gekregen, nu ben je nog niet leuk. Dat blijkt wel. Moet je kijken wat een saai leven je hebt!
En zo draait het in m'n hoofd in een kringetje. Inmiddels ben ik me daar van bewust. En wil ik het liefste dat nu oplossen. Dat gaat niet. En nu ik het zo opschrijf, merk ik dat het wat rustiger wordt in me. Dat ik besef dat het tijd nodig heeft en merk ik weer hoop en vertrouwen.
Ik wil waarheid in mijn hoofd ipv leugens. Op zich heb ik wel kennis over wie ik ben, zeker nu mijn identiteit in Christus is. Alleen aan kennis heb ik niet genoeg. Kennis blijft iets van mijn hoofd. Het is zo fijn als dat doorleeft wordt met mijn lichaam. Zodat gedachten en gevoelens op 1 lijn zitten.
Het nare is, als ik me zo rot voel, dat er niks uit mijn handen komt. Als moeder van een gezin met 5 kinderen is er altijd iets te doen en wordt dat min of meer ook verwacht. Dan ervaar ik wel soms moedeloosheid. 's morgens al vastlopen met denken over het eten wat 's avonds gekookt dient te worden.
En dan soms een dag waarin het niet zo rot voelt in mijn hoofd. Ahh die wil ik zo graag meerrrr😀
Ik heb al heel wat dingen bedacht en ondernomen om een leuker leven te leven. En telkens wordt dat niks. Op een gegeven moment leerde ik dat het niet in de omstandigheden zit, maar in mezelf. Pfff, daar ben ik nog niet helemaal over uit.. Wat dat nou precies inhoudt.
Ik denk na over hoe lang het is dat ik me zo voel. Of ik dat al mijn hele leven heb. Dat is niet zo. Het is begonnen bij mij toen 8 jaar geleden de (toen) jongste naar school ging. Ineens was ik overdag alleen thuis. Na jaren drukte met 6 zwangerschappen in 6 jaar tijd, waarvan 4 kinderen. Er waren perioden dat ik vrijwilligerswerk deed, dat we ons huis verbouwden, nog een verhuizing en een zwangerschap. Dan voelde ik me veel fijner! En nu zit ook ons laatste kind op school! Ben ik alleen thuis. En... Daar ga ik weer...
Het is niet opgelost met iets gaan doen. Tijderlijk wel, lijkt het. Toch blijven gevoelens er zitten. Gevoelens waar een behoefte achter zit. Wat te maken heeft met mijn emotionele ervaringen vanuit mijn kindertijd. Dit is wat ik inmiddels weet. Nu de praktijk. Ik wens mezelf toe dat ik met liefde naar mezelf kan kijken. Zonder oordeel. En acceptatie dat het nu nog niet zo ver is..
