Een vervolg op mijn blog over bijbelse principes.
Ik begon mijn vorige blog over een gesprek met iemand over het roven van Bijbelse principes.
Daar wil ik iets dieper op in gaan. Ik noemde dingen die ik tegenkom in magazines over in je kracht staan, in balans zijn, e.d.
Ik ben zelf opgegroeid met de bijbel. Ik leerde dat ik wedergeboren moest worden, een nieuw hart moest krijgen. Dat was het enige nodige. Hoe te leven als wedergeboren mens, daar hoorde ik vanuit de bijbel weinig over.
In de bijbel lees ik in Romeinen 12 dat God liefdevol en goed is. Dat gelovigen niet meer op dezelfde manier moeten leven als ongelovige mensen. 'leef als nieuwe mensen, doordat jullie op een nieuwe manier gaan denken, nl op Gods manier. Dan zullen jullie ook anders gaan leven. Dan zullen jullie weten wat Gods wil is. En alles wat Hij wil is goed, mooi en volmaakt.'
In de verzen daarna lees ik: 'vind jezelf niet belangrijker dan je bent, wees bescheiden.'
Ik weet niet hoe het bij jou is, eerlijk gezegd dacht ik van mezelf dat ik mezelf niet belangrijk vond, ik vond mezelf niet geweldig, eerder het tegenovergestelde. Tot ik doorkreeg hoe ik reageerde als iemand mij te na kwam. Of als ik in conflict was. Dan wilde ik niet de minste zijn! Echt niet. Als ik ruzie had met bijvoorbeeld mijn man, beet ik van me af als een gewond dier. Wat mezelf niet belangrijk vinden?
Ik wist wel dat ik soms beter m'n mond kon houden, wist ook dat Gods advies: een 'zacht woord de grimmigheid afkeert' waar is. En toch, ik deed het niet. Kon het niet. Ook al bad ik er telkens voor, in sommige situaties leek het of mijn emoties het overnamen. Werd ik geraakt, gekwetst? Ik wilde terugpakken. Wraak nemen.
Een nieuw leven, nieuwe gedachten? Hoe dan?
Ik heb lange tijd gedacht dat als God mij opnieuw liet geboren worden, dat allemaal door Zijn Geest vanzelf kwam.
Dat Paulus het heeft over de goede strijd strijden, las ik en tegelijkertijd wist ik niet goed wat het inhield. Ik dacht, de duivel valt me aan, dat geeft strijd. Zoiets.
Nog zoiets, over oordelen. Het oordeel waar je mee oordeelt zul je zelf mee geoordeeld worden. En iets over deze balk in eigen oog..
Werkelijk, ik was er meestal van overtuigd dat conflicten kwamen door de ander. Okee, soms deed ik iets wat niet zo fijn was, maar meestal lag het aan de ander. Die hoorde me niet of deed chagrijnig.
Toen ik verder ging met de trainingen verbindende combinatie, leerde ik heel veel over mezelf. Ik ging het zien als een middel waarmee God me onderwijs gaf. En ik besefte, hier zit zoveel in wat God ook in de bijbel noemt. Terwijl in de training dat niet naar voren kwam. De bron werd niet genoemd. Een enkele keer kwam er een verhaal langs dat gelinkt was aan de bijbel. Ik dacht, de cursisten krijgen bijbelse principes aangerijkt, los van God. Hoe omgekeerd is dit? Zij leren, hoe te communiceren in conflicten, zodat er geen verwijdering ontstaat. Hoe zou het zijn als gelovigen er om bekend staan dat ze in liefde met elkaar omgaan? Dat er in conflictsituaties met elkaar wordt gecommuniceerd, zonder dat er verwijdering ontstaat? Als gelovigen kennis krijgen/hebben hoe dat mogelijk is. Dat God daar manieren voor geeft. Naast bidden. Net als dat Hij bij lichamelijke klachten ook middelen geeft, naast gebed.
Wanneer ik op internet zoek naar iets over communicatie, balans, liefde voor jezelf, dan kom ik meestal op sites terecht waar ik over dingen lees die ik niet terugvind in de bijbel. Er kunnen waardevolle principes genoemd worden. En tegelijkertijd wordt God niet genoemd. De Bron. Ik pleit ervoor dat we Zijn wijsheid niet links laten liggen of het laten roven.
woensdag 11 september 2019
woensdag 4 september 2019
Wijsheden en principes.
Bijbelse principes of Oosterse wijsheden. Zijn die eerste geroofd, of missen wij ze gewoon?
Een aantal maanden geleden was ik in gesprek met iemand toen ik iets zei over bijbelse principes die geroofd zijn. Ze vroeg of ik daar in een blog over heb geschreven. Ik wist het niet zeker en dacht, anders ga ik er een over schrijven. Nu ben ik er aan begonnen en vraag ik me af wat ik wil gaan zeggen. Het heeft te maken met zaken die ik tegen kom in magazines, op websites over in verbinding zijn met jezelf, in balans zijn, in je kracht gaan staan, stilte, rust.
Ik heb zelf geen ervaring met spirituele zaken buiten God om. Hij is mijn Bron. Ik denk aan de woorden die Hij spreekt: kom tot Mij, allen die vermoeid en belast zijn.
Dat deed ik, naar Hem toe gaan, met m'n moeite, met m'n zorgen. Ik wist dat Hij voor mij zorgde en ervaarde dat niet altijd zo. Achteraf kan ik zeggen dat het wel zo is en dat het aan mijn manier van denken lag, dat ik dat niet ervaarde. Er kwamen dingen op mijn pad, die mij interesseerden. O.a. trainingen verbindende communicatie. Ik volgde een training en merkte dat het niet gegeven werd vanuit christelijk oogpunt. Dat was toen een lastig punt voor mij. Ik herinner me nog dat we de opdracht kregen onze ogen dicht te doen, voeten naast elkaar op de grond te zetten en contact te maken met onszelf. Ik had daar geen ervaring mee en voelde me een beetje ongemakkelijk. De keren dat ik mijn ogen dicht deed, buiten het slapen om, was als ik ging bidden. Tijdens de training kwam er vaker iets aan bod waar ik moeite mee had. Ik was behoorlijk zwart/wit in mijn denken en qua geloof was ik doordrenkt van regels. Een van die dingen was dat de trainer zei dat er geen goed en fout was. Dat als we denken vanuit goed en fout, we belanden in oordelen. 'Wie bepaalt wat goed is en wat fout is?' zei hij. God bepaalt dat, dacht ik. Ik was ontdaan, geen goed en fout?? Zonde is toch fout? Ik besprak het met de trainer. Hij was Katholiek opgevoed en kende de bijbel. Hij zei, 'vertel mij eens iets wat fout is.' Ik antwoordde met: 'liegen'. Ja toch, liegen is fout. Hij vroeg me: 'hoe zit dat met Rachel, die twee verspieders verborg?' Ehmm, ja zij loog. 'was dat fout?' vroeg hij vervolgens. Ehmm, tja.. ehmm.. Ik wist eerlijk gezegd niks te zeggen. Mijn zwart/witte mening begon te wankelen.
Ik volgde verdiepende trainingen in verbindende communicatie en op een gegeven moment liep ik vast. Het was alsof God me liet weten dat ik moest stoppen met die trainingen volgen. Dat wilde ik niet. Ik vond het zo enorm interessant en dacht, dit moet iedereen weten! Ik vroeg me af waarom ik er mee zou moeten stoppen. Ik vroeg God om een teken als ik echt moest stoppen. Dat kreeg ik. Ik stopte en begreep het niet. Wat was er niet goed aan die training?
Pas later werd me duidelijk waarom. Ik dacht als iedereen deze manier van communiceren kent, wordt de wereld beter. God liet me zien, dat die gedachte niet klopte en niet was tot Zijn eer. Als iedereen Jezus leert kennen, dán wordt de wereld beter. Mijn hart was niet op Hem gericht, maar op een manier van communiceren. Toen ik daar achter kwam beleed ik dat voor God. Telkens kwamen de trainingen terug in mijn gedachten. En mijn interesse was er nog steeds. Ik sprak in gebed mijn verlangen uit en ook mijn verwarring. Waarna ik de rust ervaarde om verder te gaan met deze trainingen. Ik was een les rijker. Dat het kwade niet zit in die training, in die manier van communiceren, maar dat het in mijn hart zit, als ik niet op God gericht ben. Als ik Hem niet als Bron erken. Voor mij houdt dat in de praktijk in dat ik alles tegen Hem vertel. Heel mijn hart blootleg voor Hem. Als ik ergens van geniet zeg ik dat tegen Hem, als ik spanning ervaar, als ik iets niet weet. Ik vraag Hem om raad. Omdat Hij zelf zegt: als iemand wijsheid nodig heeft, vraag het Mij, ik zal het geven. En een van Zijn namen is zelfs Raad! Als iets dan anders gaat dan ik denk dat handig is, weet ik, dat God Wijsheid is. Dat ik met mijn beperkte brein totaal niet kan overzien wat het beste is. Hij weet dat wel! En kan ik als een kind mijn Vader vertrouwen. Niet vertrouwen dat het zal gaan zoals ik graag wil of denk dat het beste is. Nee.. Vertrouwen dat Hij weet wat het beste is en dat Hij het beste met mij voorheeft. Wat ik hier in een aantal zinnen beschrijf, is in werkelijkheid een proces van een jaar of 8 geweest.
In een volgend blog wil ik hier een vervolg op schrijven.
Een aantal maanden geleden was ik in gesprek met iemand toen ik iets zei over bijbelse principes die geroofd zijn. Ze vroeg of ik daar in een blog over heb geschreven. Ik wist het niet zeker en dacht, anders ga ik er een over schrijven. Nu ben ik er aan begonnen en vraag ik me af wat ik wil gaan zeggen. Het heeft te maken met zaken die ik tegen kom in magazines, op websites over in verbinding zijn met jezelf, in balans zijn, in je kracht gaan staan, stilte, rust.
Ik heb zelf geen ervaring met spirituele zaken buiten God om. Hij is mijn Bron. Ik denk aan de woorden die Hij spreekt: kom tot Mij, allen die vermoeid en belast zijn.
Dat deed ik, naar Hem toe gaan, met m'n moeite, met m'n zorgen. Ik wist dat Hij voor mij zorgde en ervaarde dat niet altijd zo. Achteraf kan ik zeggen dat het wel zo is en dat het aan mijn manier van denken lag, dat ik dat niet ervaarde. Er kwamen dingen op mijn pad, die mij interesseerden. O.a. trainingen verbindende communicatie. Ik volgde een training en merkte dat het niet gegeven werd vanuit christelijk oogpunt. Dat was toen een lastig punt voor mij. Ik herinner me nog dat we de opdracht kregen onze ogen dicht te doen, voeten naast elkaar op de grond te zetten en contact te maken met onszelf. Ik had daar geen ervaring mee en voelde me een beetje ongemakkelijk. De keren dat ik mijn ogen dicht deed, buiten het slapen om, was als ik ging bidden. Tijdens de training kwam er vaker iets aan bod waar ik moeite mee had. Ik was behoorlijk zwart/wit in mijn denken en qua geloof was ik doordrenkt van regels. Een van die dingen was dat de trainer zei dat er geen goed en fout was. Dat als we denken vanuit goed en fout, we belanden in oordelen. 'Wie bepaalt wat goed is en wat fout is?' zei hij. God bepaalt dat, dacht ik. Ik was ontdaan, geen goed en fout?? Zonde is toch fout? Ik besprak het met de trainer. Hij was Katholiek opgevoed en kende de bijbel. Hij zei, 'vertel mij eens iets wat fout is.' Ik antwoordde met: 'liegen'. Ja toch, liegen is fout. Hij vroeg me: 'hoe zit dat met Rachel, die twee verspieders verborg?' Ehmm, ja zij loog. 'was dat fout?' vroeg hij vervolgens. Ehmm, tja.. ehmm.. Ik wist eerlijk gezegd niks te zeggen. Mijn zwart/witte mening begon te wankelen.
Ik volgde verdiepende trainingen in verbindende communicatie en op een gegeven moment liep ik vast. Het was alsof God me liet weten dat ik moest stoppen met die trainingen volgen. Dat wilde ik niet. Ik vond het zo enorm interessant en dacht, dit moet iedereen weten! Ik vroeg me af waarom ik er mee zou moeten stoppen. Ik vroeg God om een teken als ik echt moest stoppen. Dat kreeg ik. Ik stopte en begreep het niet. Wat was er niet goed aan die training?
Pas later werd me duidelijk waarom. Ik dacht als iedereen deze manier van communiceren kent, wordt de wereld beter. God liet me zien, dat die gedachte niet klopte en niet was tot Zijn eer. Als iedereen Jezus leert kennen, dán wordt de wereld beter. Mijn hart was niet op Hem gericht, maar op een manier van communiceren. Toen ik daar achter kwam beleed ik dat voor God. Telkens kwamen de trainingen terug in mijn gedachten. En mijn interesse was er nog steeds. Ik sprak in gebed mijn verlangen uit en ook mijn verwarring. Waarna ik de rust ervaarde om verder te gaan met deze trainingen. Ik was een les rijker. Dat het kwade niet zit in die training, in die manier van communiceren, maar dat het in mijn hart zit, als ik niet op God gericht ben. Als ik Hem niet als Bron erken. Voor mij houdt dat in de praktijk in dat ik alles tegen Hem vertel. Heel mijn hart blootleg voor Hem. Als ik ergens van geniet zeg ik dat tegen Hem, als ik spanning ervaar, als ik iets niet weet. Ik vraag Hem om raad. Omdat Hij zelf zegt: als iemand wijsheid nodig heeft, vraag het Mij, ik zal het geven. En een van Zijn namen is zelfs Raad! Als iets dan anders gaat dan ik denk dat handig is, weet ik, dat God Wijsheid is. Dat ik met mijn beperkte brein totaal niet kan overzien wat het beste is. Hij weet dat wel! En kan ik als een kind mijn Vader vertrouwen. Niet vertrouwen dat het zal gaan zoals ik graag wil of denk dat het beste is. Nee.. Vertrouwen dat Hij weet wat het beste is en dat Hij het beste met mij voorheeft. Wat ik hier in een aantal zinnen beschrijf, is in werkelijkheid een proces van een jaar of 8 geweest.
In een volgend blog wil ik hier een vervolg op schrijven.
vrijdag 2 augustus 2019
Emotioneel brein/innerlijk kind, 2 vragen die ik beantwoord
Twee vragen die ik binnenkreeg:
1.Hoe kan ik minderen vanuit directe emotie reageren op minder leuk gedrag van mijn kinderen. Ik reageer nu heel impulsief en denk achteraf pas 'dat had anders gekund'
2. Ik zou graag nog meer uitleg krijgen over innerlijk kind en hoe dat allemaal werkt.
Onderstaand is mijn reactie wat ik op beide vragen wil geven.
Vanuit directe emotie reageren heeft te maken met het emotionele brein. In mijn laatste blog 'kennis is het begin van wijsheid' schrijf ik hierover. Zelf las ik een boek erover, waarin beschreven wordt hoe het werkt in ons brein. Hoewel ik zelf liever persoonlijk contact hierover heb met een ander, (dan kan ik ingaan op iemands persoonlijke situatie) wil ik hier er iets over schrijven. Met het verlangen dat iemand er iets aan heeft. En daarbij vermelden dat het mogelijk is om een coachingsgesprek af te spreken.
Eenvoudig gezegd slaat ons brein gevoelens op in onze kindertijd, als we niet gehoord worden in ons gevoel, onze emoties. Als we emotioneel niet krijgen wat we nodig hebben. In ons volwassen leven zijn er situaties die dat opgeslagen gevoel raken. Dan kunnen we met ons hoofd beredeneren dat we niet bang hoeven te zijn, gerust nee kunnen zeggen en we voelen het tegenovergestelde. Een ander voorbeeld: je kind luistert niet naar jou en je voelt boosheid. Na een paar keer iets zeggen en nog steeds geen kind wat luistert, voel je enorme boosheid. Ineens sta je te schreeuwen tegen je kind of geef je een klap. Later komt de gedachten: 'ik wil dit helemaal niet, maar hoe dan? Hoe krijg ik dan voor elkaar dat m'n kind luistert? Je praat erover met je kind en neemt je voor om het niet weer te doen. Misschien zoek je wel naar iets waardoor je meer geduld krijgt. Tot de volgende aanvaring. Vervolgens verfoei je inwendig jezelf.
Zulke emoties en gevoelens zijn een teken dat er opgeslagen gevoel uit het kindbrein is geraakt. Er is een situatie, waarbij er als het ware een angel is, die prikt, waardoor je voelt wat je voelt. Wil je hier verandering in brengen dan kun je het volgende doen. Schrijf de situatie op. Stel jezelf de vraag: wat maakt me zo boos, wat raakt me het meeste in deze situatie? Dat is de 'angel'. Als voorbeeld: ik vraag aan m'n kind (14 jr) of het zijn jas op wil hangen. 'Ja zo,' krijg ik als antwoord. Een tijdje later vraag ik het opnieuw. Kort daarna is kind naar zijn kamer en de jas ligt er nog.
Wat raakt me in deze situatie? Ik schrijf het volgende op: dit gaat elke keer zo. Ik vraag m'n kind iets, hij zegt, ja en doet nee. Wat stoort me daarin? Dat ik niet gehoord word en ook dat hij ja zegt en nee doet. Iets met niet van hem op aan kunnen. Niet kunnen vertrouwen. Ik voel direct weer m'n boosheid. Een teken dat dit de angel is.
Als je de situatie hebt opgeschreven en de angel helder hebt is het de bedoeling om het gevoel toe te laten terwijl je weet dat het gevoel te maken heeft met opgeslagen gevoel vanuit je kinderbrein.
Voorbeeld: ik zeg tegen mezelf: ik kan de ander niet vertrouwen. Met dat ik het zeg, voel ik in m'n lichaam een gespannen gevoel. Ik laat dit toe, terwijl ik tegen mezelf zeg dit is een oud gevoel, wat er nu uit wil.
Het is belangrijk om in je hoofd niet mee te gaan met je gevoel, dan versterk je juist iets waardoor het niet veranderd in je brein. Stel jezelf voor dat je een was in de wasmachine ziet draaien en je draait zelf niet mee. Je observeert de was die draait. (Voor mij was dit echt oefenen. Soms was ik zo in de ban van het gevoel, dat ik even tijd nodig had om bewust te worden dat ik er in mee ging ipv observeren). Zo observeer je wat je lichaam voelt terwijl je je bewust bent dat het niet van nu is, maar een oud gevoel wat nu door een situatie geraakt wordt. Waar eerder het gevoel niet gehoord en gezien werd (mocht worden) ben je zelf nu degene die dat alsnog doet.
Jij als volwassene kunt je innerlijke kind emotioneel heropvoeden. Laat het gevoel toe, zolang het er is. Dat kan 2 minuten zijn, ook langer. Wanneer je merkt dat het gevoel weg is, herhaal dan de angel nog eens. In mijn geval: ik kan de ander niet vertrouwen. Ik merk dat het in m'n lichaam rustig blijft. Als volwassene die reageert vanuit het volwassen brein, heb je geen anderen nodig om in leven te blijven, als je voor je eigen eten en drinken kunt zorgen. Een kind is afhankelijk van anderen. Wanneer we (onbewust) vanuit ons kindbrein denken en reageren, zijn we afhankelijk van anderen om ons comfortabel te voelen. Of afhankelijk van omstandigheden. Zoals ik al zei is dat te veranderen in ons brein. Één oefening daarvoor heb ik hierboven omschreven. Heb je vragen? Stel ze gerust. 💛
1.Hoe kan ik minderen vanuit directe emotie reageren op minder leuk gedrag van mijn kinderen. Ik reageer nu heel impulsief en denk achteraf pas 'dat had anders gekund'
2. Ik zou graag nog meer uitleg krijgen over innerlijk kind en hoe dat allemaal werkt.
Onderstaand is mijn reactie wat ik op beide vragen wil geven.
Vanuit directe emotie reageren heeft te maken met het emotionele brein. In mijn laatste blog 'kennis is het begin van wijsheid' schrijf ik hierover. Zelf las ik een boek erover, waarin beschreven wordt hoe het werkt in ons brein. Hoewel ik zelf liever persoonlijk contact hierover heb met een ander, (dan kan ik ingaan op iemands persoonlijke situatie) wil ik hier er iets over schrijven. Met het verlangen dat iemand er iets aan heeft. En daarbij vermelden dat het mogelijk is om een coachingsgesprek af te spreken.
Eenvoudig gezegd slaat ons brein gevoelens op in onze kindertijd, als we niet gehoord worden in ons gevoel, onze emoties. Als we emotioneel niet krijgen wat we nodig hebben. In ons volwassen leven zijn er situaties die dat opgeslagen gevoel raken. Dan kunnen we met ons hoofd beredeneren dat we niet bang hoeven te zijn, gerust nee kunnen zeggen en we voelen het tegenovergestelde. Een ander voorbeeld: je kind luistert niet naar jou en je voelt boosheid. Na een paar keer iets zeggen en nog steeds geen kind wat luistert, voel je enorme boosheid. Ineens sta je te schreeuwen tegen je kind of geef je een klap. Later komt de gedachten: 'ik wil dit helemaal niet, maar hoe dan? Hoe krijg ik dan voor elkaar dat m'n kind luistert? Je praat erover met je kind en neemt je voor om het niet weer te doen. Misschien zoek je wel naar iets waardoor je meer geduld krijgt. Tot de volgende aanvaring. Vervolgens verfoei je inwendig jezelf.
Zulke emoties en gevoelens zijn een teken dat er opgeslagen gevoel uit het kindbrein is geraakt. Er is een situatie, waarbij er als het ware een angel is, die prikt, waardoor je voelt wat je voelt. Wil je hier verandering in brengen dan kun je het volgende doen. Schrijf de situatie op. Stel jezelf de vraag: wat maakt me zo boos, wat raakt me het meeste in deze situatie? Dat is de 'angel'. Als voorbeeld: ik vraag aan m'n kind (14 jr) of het zijn jas op wil hangen. 'Ja zo,' krijg ik als antwoord. Een tijdje later vraag ik het opnieuw. Kort daarna is kind naar zijn kamer en de jas ligt er nog.
Wat raakt me in deze situatie? Ik schrijf het volgende op: dit gaat elke keer zo. Ik vraag m'n kind iets, hij zegt, ja en doet nee. Wat stoort me daarin? Dat ik niet gehoord word en ook dat hij ja zegt en nee doet. Iets met niet van hem op aan kunnen. Niet kunnen vertrouwen. Ik voel direct weer m'n boosheid. Een teken dat dit de angel is.
Als je de situatie hebt opgeschreven en de angel helder hebt is het de bedoeling om het gevoel toe te laten terwijl je weet dat het gevoel te maken heeft met opgeslagen gevoel vanuit je kinderbrein.
Voorbeeld: ik zeg tegen mezelf: ik kan de ander niet vertrouwen. Met dat ik het zeg, voel ik in m'n lichaam een gespannen gevoel. Ik laat dit toe, terwijl ik tegen mezelf zeg dit is een oud gevoel, wat er nu uit wil.
Het is belangrijk om in je hoofd niet mee te gaan met je gevoel, dan versterk je juist iets waardoor het niet veranderd in je brein. Stel jezelf voor dat je een was in de wasmachine ziet draaien en je draait zelf niet mee. Je observeert de was die draait. (Voor mij was dit echt oefenen. Soms was ik zo in de ban van het gevoel, dat ik even tijd nodig had om bewust te worden dat ik er in mee ging ipv observeren). Zo observeer je wat je lichaam voelt terwijl je je bewust bent dat het niet van nu is, maar een oud gevoel wat nu door een situatie geraakt wordt. Waar eerder het gevoel niet gehoord en gezien werd (mocht worden) ben je zelf nu degene die dat alsnog doet.
Jij als volwassene kunt je innerlijke kind emotioneel heropvoeden. Laat het gevoel toe, zolang het er is. Dat kan 2 minuten zijn, ook langer. Wanneer je merkt dat het gevoel weg is, herhaal dan de angel nog eens. In mijn geval: ik kan de ander niet vertrouwen. Ik merk dat het in m'n lichaam rustig blijft. Als volwassene die reageert vanuit het volwassen brein, heb je geen anderen nodig om in leven te blijven, als je voor je eigen eten en drinken kunt zorgen. Een kind is afhankelijk van anderen. Wanneer we (onbewust) vanuit ons kindbrein denken en reageren, zijn we afhankelijk van anderen om ons comfortabel te voelen. Of afhankelijk van omstandigheden. Zoals ik al zei is dat te veranderen in ons brein. Één oefening daarvoor heb ik hierboven omschreven. Heb je vragen? Stel ze gerust. 💛
woensdag 31 juli 2019
Kennis is het begin van wijsheid
Jaren geleden was het prima om te roken. De gevaren voor de gezondheid waren niet of nauwelijks bekend. Door de jaren heen werd duidelijk hoe ongezond roken is. Dat het het lichaam beschadigd en zelfs zo, dat het gevolg de dood kan zijn.
Kennis is heel belangrijk. Door bewust te zijn van bepaalde zaken, kunnen we pijn en ziekte verminderen. Op lichamelijk gebied is dat duidelijk.
Psychisch/mentaal is dat niet anders. Kennis van het brein kan er voor zorgen dat pijn en ziekte wordt verminderd.
De heftigheid die wij kunnen ervaren met gevoelens en emoties heeft alles te maken met wat er in ons kindbrein is opgeslagen.
Als iemand op mijn been tikt met zijn vinger, kan ik dat voelen en ervaar ik geen pijn. Zit daar echter een open wond onder, dan kan ik het zomaar uitschreeuwen van de pijn. Twee dezelfde aanrakingen, die qua gevoel enorm verschillen. Dat heeft te maken met mijn lichaam, mijn pijn, in dit geval de wond op mijn been. Dat bepaalt de impact van wat ik voel. (Okee, als iemand met een hamer er op slaat, zal ik sowieso pijn voelen. Of mijn been moet verdoofd zijn.😏)
Zo gaat het ook met woorden die we horen/lezen en de impact die ze op ons hebben. Dezelfde opmerking, hetzelfde gedrag, kan verschillende uitwerkingen hebben bij mensen. En zelfs bij dezelfde persoon kan het verschillen per moment. Denk maar aan als we moe zijn, dat we sneller geïrriteerd raken. Het heeft te maken met behoeften die niet vervuld zijn. Als we moe zijn, is er een behoefte aan rust/slaap. Wordt deze niet vervuld, dan raken we geïrriteerd van dingen die de rust verstoren.
Als klein kind hebben we behoeften, die we zelf nog niet in kunnen vullen. Daarin zijn we afhankelijk van onze opvoeders. Elk kind heeft behoefte aan liefde, troost, nabijheid, eten, gezien en gehoord worden, erkenning. Op het moment dat een kind niet krijgt wat het nodig heeft om deze behoefte te vervullen, gebeurt er iets in het brein. Wees je er van bewust dat een kind dit niet zelf kan en totaal afhankelijk is van een volwassene. Stel jezelf eens voor dat je in het ziekenhuis ligt, je niet van je bed af kunt en je heel nodig moet plassen. Je vraagt een verpleegster om hulp en er wordt niet gereageerd, hoe zou dat voor je zijn? Je bent machteloos en hebt anderen nodig. En die anderen laten je aan je lot over. Hoe overleef je dat?
Bij een kinderbrein werkt het zo, dat wanneer het kind niet krijgt wat het nodig heeft om te leven, het een strategie ontwikkeld om te overleven. Dat is super nuttig, anders zou het niet in leven blijven. Zijn we echter volwassen, dan hebben we die strategie niet meer nodig. Een volwassen brein is in staat om in leven te blijven zonder anderen in tegenstelling tot een baby. Wat echter regelmatig gebeurt, is dat een volwassene (onbewust) nog steeds de strategieën uit de kindertijd gebruikt. Het brein is zo gewend daaraan, het gaat automatisch. Er zitten patronen in gesleten wat maakt dat we het ons niet bewust zijn. We schreeuwen bijvoorbeeld tegen onze kinderen als ze niet luisteren. Ook al willen we dat niet, zo ineens gebeurt het toch. Vanuit een soort machteloosheid? Gaan we met onze kinderen om vanuit het idee dat we als ouders macht hebben over de kinderen?
Of het gebeurt dat je iets zegt over iets wat je partner doet en hij/zij boos reageert en in de verdediging schiet. Vanuit het idee aangevallen te worden. Dat heeft alles te maken met het kindbrein.
Ook reacties gegeven vanuit angst.
Bijvoorbeeld een vader die vindt dat zijn zoon wat stoerder moet worden. De moeder vraagt: mag je zoon niet zijn wie hij is? Een vraag waarover nagedacht kan worden. Waar je ook aandacht aan kunt geven is: wat maakt dat de vader dat graag wil? Is hij bang dat zijn zoon geplaagd gaat worden? Schaamt hij zich misschien voor het gedrag van zijn zoon omdat hij denkt dat anderen dat raar vinden?
Het is mooi om te kijken wat onze kinderen nodig hebben. Vergeet echter niet het kind in jezelf! Zolang die niet gehoord en gezien wordt, blijft het schreeuwen om aandacht. Ben jij jezelf bewust dat jezelf degene bent die het die aandacht kan geven? Zo ben je niet langer meer afhankelijk van anderen om waardering en erkenning te krijgen. Dan leer je emotioneel volwassen te reageren. Je kunt dit met je verstand oefenen, de kans is groot dat je in je gevoel blijft strugglen. Hiervoor kun je oefeningen doen. Oefeningen waarbij er in je brein letterlijk iets veranderd. Zodat je bijvoorbeeld kritiek krijgt van je partner en je dat kunt horen zonder een gevoel van boosheid of het idee dat je het weer niet goed doet. Zou je dat willen?
Kennis geeft inzicht. Inzicht biedt keuzes. Ergens voor kiezen kan bestaaande pijn genezen en nieuwe pijn voorkomen. Vorig jaar maakte ik de keuze om te stoppen met roken. De aanleiding was de kennis over hoe ongezond het was. Dat wist ik al veel langer, toch stopte ik niet eerder. Dat had te maken met angst. Bang dat ik iets heel fijns zou kwijtraken. (ergens registreerde m'n brein als dat ik dat niet zou overleven) Door een avond een cursus te volgen veranderde dat. In die cursus deed ik kennis op.
Kennis..Mijn passie is het om kennis door te geven. Over communicatie, het emotionele brein. Ik merk een groot verschil van toen ik de kennis nog niet wist en nu. In de relatie met m'n man, in de opvoeding van m'n kinderen. In de relatie met mezelf. Rust, mezelf comfortabel voelen hoe de situatie ook is. En soms voel ik me enorm geraakt door iets, ben ik helemaal uit m'n doen. Erg? Nu niet meer, ik weet dan dat er oud zeer is geraakt en kan daar in mezelf mee aan de slag. Dan gebeurt het ook wel, dat ik het even niet helder krijg en een vriendin vraag om samen te sparren. Het is voor mij zo waardevol om mezelf hierin te horen en te zien omdat het mij in staat stelt in liefde met mezelf en anderen om te gaan, ipv mezelf en anderen te veroordelen. Dat geeft zo'n rust.
Schrijven is een manier om kennis over te dragen. Voor wat ik door wil geven is schrijven alleen niet voldoende. Daar zijn ontmoetingen voor nodig. Durf jij het aan? Waar ben je bang voor of waar verlang je naar?
Kennis is heel belangrijk. Door bewust te zijn van bepaalde zaken, kunnen we pijn en ziekte verminderen. Op lichamelijk gebied is dat duidelijk.
Psychisch/mentaal is dat niet anders. Kennis van het brein kan er voor zorgen dat pijn en ziekte wordt verminderd.
De heftigheid die wij kunnen ervaren met gevoelens en emoties heeft alles te maken met wat er in ons kindbrein is opgeslagen.
Als iemand op mijn been tikt met zijn vinger, kan ik dat voelen en ervaar ik geen pijn. Zit daar echter een open wond onder, dan kan ik het zomaar uitschreeuwen van de pijn. Twee dezelfde aanrakingen, die qua gevoel enorm verschillen. Dat heeft te maken met mijn lichaam, mijn pijn, in dit geval de wond op mijn been. Dat bepaalt de impact van wat ik voel. (Okee, als iemand met een hamer er op slaat, zal ik sowieso pijn voelen. Of mijn been moet verdoofd zijn.😏)
Zo gaat het ook met woorden die we horen/lezen en de impact die ze op ons hebben. Dezelfde opmerking, hetzelfde gedrag, kan verschillende uitwerkingen hebben bij mensen. En zelfs bij dezelfde persoon kan het verschillen per moment. Denk maar aan als we moe zijn, dat we sneller geïrriteerd raken. Het heeft te maken met behoeften die niet vervuld zijn. Als we moe zijn, is er een behoefte aan rust/slaap. Wordt deze niet vervuld, dan raken we geïrriteerd van dingen die de rust verstoren.
Als klein kind hebben we behoeften, die we zelf nog niet in kunnen vullen. Daarin zijn we afhankelijk van onze opvoeders. Elk kind heeft behoefte aan liefde, troost, nabijheid, eten, gezien en gehoord worden, erkenning. Op het moment dat een kind niet krijgt wat het nodig heeft om deze behoefte te vervullen, gebeurt er iets in het brein. Wees je er van bewust dat een kind dit niet zelf kan en totaal afhankelijk is van een volwassene. Stel jezelf eens voor dat je in het ziekenhuis ligt, je niet van je bed af kunt en je heel nodig moet plassen. Je vraagt een verpleegster om hulp en er wordt niet gereageerd, hoe zou dat voor je zijn? Je bent machteloos en hebt anderen nodig. En die anderen laten je aan je lot over. Hoe overleef je dat?
Bij een kinderbrein werkt het zo, dat wanneer het kind niet krijgt wat het nodig heeft om te leven, het een strategie ontwikkeld om te overleven. Dat is super nuttig, anders zou het niet in leven blijven. Zijn we echter volwassen, dan hebben we die strategie niet meer nodig. Een volwassen brein is in staat om in leven te blijven zonder anderen in tegenstelling tot een baby. Wat echter regelmatig gebeurt, is dat een volwassene (onbewust) nog steeds de strategieën uit de kindertijd gebruikt. Het brein is zo gewend daaraan, het gaat automatisch. Er zitten patronen in gesleten wat maakt dat we het ons niet bewust zijn. We schreeuwen bijvoorbeeld tegen onze kinderen als ze niet luisteren. Ook al willen we dat niet, zo ineens gebeurt het toch. Vanuit een soort machteloosheid? Gaan we met onze kinderen om vanuit het idee dat we als ouders macht hebben over de kinderen?
Of het gebeurt dat je iets zegt over iets wat je partner doet en hij/zij boos reageert en in de verdediging schiet. Vanuit het idee aangevallen te worden. Dat heeft alles te maken met het kindbrein.
Ook reacties gegeven vanuit angst.
Bijvoorbeeld een vader die vindt dat zijn zoon wat stoerder moet worden. De moeder vraagt: mag je zoon niet zijn wie hij is? Een vraag waarover nagedacht kan worden. Waar je ook aandacht aan kunt geven is: wat maakt dat de vader dat graag wil? Is hij bang dat zijn zoon geplaagd gaat worden? Schaamt hij zich misschien voor het gedrag van zijn zoon omdat hij denkt dat anderen dat raar vinden?
Het is mooi om te kijken wat onze kinderen nodig hebben. Vergeet echter niet het kind in jezelf! Zolang die niet gehoord en gezien wordt, blijft het schreeuwen om aandacht. Ben jij jezelf bewust dat jezelf degene bent die het die aandacht kan geven? Zo ben je niet langer meer afhankelijk van anderen om waardering en erkenning te krijgen. Dan leer je emotioneel volwassen te reageren. Je kunt dit met je verstand oefenen, de kans is groot dat je in je gevoel blijft strugglen. Hiervoor kun je oefeningen doen. Oefeningen waarbij er in je brein letterlijk iets veranderd. Zodat je bijvoorbeeld kritiek krijgt van je partner en je dat kunt horen zonder een gevoel van boosheid of het idee dat je het weer niet goed doet. Zou je dat willen?
Kennis geeft inzicht. Inzicht biedt keuzes. Ergens voor kiezen kan bestaaande pijn genezen en nieuwe pijn voorkomen. Vorig jaar maakte ik de keuze om te stoppen met roken. De aanleiding was de kennis over hoe ongezond het was. Dat wist ik al veel langer, toch stopte ik niet eerder. Dat had te maken met angst. Bang dat ik iets heel fijns zou kwijtraken. (ergens registreerde m'n brein als dat ik dat niet zou overleven) Door een avond een cursus te volgen veranderde dat. In die cursus deed ik kennis op.
Kennis..Mijn passie is het om kennis door te geven. Over communicatie, het emotionele brein. Ik merk een groot verschil van toen ik de kennis nog niet wist en nu. In de relatie met m'n man, in de opvoeding van m'n kinderen. In de relatie met mezelf. Rust, mezelf comfortabel voelen hoe de situatie ook is. En soms voel ik me enorm geraakt door iets, ben ik helemaal uit m'n doen. Erg? Nu niet meer, ik weet dan dat er oud zeer is geraakt en kan daar in mezelf mee aan de slag. Dan gebeurt het ook wel, dat ik het even niet helder krijg en een vriendin vraag om samen te sparren. Het is voor mij zo waardevol om mezelf hierin te horen en te zien omdat het mij in staat stelt in liefde met mezelf en anderen om te gaan, ipv mezelf en anderen te veroordelen. Dat geeft zo'n rust.
Schrijven is een manier om kennis over te dragen. Voor wat ik door wil geven is schrijven alleen niet voldoende. Daar zijn ontmoetingen voor nodig. Durf jij het aan? Waar ben je bang voor of waar verlang je naar?
zondag 28 juli 2019
Gehoord en gezien worden/gespannen en ontspannen
Gehoord en gezien worden. 💛
Laatst vroeg ik via stories of er interesse was in een post over ontspannen en vertragen. Die was er. Lees er in deze blog over en wat het te maken heeft met gehoord en gezien worden.
Er zijn verschillende manieren om te ontspannen. We kunnen ademhalingsoefeningen doen. Via YouTube zijn daar filmpjes over te vinden. Het is onderzocht wat een snelle, oppervlakkige ademhaling doet in ons lijf. Dat is niet waar ik het hier over wil hebben, al is het handig om eens je ademhaling te checken.
Als ik aan gespannen zijn denk, denk ik aan alert zijn of geïrriteerd. Als moedervan kleine kinderen was ik voortdurend alert. Ik had soms het idee een politieagent te zijn. 'kijk uit, niet zo schreeuwen, jongens wat is dit nou?'
Er waren dagen die 's ochtends zo al begonnen en ontspannen zijn ver te zoeken was. Wat maakt dat we reageren zoals we reageren? Achter elk gedrag van ons zit een behoefte en een gevoel er bij. Daar inzicht in te hebben geeft mij helderheid, ik begrijp mezelf dan. Dat geeft mij rust en de gelegenheid om te kiezen er iets aan te veranderen of niet.
Concreet: ben je gespannen, geïrriteerd? Neem even een paar minuten voor jezelf waarin je eerst dat gevoel toe laat. Je mag gespannen zijn. Laat je oordelen, gedachten ook toe. Probeer eens of dat lukt zonder daar een oordeel over te hebben. Lukt dat niet, ook prima.
Je kunt bij de lijst met behoeften kijken (ik postte die 3 juli) welke behoefte je hebt, die niet wordt ingevuld, waardoor je gespannen of geïrriteerd bent. Wat doet het met je om dat te weten? Weet je een strategie/manier om die behoefte in te vullen? Soms is dat lastig omdat we in onze eigen patroon zitten en kan het bespreken met een ander handig zijn. Ik kan me nog herinneren toen we 4 kleine kinderen hadden, ik een enorme behoefte had aan rust. In mijn hoofd zat één idee, een week op vakantie zonder de kinderen. Dat leek me een oplossing om rust te krijgen. Dat ging echter op dat moment niet en in gedachten liep ik tegen een muur. Ik heb rust nodig en ik kan niet een week weg. Die gedachte bleef in een kringetje ronddraaien en frustrerende mij. Toen ik het met iemand besprak, hoorde ik andere mogelijkheden, die bij mij niet op waren gekomen. O.a. om zelf een paar keer een nachtje weg te gaan. Bijvoorbeeld één keer per maand.
Stilstaan bij wat ik voel en wat ik nodig heb, zorgt ervoor dat ik mezelf hoor en zie. Deze post over gespannen/ontspannen is niet iets van probleem/oplossing. Bij de vorige post schreef ik #gehoordengezienworden
#datwiliedermens
Het is mijn wens dat ieder mens zichzelf hoort en ziet. Voor mij is dat iets wat te maken heeft met de ander liefhebben als jezelf.
Hoe is dat bij jou? Zie en hoor jij jezelf? Luister jij naar wat je nodig hebt? Dan bedoel ik niet of jij jezelf geeft wat je nodig hebt. Ik heb het idee dat het niet iets is wat voor iedereen gewoon is.
Ik ben benieuwd naar jouw verhaal over jezelf horen en zien in je gevoel en behoefte. (hoe) Doe jij dat? Laat je het me weten in een reactie of dm? 💛
#durfjeopentezijn?
#veranderdewereldbeginbijjezelf
Laatst vroeg ik via stories of er interesse was in een post over ontspannen en vertragen. Die was er. Lees er in deze blog over en wat het te maken heeft met gehoord en gezien worden.
Er zijn verschillende manieren om te ontspannen. We kunnen ademhalingsoefeningen doen. Via YouTube zijn daar filmpjes over te vinden. Het is onderzocht wat een snelle, oppervlakkige ademhaling doet in ons lijf. Dat is niet waar ik het hier over wil hebben, al is het handig om eens je ademhaling te checken.
Als ik aan gespannen zijn denk, denk ik aan alert zijn of geïrriteerd. Als moedervan kleine kinderen was ik voortdurend alert. Ik had soms het idee een politieagent te zijn. 'kijk uit, niet zo schreeuwen, jongens wat is dit nou?'
Er waren dagen die 's ochtends zo al begonnen en ontspannen zijn ver te zoeken was. Wat maakt dat we reageren zoals we reageren? Achter elk gedrag van ons zit een behoefte en een gevoel er bij. Daar inzicht in te hebben geeft mij helderheid, ik begrijp mezelf dan. Dat geeft mij rust en de gelegenheid om te kiezen er iets aan te veranderen of niet.
Concreet: ben je gespannen, geïrriteerd? Neem even een paar minuten voor jezelf waarin je eerst dat gevoel toe laat. Je mag gespannen zijn. Laat je oordelen, gedachten ook toe. Probeer eens of dat lukt zonder daar een oordeel over te hebben. Lukt dat niet, ook prima.
Je kunt bij de lijst met behoeften kijken (ik postte die 3 juli) welke behoefte je hebt, die niet wordt ingevuld, waardoor je gespannen of geïrriteerd bent. Wat doet het met je om dat te weten? Weet je een strategie/manier om die behoefte in te vullen? Soms is dat lastig omdat we in onze eigen patroon zitten en kan het bespreken met een ander handig zijn. Ik kan me nog herinneren toen we 4 kleine kinderen hadden, ik een enorme behoefte had aan rust. In mijn hoofd zat één idee, een week op vakantie zonder de kinderen. Dat leek me een oplossing om rust te krijgen. Dat ging echter op dat moment niet en in gedachten liep ik tegen een muur. Ik heb rust nodig en ik kan niet een week weg. Die gedachte bleef in een kringetje ronddraaien en frustrerende mij. Toen ik het met iemand besprak, hoorde ik andere mogelijkheden, die bij mij niet op waren gekomen. O.a. om zelf een paar keer een nachtje weg te gaan. Bijvoorbeeld één keer per maand.
Stilstaan bij wat ik voel en wat ik nodig heb, zorgt ervoor dat ik mezelf hoor en zie. Deze post over gespannen/ontspannen is niet iets van probleem/oplossing. Bij de vorige post schreef ik #gehoordengezienworden
#datwiliedermens
Het is mijn wens dat ieder mens zichzelf hoort en ziet. Voor mij is dat iets wat te maken heeft met de ander liefhebben als jezelf.
Hoe is dat bij jou? Zie en hoor jij jezelf? Luister jij naar wat je nodig hebt? Dan bedoel ik niet of jij jezelf geeft wat je nodig hebt. Ik heb het idee dat het niet iets is wat voor iedereen gewoon is.
Ik ben benieuwd naar jouw verhaal over jezelf horen en zien in je gevoel en behoefte. (hoe) Doe jij dat? Laat je het me weten in een reactie of dm? 💛
#durfjeopentezijn?
#veranderdewereldbeginbijjezelf
zondag 16 juni 2019
Praten met je kind(eren)
Regelmatig hoor ik gesprekjes tussen een ouder en kind. Op straat, in winkels, op school. Vaak gaat het over iets wat het kind graag wil en de ouder niet. Ik hoor dan soms ouders reageren op dezelfde manier als ikzelf jaren heb gedaan.
Voorbeeld: een moeder brengt haar dochter van 5 naar school. Ze blijft even in de klas, geeft een kus en wil gaan.
M: mama gaat lieverd, een kus en tot vanmiddag!
D: nee mama, niet gaan!
M: jawel meisje ik ga wel.
D: nee mama, je moet me nog helpen met deze puzzel!
M: nee meis, ik heb je al geholpen, ik ga echt.
D: neehee mamaa, ik wil niet dat je gaahaat!
M: nou zeg, doe eens normaal, wat doe je gek zeg! Ik heb je geholpen, ik moet gaan, ik zwaai voor het raam, wel kijken hè?!
Moeder loopt weg. In het gunstige geval voor haar, houdt haar dochter stil.
Ik heb al gezegd dat ik ook jarenlang op deze manier communiceerde. Totdat ik trainingen ben gaan volgen in communicatie. En later ook mezelf ben gaan verdiepen in het emotionele brein.
Sindsdien vind ik het enorm interessant wat er gebeurd bij moeder en dochter tijdens zo'n situatie. Ik heb het nooit aan een moeder op zo'n moment gevraagd. Wel weet ik nog van mezelf wat er dan gebeurde.
Ik ergerde me aan het feit dat ik wilde gaan en m'n dochter me als het ware tegenhield. Wat ze anders niet deed, dus ik begreep dat niet. Andersom wilde m'n dochter graag iets, wat ze niet kreeg.
Tijdens dit korte gesprekje waren er verschillende gevoelens. Die werden niet benoemd. Daar wil ik nu graag op inzoomen. Moeder voelt irritatie, want ze wil gaan. Dochter voelt verdriet, misschien ook onveiligheid, want ze wil niet dat mama weggaat.
Wat maakt dat gevoelens niet worden benoemd? Bij mij was dat omdat ik daar niks van wist. Ik had werkelijk geen idee dat gevoelens er zijn en wat ze te zeggen hebben. Wat een eye-opener is dat geweest voor mij. Leren luisteren naar gevoelens, ook als ze niet worden benoemd. Juist dan, zodat mijn kind ze ook leert te benoemen.
Afgelopen keer dat ik mijn zoontje van 4 naar school bracht ging ons laatste gesprekje zo:
M: ik ga zo naar huis en wil graag jou een kus geven.
Z: nee mama, je mag niet weggaan!
M: ik hoor dat je niet wilt dat ik ga, wat wil je wel?
Z: ik wil knuffelen met jou.
We knuffelden samen en ik gaf opnieuw aan dat ik wilde gaan.
Z: nee mam, je moet me nog helpen(hij was figuurtjes aan het leggen)
M: lieverd, jij wilt niet dat ik ga, volgens mij wil je gewoon lekker bij mij blijven hè?
Z: knikt ja.
M: ja dat is ook fijn en nu heb je school en gaan alle vaders en moeders de klas uit. Wat heb je nodig dat ik ook zo kan gaan?
Z: kijkt om zich heen, geeft me een knuffel en zegt: je mag gaan!
Het grootste verschil voor mij in de communicatie hoe ik het eerder deed en nu, is dat ik luister naar wat mijn kind zegt, dat hij gehoord wordt. Elke keer weer merk ik dat verschil. Dat heeft een uitwerking in zijn gedrag.
Toen ik veranderde in de manier van communiceren hadden we ook kinderen in huis in de puber leeftijd. Eerlijk gezegd werkte die nieuwe manier met hen in het begin totaal niet. Poeh, wat een weerstand kwam er. En ergens begreep ik dat. Ze waren het niet gewend. Zoals ik nu met de kinderen praat, praat ik ook met het kind in mij. En ook daar merkte ik eerst zo'n weerstand. Wat een oordelen kwamen er naar boven. 'doe niet zo raar joh!, dit is echt belachelijk'.
Ik ben blij dat ik toch heb doorgezet. Het heeft heel veel veranderd in het omgaan met mezelf. En ook met de kinderen.
Ik geloof dat ieder mens, groot en klein, gehoord wil worden. Dat er mensen zijn die al weten hoe je dat kunt doen en dat er ook, net als ik eerder, nog veel zijn die dat niet weten. Iets niet weten is geen schande. Weet dat het te leren is!
Lange tijd was ik emotioneel afhankelijk van anderen. Hing mijn welbevinden af hoe anderen regeerden. Vooral degene die het dichtst bij me staan, man een kinderen. Nu luister ik naar het kind in mij en ben ik zelf in staat om mijn behoeften in te vullen. Wat een heerlijkheid, niet alleen voor mij, ook voor m'n man en kinderen. 💛🙌
Voorbeeld: een moeder brengt haar dochter van 5 naar school. Ze blijft even in de klas, geeft een kus en wil gaan.
M: mama gaat lieverd, een kus en tot vanmiddag!
D: nee mama, niet gaan!
M: jawel meisje ik ga wel.
D: nee mama, je moet me nog helpen met deze puzzel!
M: nee meis, ik heb je al geholpen, ik ga echt.
D: neehee mamaa, ik wil niet dat je gaahaat!
M: nou zeg, doe eens normaal, wat doe je gek zeg! Ik heb je geholpen, ik moet gaan, ik zwaai voor het raam, wel kijken hè?!
Moeder loopt weg. In het gunstige geval voor haar, houdt haar dochter stil.
Ik heb al gezegd dat ik ook jarenlang op deze manier communiceerde. Totdat ik trainingen ben gaan volgen in communicatie. En later ook mezelf ben gaan verdiepen in het emotionele brein.
Sindsdien vind ik het enorm interessant wat er gebeurd bij moeder en dochter tijdens zo'n situatie. Ik heb het nooit aan een moeder op zo'n moment gevraagd. Wel weet ik nog van mezelf wat er dan gebeurde.
Ik ergerde me aan het feit dat ik wilde gaan en m'n dochter me als het ware tegenhield. Wat ze anders niet deed, dus ik begreep dat niet. Andersom wilde m'n dochter graag iets, wat ze niet kreeg.
Tijdens dit korte gesprekje waren er verschillende gevoelens. Die werden niet benoemd. Daar wil ik nu graag op inzoomen. Moeder voelt irritatie, want ze wil gaan. Dochter voelt verdriet, misschien ook onveiligheid, want ze wil niet dat mama weggaat.
Wat maakt dat gevoelens niet worden benoemd? Bij mij was dat omdat ik daar niks van wist. Ik had werkelijk geen idee dat gevoelens er zijn en wat ze te zeggen hebben. Wat een eye-opener is dat geweest voor mij. Leren luisteren naar gevoelens, ook als ze niet worden benoemd. Juist dan, zodat mijn kind ze ook leert te benoemen.
Afgelopen keer dat ik mijn zoontje van 4 naar school bracht ging ons laatste gesprekje zo:
M: ik ga zo naar huis en wil graag jou een kus geven.
Z: nee mama, je mag niet weggaan!
M: ik hoor dat je niet wilt dat ik ga, wat wil je wel?
Z: ik wil knuffelen met jou.
We knuffelden samen en ik gaf opnieuw aan dat ik wilde gaan.
Z: nee mam, je moet me nog helpen(hij was figuurtjes aan het leggen)
M: lieverd, jij wilt niet dat ik ga, volgens mij wil je gewoon lekker bij mij blijven hè?
Z: knikt ja.
M: ja dat is ook fijn en nu heb je school en gaan alle vaders en moeders de klas uit. Wat heb je nodig dat ik ook zo kan gaan?
Z: kijkt om zich heen, geeft me een knuffel en zegt: je mag gaan!
Het grootste verschil voor mij in de communicatie hoe ik het eerder deed en nu, is dat ik luister naar wat mijn kind zegt, dat hij gehoord wordt. Elke keer weer merk ik dat verschil. Dat heeft een uitwerking in zijn gedrag.
Toen ik veranderde in de manier van communiceren hadden we ook kinderen in huis in de puber leeftijd. Eerlijk gezegd werkte die nieuwe manier met hen in het begin totaal niet. Poeh, wat een weerstand kwam er. En ergens begreep ik dat. Ze waren het niet gewend. Zoals ik nu met de kinderen praat, praat ik ook met het kind in mij. En ook daar merkte ik eerst zo'n weerstand. Wat een oordelen kwamen er naar boven. 'doe niet zo raar joh!, dit is echt belachelijk'.
Ik ben blij dat ik toch heb doorgezet. Het heeft heel veel veranderd in het omgaan met mezelf. En ook met de kinderen.
Ik geloof dat ieder mens, groot en klein, gehoord wil worden. Dat er mensen zijn die al weten hoe je dat kunt doen en dat er ook, net als ik eerder, nog veel zijn die dat niet weten. Iets niet weten is geen schande. Weet dat het te leren is!
Lange tijd was ik emotioneel afhankelijk van anderen. Hing mijn welbevinden af hoe anderen regeerden. Vooral degene die het dichtst bij me staan, man een kinderen. Nu luister ik naar het kind in mij en ben ik zelf in staat om mijn behoeften in te vullen. Wat een heerlijkheid, niet alleen voor mij, ook voor m'n man en kinderen. 💛🙌
woensdag 29 mei 2019
WhatsApp groep en het kleine meisje
Een persoonlijk verhaal deze keer over het functioneren in een groep.
Ik maak deel uit van verschillende WhatsApp groepen. En op de een of andere manier doet het iets met mij, communicatie tussen meerdere mensen in een gesprek waar ik deel uit maak. Ik voel verschillende gevoelens, overleg bij mezelf wat ik wil zeggen, hoe ik wil reageren. Typ een reactie, lees hem over en verander soms de woorden. Komt het over zoals ik het bedoel?
Er zijn soms momenten dan zo'n gesprek mij bezig houdt. De reacties van de anderen in de groep, of juist geen reacties.
Laatst merkte ik irritatie bij mezelf. Telkens als er in een groepsapp een berichtje geplaatst werd, voelde ik een soort van geagiteerdheid. Ik werd gewoon een beetje sacherijnig om mijn eigen reactie. Ha ha. Wat was er aan de hand? Dat wou ik weten en tegelijk had ik geen zin er in om me in mezelf te verdiepen. In plaats daarvan zat ik elk appje wat binnenkwam te bekritiseren. Dat duurde zo een poosje, totdat ik realiseerde, dat het iets was wat me triggerde. En, zo weet ik inmiddels, heeft dat te maken met iets in mezelf, 'oud zeer' zoals ik het noem. Iets vanuit mijn kindbrein.
Om erachter te komen wat het was, stelde ik mezelf, of eigenlijk aan het kleine meisje van eerder, de vraag welke gedachte achter mijn gevoel van irritatie zat. Was het een oordeel over het gesprek of over de groepsdeelnemers? Of een gedachte over mezelf? Ik ging het app gesprek na en stopte bij het punt, waar het gevoel van irritatie het hevigst werd. Ik onderzocht wat er op dat moment in mij gebeurde. Een aantal gedachten kwamen in me op. Ik checkte ze door te voelen of mijn irritatie toe nam of niet. Dat was niet het geval. Tot de gedachte door me heen ging: 'ik wil ook meedoen'. Patss! Die voelde ik enorm in mijn lijf. En niet eens irritatie, veel meer verdriet.
Op dat moment liet ik het gevoel toe. Wetend dat het niet iets van nu was.
Toen ik later voor mezelf de boel op een rijtje wilde zetten, werd het me duidelijk hoe het zat. Op de groepsapp werd een appje geplaatst, anderen regeerde daar lovend op. Ik wilde dat als ik iets plaatste, er ook lovend op gereageerd zou worden. De criticus in mij zei: doe niet zo kinderachtig zeg, je bent volwassen! Mijn lichaam reageerde met een gevoel wat niet fijn aanvoelde. En ik, ik wist even niet wie ik voorrang wou geven, de criticus of mijn lichaam. Automatisch gaf ik de criticus voorrang. Bewust daarvan, liet ik het even voor wat het was en ook mijn gevoel liet ik even voor wat het was. Totdat ik bij mezelf de ruimte ervaarde om te luisteren. Ik was me er al van bewust dat de situatie op de groepsapp mij triggerde en ik (onbewust) vanuit mijn kindbrein regeerde. Nu werd het me duidelijk wat er getriggerd werd. Een pijn van niet mee mogen doen. Niet mee mogen spelen. Anderen wel en ik niet.. Terwijl dat kleine meisje zo graag mee wilde doen.
Voor mij is het heel bijzonder om hier achter te komen, de oude pijn bij God te brengen, genezing te ontvangen. Daarna was het gevoel weg. Ook al zei ik tegen mezelf, 'ik mag niet meedoen'. Geen pijn meer, in plaats daarvan nieuwe gedachten. Het denken wat vernieuwd wordt. 🙌🙌
Wat doet het met jou, als je dit leest? Dat interesseert mij, laat je een reactie hieronder achter, of bij de insta-post?
Ik maak deel uit van verschillende WhatsApp groepen. En op de een of andere manier doet het iets met mij, communicatie tussen meerdere mensen in een gesprek waar ik deel uit maak. Ik voel verschillende gevoelens, overleg bij mezelf wat ik wil zeggen, hoe ik wil reageren. Typ een reactie, lees hem over en verander soms de woorden. Komt het over zoals ik het bedoel?
Er zijn soms momenten dan zo'n gesprek mij bezig houdt. De reacties van de anderen in de groep, of juist geen reacties.
Laatst merkte ik irritatie bij mezelf. Telkens als er in een groepsapp een berichtje geplaatst werd, voelde ik een soort van geagiteerdheid. Ik werd gewoon een beetje sacherijnig om mijn eigen reactie. Ha ha. Wat was er aan de hand? Dat wou ik weten en tegelijk had ik geen zin er in om me in mezelf te verdiepen. In plaats daarvan zat ik elk appje wat binnenkwam te bekritiseren. Dat duurde zo een poosje, totdat ik realiseerde, dat het iets was wat me triggerde. En, zo weet ik inmiddels, heeft dat te maken met iets in mezelf, 'oud zeer' zoals ik het noem. Iets vanuit mijn kindbrein.
Om erachter te komen wat het was, stelde ik mezelf, of eigenlijk aan het kleine meisje van eerder, de vraag welke gedachte achter mijn gevoel van irritatie zat. Was het een oordeel over het gesprek of over de groepsdeelnemers? Of een gedachte over mezelf? Ik ging het app gesprek na en stopte bij het punt, waar het gevoel van irritatie het hevigst werd. Ik onderzocht wat er op dat moment in mij gebeurde. Een aantal gedachten kwamen in me op. Ik checkte ze door te voelen of mijn irritatie toe nam of niet. Dat was niet het geval. Tot de gedachte door me heen ging: 'ik wil ook meedoen'. Patss! Die voelde ik enorm in mijn lijf. En niet eens irritatie, veel meer verdriet.
Op dat moment liet ik het gevoel toe. Wetend dat het niet iets van nu was.
Toen ik later voor mezelf de boel op een rijtje wilde zetten, werd het me duidelijk hoe het zat. Op de groepsapp werd een appje geplaatst, anderen regeerde daar lovend op. Ik wilde dat als ik iets plaatste, er ook lovend op gereageerd zou worden. De criticus in mij zei: doe niet zo kinderachtig zeg, je bent volwassen! Mijn lichaam reageerde met een gevoel wat niet fijn aanvoelde. En ik, ik wist even niet wie ik voorrang wou geven, de criticus of mijn lichaam. Automatisch gaf ik de criticus voorrang. Bewust daarvan, liet ik het even voor wat het was en ook mijn gevoel liet ik even voor wat het was. Totdat ik bij mezelf de ruimte ervaarde om te luisteren. Ik was me er al van bewust dat de situatie op de groepsapp mij triggerde en ik (onbewust) vanuit mijn kindbrein regeerde. Nu werd het me duidelijk wat er getriggerd werd. Een pijn van niet mee mogen doen. Niet mee mogen spelen. Anderen wel en ik niet.. Terwijl dat kleine meisje zo graag mee wilde doen.
Voor mij is het heel bijzonder om hier achter te komen, de oude pijn bij God te brengen, genezing te ontvangen. Daarna was het gevoel weg. Ook al zei ik tegen mezelf, 'ik mag niet meedoen'. Geen pijn meer, in plaats daarvan nieuwe gedachten. Het denken wat vernieuwd wordt. 🙌🙌
Wat doet het met jou, als je dit leest? Dat interesseert mij, laat je een reactie hieronder achter, of bij de insta-post?
zondag 5 mei 2019
Verschillende stemmetjes in je hoofd
Ik ben moeder van 5 kinderen en ik vind mezelf geen leuke moeder. Zeg nou zelf, wat is er leuk aan een moeder die elke dag boos is en moppert op haar kinderen? Omdat ze schreeuwen, ruzie maken, hun spullen niet opruimen, hun kleren niet in de wasmand stoppen, de douche niet uitdrogen, niet naar haar luisteren.
Met andere woorden ze doen niet wat ik wil dat ze doen. Daar wordt ik soms enorm kwaad om. Kinderen moeten toch luisteren? Ik moet ze toch opvoeden? Van andere moeders hoor ik dezelfde verhalen. Soms klagen we even tegen elkaar en vragen aan elkaar: heb jij me-time? Me-time, mijn eigen tijd. Hoezo, is er ook tijd die niet voor mij is?
Als ik tijd doorbreng in het bijzijn van mijn kinderen, is het dan niet mijn eigen tijd? Hoe zit dat? Is het dan kindertijd? Wat houdt het eigelijk in, tijd voor mij/tijd voor de kinderen? Heeft het te maken met aandacht? Me-time, aandacht voor mezelf, tijd voor de kinderen, aandacht voor hen? Juist door aandacht voor mezelf te hebben, kan ik aandacht hebben voor mijn kinderen. Is dat gescheiden? Nee, dat gaat juist samen!
In het omgaan met mijn kinderen wil ik bewust zijn van mijn gevoelens en van hun gevoelens. Allebei. Een heel proces! Voordat ik hier ook maar iets van af wist was waar ik deze blog mee begon, realiteit. Gedurende het proces stel ik mezelf vragen. Moeten de kinderen naar mij luisteren? Moeten ze doen wat ik zeg? Hoe zit het met hun gevoelens en hun behoeften? Huh? Kijk maar uit, straks hebben jouw kinderen het voor het zeggen en lopen ze over jou heen! (hoorde ik een stemmetje zeggen in mijn hoofd)
Mijn kinderen die het voor het zeggen hebben? Nouuuwww, ik kwam erachter dat er één kind het voor het zeggen had, mijn eigen kleine meisje. Dat meisje dat opgegroeid is met het idee dat kinderen niks te zeggen hebben. Dat vaders (en moeders) wil wet is. En als je niet luisterde, je straf kreeg. Wat een drama, werd ik als kind niet gehoord, ben ik moeder en wordt er nog steeds niet naar me geluisterd.
Als kind kon ik stampvoeten als ik niet kreeg wat ik graag wilde. Stampvoeten van boosheid. En nu? Precies hetzelfde gevoel van boosheid. Er zal maar je hele leven niet naar je geluisterd worden! Een kind leert van ouders Zo ontstaat een ketting van vele generaties lang die niet weten hoe te luisteren naar gevoel. Die ketting wilde ik verbreken. Hoe dan? Ik leerde dat ik zelf degene ben waar het begint. Door te luisteren naar wat er in me is. In me zijn verschillende stemmetjes. En één die spreekt zonder woorden. Geest, ziel en lichaam. Al die verschillende stemmen! Welke spreekt er waarheid? Ik was er eerder van overtuigd dat ze allemaal waarheid spraken. En dat klopte vaak niet. Ziel had twee verschillende aanvoerders. Een criticus en een klein meisje. Wat een gevecht soms in mij met al die stemmen. Ziel schreeuwde het hardste. Geest had een zachte stem, die vaak niet werd gehoord. Lichaam sprak wat harder en werd gewoon genegeerd. Ik las over touwschouwer zijn van dat drietal.
Toeschouwer zonder oordeel. Gewoon eens te horen naar die verschillende stemmen zonder daar iets van te vinden. Dus niet die criticus stom vinden of dat kleine meisje zo zielig.
Het begin van mezelf observeren.
Plotseling kwam er een gedachte in me op: kijkt God, door Jezus, zo niet naar ons?
Ik had vaker gebeden om door Gods ogen naar andere te kijken. Nu leerde ik om door Gods ogen naar mezelf te kijken! Niet alleen naar een stukje van mezelf, nee, naar alles. God leert ons dat we bestaan uit geest, ziel en lichaam. Elk daarvan heeft ons iets te zeggen. En dat kan verwarrend zijn.
Bijvoorbeeld: het is best een drukke tijd, zo kort na de geboorte van je kindje. Je hebt momenten dat je denkt: poehh, wat ben ik moe. Er ligt nog een berg was.. Pfff.
Het duurt maar even of de volgende stem is er: joh.. Kom op! Jij hebt maar 2 kinderen, je zus met 4, die redt het ook!
En als er vervolgens iemand is die hulp aanbied, neem je dat niet aan en zeg je: nee hoor, niet nodig, ik red het best zelf. Herkenbaar? Welke stem wordt dan uiteindelijk gehoorzaamd?
Het is van belang dat we ons bewust zijn dat we bestaan uit geest, ziel en lichaam. Dat er verschillende stemmetjes in ons zijn. En dat we daarna horen, zonder oordeel. Daardoor kunnen we eerlijk met onszelf omgaan. Liefdevol. Dan zijn we niet meer afhankelijk van wat anderen van ons vinden💛 Het is prachtig om verbinding te ervaren met andere mensen en als het niet zo is, kan dat jammer zijn en ook prima. Echt waar? Ja echt. 🙌
Met andere woorden ze doen niet wat ik wil dat ze doen. Daar wordt ik soms enorm kwaad om. Kinderen moeten toch luisteren? Ik moet ze toch opvoeden? Van andere moeders hoor ik dezelfde verhalen. Soms klagen we even tegen elkaar en vragen aan elkaar: heb jij me-time? Me-time, mijn eigen tijd. Hoezo, is er ook tijd die niet voor mij is?
Als ik tijd doorbreng in het bijzijn van mijn kinderen, is het dan niet mijn eigen tijd? Hoe zit dat? Is het dan kindertijd? Wat houdt het eigelijk in, tijd voor mij/tijd voor de kinderen? Heeft het te maken met aandacht? Me-time, aandacht voor mezelf, tijd voor de kinderen, aandacht voor hen? Juist door aandacht voor mezelf te hebben, kan ik aandacht hebben voor mijn kinderen. Is dat gescheiden? Nee, dat gaat juist samen!
In het omgaan met mijn kinderen wil ik bewust zijn van mijn gevoelens en van hun gevoelens. Allebei. Een heel proces! Voordat ik hier ook maar iets van af wist was waar ik deze blog mee begon, realiteit. Gedurende het proces stel ik mezelf vragen. Moeten de kinderen naar mij luisteren? Moeten ze doen wat ik zeg? Hoe zit het met hun gevoelens en hun behoeften? Huh? Kijk maar uit, straks hebben jouw kinderen het voor het zeggen en lopen ze over jou heen! (hoorde ik een stemmetje zeggen in mijn hoofd)
Mijn kinderen die het voor het zeggen hebben? Nouuuwww, ik kwam erachter dat er één kind het voor het zeggen had, mijn eigen kleine meisje. Dat meisje dat opgegroeid is met het idee dat kinderen niks te zeggen hebben. Dat vaders (en moeders) wil wet is. En als je niet luisterde, je straf kreeg. Wat een drama, werd ik als kind niet gehoord, ben ik moeder en wordt er nog steeds niet naar me geluisterd.
Als kind kon ik stampvoeten als ik niet kreeg wat ik graag wilde. Stampvoeten van boosheid. En nu? Precies hetzelfde gevoel van boosheid. Er zal maar je hele leven niet naar je geluisterd worden! Een kind leert van ouders Zo ontstaat een ketting van vele generaties lang die niet weten hoe te luisteren naar gevoel. Die ketting wilde ik verbreken. Hoe dan? Ik leerde dat ik zelf degene ben waar het begint. Door te luisteren naar wat er in me is. In me zijn verschillende stemmetjes. En één die spreekt zonder woorden. Geest, ziel en lichaam. Al die verschillende stemmen! Welke spreekt er waarheid? Ik was er eerder van overtuigd dat ze allemaal waarheid spraken. En dat klopte vaak niet. Ziel had twee verschillende aanvoerders. Een criticus en een klein meisje. Wat een gevecht soms in mij met al die stemmen. Ziel schreeuwde het hardste. Geest had een zachte stem, die vaak niet werd gehoord. Lichaam sprak wat harder en werd gewoon genegeerd. Ik las over touwschouwer zijn van dat drietal.
Toeschouwer zonder oordeel. Gewoon eens te horen naar die verschillende stemmen zonder daar iets van te vinden. Dus niet die criticus stom vinden of dat kleine meisje zo zielig.
Het begin van mezelf observeren.
Plotseling kwam er een gedachte in me op: kijkt God, door Jezus, zo niet naar ons?
Ik had vaker gebeden om door Gods ogen naar andere te kijken. Nu leerde ik om door Gods ogen naar mezelf te kijken! Niet alleen naar een stukje van mezelf, nee, naar alles. God leert ons dat we bestaan uit geest, ziel en lichaam. Elk daarvan heeft ons iets te zeggen. En dat kan verwarrend zijn.
Bijvoorbeeld: het is best een drukke tijd, zo kort na de geboorte van je kindje. Je hebt momenten dat je denkt: poehh, wat ben ik moe. Er ligt nog een berg was.. Pfff.
Het duurt maar even of de volgende stem is er: joh.. Kom op! Jij hebt maar 2 kinderen, je zus met 4, die redt het ook!
En als er vervolgens iemand is die hulp aanbied, neem je dat niet aan en zeg je: nee hoor, niet nodig, ik red het best zelf. Herkenbaar? Welke stem wordt dan uiteindelijk gehoorzaamd?
Het is van belang dat we ons bewust zijn dat we bestaan uit geest, ziel en lichaam. Dat er verschillende stemmetjes in ons zijn. En dat we daarna horen, zonder oordeel. Daardoor kunnen we eerlijk met onszelf omgaan. Liefdevol. Dan zijn we niet meer afhankelijk van wat anderen van ons vinden💛 Het is prachtig om verbinding te ervaren met andere mensen en als het niet zo is, kan dat jammer zijn en ook prima. Echt waar? Ja echt. 🙌
zaterdag 13 april 2019
Ruzie zoeken
Afgelopen week las ik in 1 Korinthe 3 over Gods medewerkers en Gods werk. Over wel geloven en gered zijn en nog denken als de wereld. In vers 3 las ik: Jullie leven nog steeds als mensen van deze wereld. Want jullie zijn jaloers en zoeken ruzie. Jullie doen dus precies dezelfde dingen als alle andere mensen, die niet geloven. (BGT)
Ik ging bij mezelf na, hoe dat bij mij zit. Jaloers zijn ken ik, maar ruzie? Zoek ik echt ruzie? Mijn eerste reactie is dat dat wel mee valt. Totdat ik iets dieper bij mezelf graaf. En ik in gedachten na ga hoe ik in gesprekken reageer. Hoe praat ik over anderen?
Ik merk als ik me niet op mijn gemak voel bij een ander, of de ander doet of zegt iets wat ik als vervelend ervaar, ik automatisch negatief reageer.
Voorbeeldje. Ik vraag iets via de app aan iemand en diegene reageert niet. Geen reactie, vandaag niet, morgen niet. Een paar dagen later nog geen reactie. Eerlijk gezegd komen er bij mij dan negatieve gedachten. Over de ander en/of over mezelf. Mijn eerste reactie is dan: nou ja zeg, waarom krijg ik geen reactie? Of, achterlijk dat hij/zij niet even reageerd. Of: heb ik iets raars gevraagd, dat hij/zij niet reageerd?
Zo te reageren is een patroon wat ik gewend ben. Wat heeft dit te maken met ruzie zoeken? Bij ruzie denk ik aan verdeeldheid. Het voorbeeld wat ik geef, kan zomaar naar voren komen als ik met iemand anders in gesprek ben. Als het me hoog zit en ik me negatief uitlaat over degene die niet terug appt. Zorgt dat voor verbinding of voor verdeeldheid? Hmmm.. Jaloers zijn en ruzie zoeken..
Voordat ik iets afwist van gevoelens en hoe ons brein werkt, kon ik zo'n tekst lezen en denken: ah, jaloers mag ik niet zijn en ruzie maken moet ik ook niet doen. Ik nam me dan voor om dat niet meer te doen. Ik bracht het bij God en vroeg of Hij me daarbij wilde helpen. En als ik me bewust was dat ik jaloers was of ruzie maakte, wist ik, ja, wij blijven struikelen in zonde. Belijden en verder gaan. That's life.
Zoiets van, ik heb een gezwel, tja ziekte is er nu eenmaal. Ik vraag God of Hij me wil helpen. En intussen niets doen wat genezing bevordert.
Met lichamelijke pijn ga ik niet zo om. Ik bid en ik ga naar een arts. Desnoods laat ik me opereren. Dat het nog meer pijn kan gaan doen, veel tijd zal kosten om te herstellen, dat is niet iets wat me tegenhoudt om iets te (laten) doen zodat ik die pijn niet meer ervaar. Dat kunnen tijdelijke middelen zijn, die een poosje verdoving geven. Soms is dat eerst nodig en volgt er later een ingreep.
Even terug naar jaloezie en ruzie zoeken. Toen ik me ging verdiepen in gevoelens, leerde ik dat het ook over pijn gaat. Emotionele pijn. En dat er ook mogelijkheden zijn om te genezen. Daar is moed voor nodig. Moed om onder ogen te zien dat de pijn die je ervaart, te maken heeft met iets in jou. Het is zoveel eenvoudiger om te zeggen dat we pijn hebben omdat de ander iets zei, deed of niet deed.
Als we lichamelijk een wond hebben en iemand raakt die wond aan, kan dat pijn doen. Komt dat door die ander?
Die ander is een trigger, niet de oorzaak van die pijn, dat is onze eigen wond. Zonder wond kan dezelfde aanraking totaal geen pijn doen.
Als we dat bewust zijn, zijn we dan bereid om het emotionele genezingsproces aan te gaan?
Bij lichamelijke pijn kunnen we uit angst voor dat we iets mankeren, besluiten om niet naar een arts te gaan. Datzelfde kan ook op emotioneel gebied. Geen aandacht aangeven, desnoods een pleister op de wond en zeker niet in een wond gaan roeren. Geen aandacht aan geven.
Ergens wel te begrijpen. Angst kan zo'n belemmering zijn. (of schaamte) Ik denk aan de woorden 'volmaakte liefde laat alle angst verdwijnen'. Wij zijn niet volmaakt. Jezus' liefde voor ons is dat wel. Door Zijn liefde kunnen wij onszelf liefhebben. En onze naaste als onszelf. Zouden we met Hem dan de stap wagen om te gaan voelen, te leren voelen? Te onderzoeken wat ons gevoel zegt? In Zijn liefde omgaan met anderen en onszelf. Wow! Daar kijk ik naar uit. Dat we dat doen! Omdat ik geloof dat we daardoor groeien in liefde en we meer en meer Gods liefde uit gaan stralen.
Ik ging bij mezelf na, hoe dat bij mij zit. Jaloers zijn ken ik, maar ruzie? Zoek ik echt ruzie? Mijn eerste reactie is dat dat wel mee valt. Totdat ik iets dieper bij mezelf graaf. En ik in gedachten na ga hoe ik in gesprekken reageer. Hoe praat ik over anderen?
Ik merk als ik me niet op mijn gemak voel bij een ander, of de ander doet of zegt iets wat ik als vervelend ervaar, ik automatisch negatief reageer.
Voorbeeldje. Ik vraag iets via de app aan iemand en diegene reageert niet. Geen reactie, vandaag niet, morgen niet. Een paar dagen later nog geen reactie. Eerlijk gezegd komen er bij mij dan negatieve gedachten. Over de ander en/of over mezelf. Mijn eerste reactie is dan: nou ja zeg, waarom krijg ik geen reactie? Of, achterlijk dat hij/zij niet even reageerd. Of: heb ik iets raars gevraagd, dat hij/zij niet reageerd?
Zo te reageren is een patroon wat ik gewend ben. Wat heeft dit te maken met ruzie zoeken? Bij ruzie denk ik aan verdeeldheid. Het voorbeeld wat ik geef, kan zomaar naar voren komen als ik met iemand anders in gesprek ben. Als het me hoog zit en ik me negatief uitlaat over degene die niet terug appt. Zorgt dat voor verbinding of voor verdeeldheid? Hmmm.. Jaloers zijn en ruzie zoeken..
Voordat ik iets afwist van gevoelens en hoe ons brein werkt, kon ik zo'n tekst lezen en denken: ah, jaloers mag ik niet zijn en ruzie maken moet ik ook niet doen. Ik nam me dan voor om dat niet meer te doen. Ik bracht het bij God en vroeg of Hij me daarbij wilde helpen. En als ik me bewust was dat ik jaloers was of ruzie maakte, wist ik, ja, wij blijven struikelen in zonde. Belijden en verder gaan. That's life.
Zoiets van, ik heb een gezwel, tja ziekte is er nu eenmaal. Ik vraag God of Hij me wil helpen. En intussen niets doen wat genezing bevordert.
Met lichamelijke pijn ga ik niet zo om. Ik bid en ik ga naar een arts. Desnoods laat ik me opereren. Dat het nog meer pijn kan gaan doen, veel tijd zal kosten om te herstellen, dat is niet iets wat me tegenhoudt om iets te (laten) doen zodat ik die pijn niet meer ervaar. Dat kunnen tijdelijke middelen zijn, die een poosje verdoving geven. Soms is dat eerst nodig en volgt er later een ingreep.
Even terug naar jaloezie en ruzie zoeken. Toen ik me ging verdiepen in gevoelens, leerde ik dat het ook over pijn gaat. Emotionele pijn. En dat er ook mogelijkheden zijn om te genezen. Daar is moed voor nodig. Moed om onder ogen te zien dat de pijn die je ervaart, te maken heeft met iets in jou. Het is zoveel eenvoudiger om te zeggen dat we pijn hebben omdat de ander iets zei, deed of niet deed.
Als we lichamelijk een wond hebben en iemand raakt die wond aan, kan dat pijn doen. Komt dat door die ander?
Die ander is een trigger, niet de oorzaak van die pijn, dat is onze eigen wond. Zonder wond kan dezelfde aanraking totaal geen pijn doen.
Als we dat bewust zijn, zijn we dan bereid om het emotionele genezingsproces aan te gaan?
Bij lichamelijke pijn kunnen we uit angst voor dat we iets mankeren, besluiten om niet naar een arts te gaan. Datzelfde kan ook op emotioneel gebied. Geen aandacht aangeven, desnoods een pleister op de wond en zeker niet in een wond gaan roeren. Geen aandacht aan geven.
Ergens wel te begrijpen. Angst kan zo'n belemmering zijn. (of schaamte) Ik denk aan de woorden 'volmaakte liefde laat alle angst verdwijnen'. Wij zijn niet volmaakt. Jezus' liefde voor ons is dat wel. Door Zijn liefde kunnen wij onszelf liefhebben. En onze naaste als onszelf. Zouden we met Hem dan de stap wagen om te gaan voelen, te leren voelen? Te onderzoeken wat ons gevoel zegt? In Zijn liefde omgaan met anderen en onszelf. Wow! Daar kijk ik naar uit. Dat we dat doen! Omdat ik geloof dat we daardoor groeien in liefde en we meer en meer Gods liefde uit gaan stralen.
woensdag 27 maart 2019
Onderwijs in het klimbos
Vorig jaar mei was ik nog aan het herstellen van een burnout. Het was toen dat een vriendin iets vertelde over een activiteit samen met God doen. Bij haar was dat iets creatiefs. Ze vertelde over hoe God haar dingen liet zien door de creatieve activiteit heen. Het ene sprak me aan het andere niet. Ik zag mezelf niet aan de slag gaan met papier, lijm en schaar. Mijn vriendin keek me aan en ineens zei ze: joh...,het klimbos! Het klimbos? Wat het klimbos?
Ik had haar verteld dat ik daar laatst was geweest en hoe ik daarvan had genoten. "jij gaat gewoon naar het klimbos met God", zei ze. Ik schoot in de lach en tegelijkertijd dacht ik, jaaa, wauw! Ik voelde blijdschap!
Ik nam me voor om dat te gaan doen. Toen het zover was, voelde ik weerstand. Er kwamen gedachten in me op als: wat ga je nu weer doen? Dit doe je toch niet? Niks voor jou, wat een raar idee.
En diep van binnen wilde ik heel graag. Daar luisterde ik naar. Ik vertelde tegen God dat ik graag wilde klimmen met Hem. Ik vroeg Hem om wijsheid, vertelde Hem over mijn weerstand en mijn verlangen.
Bij het klimbos aangekomen kreeg ik mijn harnas en instructies.
Vervolgens liep ik naar het eerste parcour. Voordat ik het kon betreden, moest ik me zekeren. Nog voordat ik de eerste stap op het parcour had gezet, kwam Gods wijsheid.
'Zorg dat je verbonden bent met boven.'
Zolang ik gezekerd zit, kan er niks gebeuren hadden ze me verteld. 'je kunt vallen, maar je valt niet diep'.
Wow, dacht ik, ja, zo is dat met God ook.
Ik ging verder. En telkens weer hoorde ik Zijn stem. Ik besloot op te schrijven wat ik hoorde. Wijze lessen voor mijn leven.
De ene keer is het nodig om boven strak vast te houden, de andere keer niet.
De eerste stap kan groot lijken en eng aanvoelen.
In verbinding met boven ben ik veilig. Angst mag er zijn. Dat is okee.
Ik merkte dat het voor mij het engste was als de onderdelen van het parcour niet vast zaten, bijvoorbeeld als ik moest stappen op een plankje wat heen en weer bewoog. Dan had ik geen controle. (hmm, controle...)
En weer verder ging ik.
Ik hoef niet snel of hard te gaan.
Ik ben niet afhankelijk van andere mensen.
Als mensen naar mij kijken, hoef ik me niet te bewijzen. God is mijn gids.
Als ik het eng vind, mag de angst er zijn en hoef ik niet door door door.
Wees behoedzaam.
Ontspan, beweeg zonodig een beetje mee.
Hoef me niet anders voor te doen als ik weet dat mensen naar me kijken.
Ik mag en kan m'n eigen pad volgen, geleid door God.
Telkens stond ik even stil om te schrijven. Hoog op een plankje tussen de bomen. Op een gegeven moment hoorde ik een medewerker roepen: 'alles goed?' 'ja hoor!' weer een wijze les: als ik niet verder kom, word ik geholpen. Er wordt over mij gewaakt.
Ik neem tussendoor rust, kopje thee.
Onderweg neem ik de tijd om om me heen te kijken. Genieten van wat ik zie.
Ik hoef niet in 1 x het hoogste te doen of te halen.
Als ik niet weet wat de bedoeling is, vraag ik er naar.
Maak soms een stapje opzij om verder te kunnen.
Toen ik merkte dat ik moe werd, stopte ik en ging naar huis. Verwonderd. Stil en tegelijkertijd loofde ik God. Voor mij was dit zo bijzonder. 🙌 Hem zij de eer!
Ik had haar verteld dat ik daar laatst was geweest en hoe ik daarvan had genoten. "jij gaat gewoon naar het klimbos met God", zei ze. Ik schoot in de lach en tegelijkertijd dacht ik, jaaa, wauw! Ik voelde blijdschap!
Ik nam me voor om dat te gaan doen. Toen het zover was, voelde ik weerstand. Er kwamen gedachten in me op als: wat ga je nu weer doen? Dit doe je toch niet? Niks voor jou, wat een raar idee.
En diep van binnen wilde ik heel graag. Daar luisterde ik naar. Ik vertelde tegen God dat ik graag wilde klimmen met Hem. Ik vroeg Hem om wijsheid, vertelde Hem over mijn weerstand en mijn verlangen.
Bij het klimbos aangekomen kreeg ik mijn harnas en instructies.
Vervolgens liep ik naar het eerste parcour. Voordat ik het kon betreden, moest ik me zekeren. Nog voordat ik de eerste stap op het parcour had gezet, kwam Gods wijsheid.
'Zorg dat je verbonden bent met boven.'
Zolang ik gezekerd zit, kan er niks gebeuren hadden ze me verteld. 'je kunt vallen, maar je valt niet diep'.
Wow, dacht ik, ja, zo is dat met God ook.
Ik ging verder. En telkens weer hoorde ik Zijn stem. Ik besloot op te schrijven wat ik hoorde. Wijze lessen voor mijn leven.
De ene keer is het nodig om boven strak vast te houden, de andere keer niet.
De eerste stap kan groot lijken en eng aanvoelen.
In verbinding met boven ben ik veilig. Angst mag er zijn. Dat is okee.
Ik merkte dat het voor mij het engste was als de onderdelen van het parcour niet vast zaten, bijvoorbeeld als ik moest stappen op een plankje wat heen en weer bewoog. Dan had ik geen controle. (hmm, controle...)
En weer verder ging ik.
Ik hoef niet snel of hard te gaan.
Ik ben niet afhankelijk van andere mensen.
Als mensen naar mij kijken, hoef ik me niet te bewijzen. God is mijn gids.
Als ik het eng vind, mag de angst er zijn en hoef ik niet door door door.
Wees behoedzaam.
Ontspan, beweeg zonodig een beetje mee.
Hoef me niet anders voor te doen als ik weet dat mensen naar me kijken.
Ik mag en kan m'n eigen pad volgen, geleid door God.
Telkens stond ik even stil om te schrijven. Hoog op een plankje tussen de bomen. Op een gegeven moment hoorde ik een medewerker roepen: 'alles goed?' 'ja hoor!' weer een wijze les: als ik niet verder kom, word ik geholpen. Er wordt over mij gewaakt.
Ik neem tussendoor rust, kopje thee.
Onderweg neem ik de tijd om om me heen te kijken. Genieten van wat ik zie.
Ik hoef niet in 1 x het hoogste te doen of te halen.
Als ik niet weet wat de bedoeling is, vraag ik er naar.
Maak soms een stapje opzij om verder te kunnen.
Toen ik merkte dat ik moe werd, stopte ik en ging naar huis. Verwonderd. Stil en tegelijkertijd loofde ik God. Voor mij was dit zo bijzonder. 🙌 Hem zij de eer!
woensdag 13 maart 2019
"Oud zeer"..
Oud zeer. Hoe ik onbewust daardoor reageer en een keuze heb om dat te veranderen.
Mijn zus is geopereerd en ligt in het ziekenhuis. De eerste 6 weken mag ze een been niet belasten, daarna 6 weken met krukken. Volgens artsen duurt het een jaar voordat ze kunnen zeggen in hoeverre herstel mogelijk is. De dag na de operatie heb ik m'n zus aan de telefoon. Ik vraag hoe ze zich voelt, of de operatie goed is verlopen. Ze voelt zich nog een beetje duf en de operatie is goed verlopen. We kletsen wat over hoe het voor haar is, dat het niet meevalt. Tijdens het gesprek merk ik dat ik terugdenk aan mijn periode van Burn out. Een beetje geprikkeld denk ik, ja, dit valt voor jou niet mee, het viel voor mij ook niet mee, 3 jaren burnout. Ik dacht haast, ervaar je ook eens wat ik heb doorstaan, wat moeite is. Voelt het voor mij nou prettig dat een ander ook lijdt?? Dit is niet mijn naaste liefhebben als mezelf..
Na het telefoon gesprek vroeg ik mezelf af waardoor ik geprikkeld werd. Ging ik vergelijken? Vond ik het fijn dat zij ook eens iets had wat moeilijk was? Net alsof ze dat nooit eerder in haar leven had gehad.. Nee dat was het niet. Wat dan wel? Ik dacht aan m'n moeder die voor m'n zus klaarstond. Die benoemde dat het toch echt niet fijn was, dit, voor m'n zus. Aan anderen die ik dit hoorde zeggen, die meeleefden. Was ik jaloers? Echt? Dan zat er pijn achter. Ik ging bij mezelf te rade. Wat voelde ik als ik terugdacht aan de periode van burn out?
Een heftige gevoel in mijn buik kwam omhoog.. Wanhoop! Radeloosheid! Wow! Dat zat nog vast in mijn lichaam. Gevoelens die ik niet wil voelen! Die ik weg stop, onder andere door zoete dingen te eten of door iets te doen.
Nu was het moment om ze toe te laten. Het voelde als een enorme krampige pijn in mijn buik, die op het hoogtepunt van de kramp, bleef staan. Verdriet golfde omhoog. Wanhoop, radeloosheid.. Ik voelde me zo verdrietig! Wat had ik me alleen gevoeld..
Ik bracht de pijn bij God en bad om genezing.
Ik dacht te weten waar het vandaan kwam dat ik geprikkeld was en dacht er verder over na. Het leek of het fijn was voor me dat m'n zus leed. Hoopte ik op erkenning voor mijn eigen lijden? Gaf het een stukje voldoening? Was dat het kindbrein? Reageren vanuit pijn.. Als ik pijn heb, wil ik dat jij ook lijdt? Niet kunnen hebben dat ik het zelf moeilijk heb gehad, steun en erkenning van anderen miste, terwijl mijn zus aangeeft dat het moeilijk is en dat anderen dat erkennen?
Van mij was het iets onzichtbaars. Burn out. Mijn zus had meerdere botbreuken in haar been. Overduidelijk te zien dat ze niks kon. Ahh daar had het ook mee te maken! Wat heb ik vaak getwijfeld aan mezelf of ik me niet aanstelde. Of ik echt niet in staat was om iets te doen. Angst dat anderen me veroordeelden. Gewenst dat ik iets lichamelijks zou hebben dat zichtbaar was voor iedereen. Zodat het duidelijk was dat ik echt niet kon.
De zere plek heb ik helder. En dat is fijn voor me. In plaats van dat ik met een soort van onverschilligheid met het lijden van mijn zus omga, luister ik naar mezelf, mijn eigen lijden. Erken dat het moeilijk was. Sta mezelf toe om de pijn te voelen. Deel het met God. Een positief gevolg daarvan is dat ik daarna in staat ben om er te zijn voor mijn zus, vanuit liefde, vanuit m'n hart. zonder rotgevoel.
Er zijn regelmatig situaties in mijn leven waarin ik gewend ben om de ander te veroordelen of iets van de ander te vinden, terwijl het te maken heeft met iets van mezelf. Vaak iets pijnlijks. Iets wat niet fijn is om te onderzoeken. Door het wel te doen, (niet makkelijk voor me, wel leerzaam) ervaar ik groei en genezing. 🙌
Mijn zus is geopereerd en ligt in het ziekenhuis. De eerste 6 weken mag ze een been niet belasten, daarna 6 weken met krukken. Volgens artsen duurt het een jaar voordat ze kunnen zeggen in hoeverre herstel mogelijk is. De dag na de operatie heb ik m'n zus aan de telefoon. Ik vraag hoe ze zich voelt, of de operatie goed is verlopen. Ze voelt zich nog een beetje duf en de operatie is goed verlopen. We kletsen wat over hoe het voor haar is, dat het niet meevalt. Tijdens het gesprek merk ik dat ik terugdenk aan mijn periode van Burn out. Een beetje geprikkeld denk ik, ja, dit valt voor jou niet mee, het viel voor mij ook niet mee, 3 jaren burnout. Ik dacht haast, ervaar je ook eens wat ik heb doorstaan, wat moeite is. Voelt het voor mij nou prettig dat een ander ook lijdt?? Dit is niet mijn naaste liefhebben als mezelf..
Na het telefoon gesprek vroeg ik mezelf af waardoor ik geprikkeld werd. Ging ik vergelijken? Vond ik het fijn dat zij ook eens iets had wat moeilijk was? Net alsof ze dat nooit eerder in haar leven had gehad.. Nee dat was het niet. Wat dan wel? Ik dacht aan m'n moeder die voor m'n zus klaarstond. Die benoemde dat het toch echt niet fijn was, dit, voor m'n zus. Aan anderen die ik dit hoorde zeggen, die meeleefden. Was ik jaloers? Echt? Dan zat er pijn achter. Ik ging bij mezelf te rade. Wat voelde ik als ik terugdacht aan de periode van burn out?
Een heftige gevoel in mijn buik kwam omhoog.. Wanhoop! Radeloosheid! Wow! Dat zat nog vast in mijn lichaam. Gevoelens die ik niet wil voelen! Die ik weg stop, onder andere door zoete dingen te eten of door iets te doen.
Nu was het moment om ze toe te laten. Het voelde als een enorme krampige pijn in mijn buik, die op het hoogtepunt van de kramp, bleef staan. Verdriet golfde omhoog. Wanhoop, radeloosheid.. Ik voelde me zo verdrietig! Wat had ik me alleen gevoeld..
Ik bracht de pijn bij God en bad om genezing.
Ik dacht te weten waar het vandaan kwam dat ik geprikkeld was en dacht er verder over na. Het leek of het fijn was voor me dat m'n zus leed. Hoopte ik op erkenning voor mijn eigen lijden? Gaf het een stukje voldoening? Was dat het kindbrein? Reageren vanuit pijn.. Als ik pijn heb, wil ik dat jij ook lijdt? Niet kunnen hebben dat ik het zelf moeilijk heb gehad, steun en erkenning van anderen miste, terwijl mijn zus aangeeft dat het moeilijk is en dat anderen dat erkennen?
Van mij was het iets onzichtbaars. Burn out. Mijn zus had meerdere botbreuken in haar been. Overduidelijk te zien dat ze niks kon. Ahh daar had het ook mee te maken! Wat heb ik vaak getwijfeld aan mezelf of ik me niet aanstelde. Of ik echt niet in staat was om iets te doen. Angst dat anderen me veroordeelden. Gewenst dat ik iets lichamelijks zou hebben dat zichtbaar was voor iedereen. Zodat het duidelijk was dat ik echt niet kon.
De zere plek heb ik helder. En dat is fijn voor me. In plaats van dat ik met een soort van onverschilligheid met het lijden van mijn zus omga, luister ik naar mezelf, mijn eigen lijden. Erken dat het moeilijk was. Sta mezelf toe om de pijn te voelen. Deel het met God. Een positief gevolg daarvan is dat ik daarna in staat ben om er te zijn voor mijn zus, vanuit liefde, vanuit m'n hart. zonder rotgevoel.
Er zijn regelmatig situaties in mijn leven waarin ik gewend ben om de ander te veroordelen of iets van de ander te vinden, terwijl het te maken heeft met iets van mezelf. Vaak iets pijnlijks. Iets wat niet fijn is om te onderzoeken. Door het wel te doen, (niet makkelijk voor me, wel leerzaam) ervaar ik groei en genezing. 🙌
woensdag 6 februari 2019
Verandering van denken
Vanmorgen ben ik op bezoek geweest bij Marloes van @luckyleaf. Ik leerde haar kennen via insta. Ik geniet er van om mensen te ontmoeten en te zien welk werk ze doen. Om even op de werkvloer te zijn, zodat ik daar iets van kan ervaren. Locatie, sfeer, het is voor mij heel anders om er geweest te zijn dan er foto's van te zien of erover te horen.
Zo leuk, dat ik welkom was bij Marloes. Tijdens het werken (zij, ik niet😊) kletsten we zo anderhalf uur vol.
Een paar uur later zit ik onze ontmoeting af te spelen in mijn hoofd. We hebben het gehad over van alles en nog wat. Wat er voor mij nu even uitspringt is het woord 'veroordelen'. Daar spraken we over. Wat het met ons doet als we het idee hebben dat we veroordeeld worden. We spraken over geloven en niet geloven. Over angst voor het onbekende.
Ik werd tijdens ons gesprek opnieuw bepaald wat een verandering van denken er in mij is gekomen. Het grote gebod wat God geeft is Hem liefhebben boven alles en mijn naaste als mezelf. Die begreep ik eerder niet. Veel meer had ik een eigen gemaakte regel: God oordeelt en ik veroordeel m'n naaste, zoals ik denk dat God zou oordelen. Het beperkte mij. Dat zag ik toen niet. Toen was ik er van overtuigd dat het waarheid was hoe ik dacht. Net zo zeker als dat ik weet dat ik getrouwd ben.
In de loop der tijd vond ik het soms griezelig hoe ik gedacht had en hoe dat veranderd was. Ik bedoel, hoe betrouwbaar zijn mijn eigen gedachten?
Voor mij is het belangrijk om steeds weer God om wijsheid te vragen. Van Hem onderwijs te krijgen ervaar ik als iets wonderlijks. Als ik stil sta bij Zijn gebod over liefhebben, dan vraag ik me af hoe het komt dat ik zo geneigd ben om te veroordelen. Anderen en ook mezelf, terwijl mijn hemelse Vader zo vol liefde is. Ik wil vol zijn van Zijn liefde. Die liefde uit stralen. Zodra ik merk dat ik een oordeel heb over een ander, kijk ik welke behoefte er bij mij zit. Komt mijn oordeel voort uit angst? Of uit jaloezie? Vaak is het één van de twee, of zelfs allebei. Het werkt belemmerend voor mij. Ik deel dat met God. Ik ervaar zo'n bevrijding om daar anders in te staan! Dat kan ik niet onder woorden brengen. Verwondering🙌
Zo leuk, dat ik welkom was bij Marloes. Tijdens het werken (zij, ik niet😊) kletsten we zo anderhalf uur vol.
Een paar uur later zit ik onze ontmoeting af te spelen in mijn hoofd. We hebben het gehad over van alles en nog wat. Wat er voor mij nu even uitspringt is het woord 'veroordelen'. Daar spraken we over. Wat het met ons doet als we het idee hebben dat we veroordeeld worden. We spraken over geloven en niet geloven. Over angst voor het onbekende.
Ik werd tijdens ons gesprek opnieuw bepaald wat een verandering van denken er in mij is gekomen. Het grote gebod wat God geeft is Hem liefhebben boven alles en mijn naaste als mezelf. Die begreep ik eerder niet. Veel meer had ik een eigen gemaakte regel: God oordeelt en ik veroordeel m'n naaste, zoals ik denk dat God zou oordelen. Het beperkte mij. Dat zag ik toen niet. Toen was ik er van overtuigd dat het waarheid was hoe ik dacht. Net zo zeker als dat ik weet dat ik getrouwd ben.
In de loop der tijd vond ik het soms griezelig hoe ik gedacht had en hoe dat veranderd was. Ik bedoel, hoe betrouwbaar zijn mijn eigen gedachten?
Voor mij is het belangrijk om steeds weer God om wijsheid te vragen. Van Hem onderwijs te krijgen ervaar ik als iets wonderlijks. Als ik stil sta bij Zijn gebod over liefhebben, dan vraag ik me af hoe het komt dat ik zo geneigd ben om te veroordelen. Anderen en ook mezelf, terwijl mijn hemelse Vader zo vol liefde is. Ik wil vol zijn van Zijn liefde. Die liefde uit stralen. Zodra ik merk dat ik een oordeel heb over een ander, kijk ik welke behoefte er bij mij zit. Komt mijn oordeel voort uit angst? Of uit jaloezie? Vaak is het één van de twee, of zelfs allebei. Het werkt belemmerend voor mij. Ik deel dat met God. Ik ervaar zo'n bevrijding om daar anders in te staan! Dat kan ik niet onder woorden brengen. Verwondering🙌
woensdag 16 januari 2019
Irritatie, afgunst/jaloezie
2019, het jaar van leuke dingen doen. Het komt steeds meer bij mij binnen als een jaar van vrijheid.🙌
Ik had tot voor kort niks met iets van een tijdsbepaling. Ook niet met thema's. Ergens voelde ik irritatie als ik iets las over een bepaalde tijd nemen voor iets, of werken aan een thema. Tot aan het moment van dit schrijven wist ik niet waar die irritatie vandaan kwam.
Ik besefte net dat ik nu zelf én een thema heb én een tijdsduur daarvoor. Aan het einde van 2018 kwam dat tot stand. (staat in de vorige blog) Ik las net een blog die ik al eerder had gelezen. De eerste keer merkte ik irritatie bij mezelf over wat ik las. De tweede keer echter niet, sterker nog, het sprak mij aan! Ha ha, dat vind ik grappig en interessant. Wat is er veranderd? Die blog was hetzelfde gebleven, dus is er iets in mij veranderd. Of zou het te maken hebben met dat ik de eerste keer dat ik hem las, de schrijfster er van niet kende en de tweede keer wel? Misschien ook een beetje.
Maar wat me net helder werd is dat er afgunst onder mijn irritatie zat. Als ik las of hoorde over iemand die een bepaalde tijd ergens aandacht aan ging geven, dan kwam dat bij mij binnen als iets concreets. Iets wat duidelijkheid geeft. Iets van een doel. En dat waren dingen die ik ook wilde! Vandaar de afgunst. En dat uitte zich in irritatie. Dat merk ik vaker bij mezelf. Dat ik bijvoorbeeld een oordeel heb over iemand of op iets van iemand. En als ik dan bij mezelf te rade ga, (wat maakt dat ik dat oordeel heb) kom ik uit dat ik zelf ook graag wil zijn als die ander of wil hebben wat die ander heeft.
Voorbeeld? Op Insta lees ik een post en ik merk dat ik vol kritiek zit tijdens het lezen. Telkens als ik een post van die persoon las, had ik kritiek er op en irriteerde ik me. Ik had een paar keer bedacht om die persoon te ontvolgen en toch deed ik het niet. Alsof ik het ergens prettig vond om iemands post te bekritiseren. Ken je dat? Vandaag was het moment dat ik er langer over nadacht. Hoe dat elke keer weer zo gebeurde. In alle eerlijkheid werd het me helder dat ik graag zou willen wat die persoon had. Veel volgers, veel reacties, allemaal positieve. Ik was afgunstig.
Ik keek naar de betekenis daarvan en las het volgende:
"Afgunst of jaloezie is een soort ongenoegen en ergernis over andere mensen. Het is een gevoel dat als onaangenaam wordt ervaren. Iemand die jaloers is, heeft als wens dat een ander minder heeft dan hijzelf, of dat een ander iets verliest wat hij dan op zijn beurt zelf krijgt."
Precies! Dat. Vervolgens bedenk ik me dat ik niet afgunstig wil zijn. Ik weet verstandelijk dat ik niet gelukkiger ga worden als ik heb waar ik afgunstig op ben. Mijn kindbrein denkt van wel. Ik merk dat het met m'n vlees te maken heeft en met oude pijn.
Op zo'n moment komt in m'n gedachten hoe God mij ziet. Dat het prima is dat die ander heeft wat ze heeft en dat God met iedere leven een plan heeft. Dat ik behoefte heb aan erkenning en waardering en dat mijn kindbrein me verteld dat ik dat krijg als ik ook veel volgers heb en positieve reacties krijg. Dan krijg ik wat ik nodig heb. Mijn volwassenen brein weet dat die gedachten niet kloppen.
God heeft het over het vernieuwen van ons denken. Zo bijzonder vind ik dat. Hoe snel, hoe automatisch zit er ergenis, irritatie of frustratie bij mij. Dat zegt iets over mij. Voor mij is het heel leerzaam om dat te onderzoeken. Daar kan ik van genieten al duurt het ook wel eens een poos voordat ik ruimte heb om te onderzoeken.
Terugkomend op "2019, leuke dingen doen". Ik merk dat ik het fijn vind om een bepaalde mate van helderheid te hebben. Het geeft mij rust. De jaren hiervoor was ik gefocust op dingen buiten mij waarvan ik het idee had dat ik het nodig had om lekker in m'n vel te zitten. Inmiddels denk ik daar anders over. Meer en meer focus op Jezus. Leven door genade en in waarheid. Een voortdurend proces. Waarbij Hij spreekt en ik mag (leren) luisteren. Hij geeft onderwijs. Dat heb ik nodig. En Hij weet precies wat ik nodig heb, wat ik nodig heb om tot Zijn eer te leven. Zijn zorg is zo liefdevol. Ik, die niet anders kon dan in mijn hoofd doorgaan. Niet beter wist dan gevoelens te negeren. Die niet wist wat mijn behoeften waren. Ik, die Hem verweet dat ik me zo ellendig heb gevoeld. Ik kreeg van Hem te horen: ga leuke dingen doen. Laat voor dit jaar de focus op werk los. Blijf luisteren naar Mij. Ik merk dat Hij raad geeft. Het is zo bevrijdend voor mij!
Er is niks nieuws onder de zon zegt Prediker. Ik ben niet de enige die onderwijs krijgt van God en Hij zorgt voor iedereen. Toch voelt Zijn liefdevolle zorg zo bijzonder! Aan Hem alle eer!
Ik had tot voor kort niks met iets van een tijdsbepaling. Ook niet met thema's. Ergens voelde ik irritatie als ik iets las over een bepaalde tijd nemen voor iets, of werken aan een thema. Tot aan het moment van dit schrijven wist ik niet waar die irritatie vandaan kwam.
Ik besefte net dat ik nu zelf én een thema heb én een tijdsduur daarvoor. Aan het einde van 2018 kwam dat tot stand. (staat in de vorige blog) Ik las net een blog die ik al eerder had gelezen. De eerste keer merkte ik irritatie bij mezelf over wat ik las. De tweede keer echter niet, sterker nog, het sprak mij aan! Ha ha, dat vind ik grappig en interessant. Wat is er veranderd? Die blog was hetzelfde gebleven, dus is er iets in mij veranderd. Of zou het te maken hebben met dat ik de eerste keer dat ik hem las, de schrijfster er van niet kende en de tweede keer wel? Misschien ook een beetje.
Maar wat me net helder werd is dat er afgunst onder mijn irritatie zat. Als ik las of hoorde over iemand die een bepaalde tijd ergens aandacht aan ging geven, dan kwam dat bij mij binnen als iets concreets. Iets wat duidelijkheid geeft. Iets van een doel. En dat waren dingen die ik ook wilde! Vandaar de afgunst. En dat uitte zich in irritatie. Dat merk ik vaker bij mezelf. Dat ik bijvoorbeeld een oordeel heb over iemand of op iets van iemand. En als ik dan bij mezelf te rade ga, (wat maakt dat ik dat oordeel heb) kom ik uit dat ik zelf ook graag wil zijn als die ander of wil hebben wat die ander heeft.
Voorbeeld? Op Insta lees ik een post en ik merk dat ik vol kritiek zit tijdens het lezen. Telkens als ik een post van die persoon las, had ik kritiek er op en irriteerde ik me. Ik had een paar keer bedacht om die persoon te ontvolgen en toch deed ik het niet. Alsof ik het ergens prettig vond om iemands post te bekritiseren. Ken je dat? Vandaag was het moment dat ik er langer over nadacht. Hoe dat elke keer weer zo gebeurde. In alle eerlijkheid werd het me helder dat ik graag zou willen wat die persoon had. Veel volgers, veel reacties, allemaal positieve. Ik was afgunstig.
Ik keek naar de betekenis daarvan en las het volgende:
"Afgunst of jaloezie is een soort ongenoegen en ergernis over andere mensen. Het is een gevoel dat als onaangenaam wordt ervaren. Iemand die jaloers is, heeft als wens dat een ander minder heeft dan hijzelf, of dat een ander iets verliest wat hij dan op zijn beurt zelf krijgt."
Precies! Dat. Vervolgens bedenk ik me dat ik niet afgunstig wil zijn. Ik weet verstandelijk dat ik niet gelukkiger ga worden als ik heb waar ik afgunstig op ben. Mijn kindbrein denkt van wel. Ik merk dat het met m'n vlees te maken heeft en met oude pijn.
Op zo'n moment komt in m'n gedachten hoe God mij ziet. Dat het prima is dat die ander heeft wat ze heeft en dat God met iedere leven een plan heeft. Dat ik behoefte heb aan erkenning en waardering en dat mijn kindbrein me verteld dat ik dat krijg als ik ook veel volgers heb en positieve reacties krijg. Dan krijg ik wat ik nodig heb. Mijn volwassenen brein weet dat die gedachten niet kloppen.
God heeft het over het vernieuwen van ons denken. Zo bijzonder vind ik dat. Hoe snel, hoe automatisch zit er ergenis, irritatie of frustratie bij mij. Dat zegt iets over mij. Voor mij is het heel leerzaam om dat te onderzoeken. Daar kan ik van genieten al duurt het ook wel eens een poos voordat ik ruimte heb om te onderzoeken.
Terugkomend op "2019, leuke dingen doen". Ik merk dat ik het fijn vind om een bepaalde mate van helderheid te hebben. Het geeft mij rust. De jaren hiervoor was ik gefocust op dingen buiten mij waarvan ik het idee had dat ik het nodig had om lekker in m'n vel te zitten. Inmiddels denk ik daar anders over. Meer en meer focus op Jezus. Leven door genade en in waarheid. Een voortdurend proces. Waarbij Hij spreekt en ik mag (leren) luisteren. Hij geeft onderwijs. Dat heb ik nodig. En Hij weet precies wat ik nodig heb, wat ik nodig heb om tot Zijn eer te leven. Zijn zorg is zo liefdevol. Ik, die niet anders kon dan in mijn hoofd doorgaan. Niet beter wist dan gevoelens te negeren. Die niet wist wat mijn behoeften waren. Ik, die Hem verweet dat ik me zo ellendig heb gevoeld. Ik kreeg van Hem te horen: ga leuke dingen doen. Laat voor dit jaar de focus op werk los. Blijf luisteren naar Mij. Ik merk dat Hij raad geeft. Het is zo bevrijdend voor mij!
Er is niks nieuws onder de zon zegt Prediker. Ik ben niet de enige die onderwijs krijgt van God en Hij zorgt voor iedereen. Toch voelt Zijn liefdevolle zorg zo bijzonder! Aan Hem alle eer!
donderdag 10 januari 2019
Leuke dingen project
Ik las net m'n vorige blog door. Over depresieve gevoelens. Over m'n zoektocht. Dat was 3 weken geleden. Tijd voor een nieuwe blog. En sjonge! 3 weken, wat is nu 3 weken? Ik heb het idee dat ik zoveel geleerd heb, inzichten heb gekregen, dat het wel lijkt of die blog van vorig jaar is. Ha ha, nou is dat ook zo, hij is nog van 2018. Maar ik bedoel dat het veel langer dan 3 weken geleden lijkt.
Ik hoor mensen wel eens vertellen wat God tegen hen zei. En dan denk ik, dat wil ik ook, dat God tegen me praat. Ik zou willen dat Hij me vertelde wat Zijn plan met me is, zodat ik elke keer als het even niet zo fijn gaat daar aan kan denken. Net zo als tijdens een bevalling , het is pijnlijk, maar straks is er een baby, ik doe het ergens voor. Zoiets.
Ik heb wat geschreeuwd naar God de afgelopen jaren. En gesmeekt. En gezegd dat ik niet meer wist hoe ik verder moest. Soms ervaarde ik Hem, maar vaker niet. Ik merkte dat ik Hem dat verweet. Daar voelde ik me schuldig over. Ik hoorde in mezelf een stem die zei, hoe haal je het in je hoofd om God iets te verwijten?? Jij! Hem verwijten? Hij die volmaakt is! Tja... Met m'n verstand wist ik dat Hem niks te verwijten valt, maar het voelde zo anders. Ik ben het uit gaan spreken naar God. Heer, ik merk dat ik U verwijt... en ik vind dat het niet mag, want het kan niet en toch is het er. Wilt U me hier onderwijs over geven?
Dat kreeg ik. Hij liet me zien hoe Hij is en hoe mijn verstand beperkt is. Bijzonder vind ik dat, Zijn persoonlijk onderwijs. Dan ben ik zoo verwonderd! Wow! Aanbidding, lofprijzing, Heer U bent zo goed! Zo goed! En ja, dan denk ik dat is makkelijk gezegd als het goed gaat. Maar dat zeggen als ik depresief ben? Ooit las ik iets over altijd God danken. Dat was een les voor me. Zo mag ik elke dag God danken en loven, ongeacht hoe ik me voel. En naast het danken mag ik m'n hart uitstorten. Als daar verdriet is, pijn, verwijt, Hij zegt: ken Mij in al je wegen en ik zal je paden recht maken.
Ik vroeg Hem wat Zijn bedoeling was met mij. En ik kreeg daar een ander antwoord op als dat ik gedacht had. Hij leert me om op Hem te vertrouwen. Hij gaf me het woord rust. Rust?? Dacht ik, wat moet ik met rust? Ik heb weinig te doen, vind m'n dagen veel te saai. En dan rust? Heer wat bedoelt U? Vroeg ik. Hij zei: rust in je hoofd. Ohhh.. Ah, dat! Rust in m'n hoofd!! Ja dat wil ik wel! Het is meestal onrustig in mijn hoofd. Ik was me daar niet van bewust, totdat afgelopen zomer een vriendin voor me ging bidden. Toen ervaarde ik zo'n enorme rust in m'n hoofd, bizar. Dat bleef een paar dagen. Het was gewoon onwennig, ha ha. En daarna was het over. Ik was teleurgesteld. God doet toch geen half werk? Hoe kan dit nou? Vroeg ik me af. Ik deelde het met m'n vriendin en zij zei: Erna, God heeft je laten ervaren wat Hij je wil geven, waar je naar onderweg bent. Hmmm, ene kant mooi, andere kant was ik ongeduldig.
En dan ineens is daar een aantal maanden later het woord 'rust'. Ik was benieuwd.
Ik dacht dat ik pas rust in m'n hoofd kreeg als ik iets had wat ik leuk vond om te doen. Dan zou ik niet zoveel tijd hebben om na te denken. Mijn oude strategie speelde op en ik kon heel wat tijd in m'n hoofd gebruiken om na te denken over wat ik kon gaan doen. Ik deed dat al 8 jaar lang en telkens werd het niet wat. Maar goed, ik dacht inmiddels toch echt wel dat ik was veranderd en meende dat ik nu met andere intenties op zoek was.
Naast dat ik het woord 'rust' kreeg, wilde ik zelf heel graag vreugde. Dat zei ik tegen God. Heer ik wil zo graag vreugde in m'n leven! Ik kreeg in gedachten dat een coach ooit tegen mij zei: voor herstel van burnout is het nodig dat je dingen doet die je leuk vindt.
Daaraan terugdenkend dacht ik, nou, zie je ik moet echt op zoek naar iets. Ik dacht aan een vast iets. Wat elke week terugkwam. Een baan of een hobby. (Terwijl ik gruwel van vaste dingen!)
Net na kerst sprak ik met Marloes. Zij is bekend met depressie. Tijdens dat gesprek werden me een paar dingen duidelijk. Net voor oud en nieuw kwamen we bij elkaar, de meiden van de hsp (holy spirit party) Die avond werd er voor me gebeden. O.a. om vreugde. Gebed is een machtig wapen zegt God. Geweldig!
De dagen er na sprak ik met God over leuke dingen doen. Ik voelde me bezwaard. Sprak dat uit. Ook naar m'n man. Ik zei: ik kan toch niet alleen maar leuke dingen doen? Dat kost geld en ik heb het idee dat ik dan een profiteur ben. Stel je het volgende gesprek voor:
Wat doe jij Erna, werk je? 'Nee, ik zorg 'n beetje voor het gezin en huishouden en voor de rest doen ik leuke dingen.'
Dat kan ik toch niet maken? God gaf me in herinnering hoe zware tijd ik heb gehad in de jaren dat we 4 jonge kinderen hadden. Postnatale depressies, huwelijkscrisis, relatieproblemen. En recent 3 jaar burnout. Hij zei: ga jij maar eens een tijdje leuke dingen doen! Zonder focus op werk. Mijn man reageerde: waarom zou je geen leuke dingen mogen doen? Ik heb echt niet het idee dat ik het zwaar heb met m'n werk en gezin en dat jij 'n beetje niks doet. Joh, ga lekker doen!
Wow! Zo kwam beetje bij beetje bij mij de acceptatie. En begon ik het te zien als antwoord op mijn vraag: Heer wat is Uw bedoeling met mijn leven? Op Hem vertrouwen, luisteren naar Hem.
Ik ben verwonderd over Zijn zorg. Zo maar mag ik leuke dingen gaan doen! Het is een serieus project voor me geworden. Ha ha, ik hou van projecten!
Wordt vervolgd 😀
Ik hoor mensen wel eens vertellen wat God tegen hen zei. En dan denk ik, dat wil ik ook, dat God tegen me praat. Ik zou willen dat Hij me vertelde wat Zijn plan met me is, zodat ik elke keer als het even niet zo fijn gaat daar aan kan denken. Net zo als tijdens een bevalling , het is pijnlijk, maar straks is er een baby, ik doe het ergens voor. Zoiets.
Ik heb wat geschreeuwd naar God de afgelopen jaren. En gesmeekt. En gezegd dat ik niet meer wist hoe ik verder moest. Soms ervaarde ik Hem, maar vaker niet. Ik merkte dat ik Hem dat verweet. Daar voelde ik me schuldig over. Ik hoorde in mezelf een stem die zei, hoe haal je het in je hoofd om God iets te verwijten?? Jij! Hem verwijten? Hij die volmaakt is! Tja... Met m'n verstand wist ik dat Hem niks te verwijten valt, maar het voelde zo anders. Ik ben het uit gaan spreken naar God. Heer, ik merk dat ik U verwijt... en ik vind dat het niet mag, want het kan niet en toch is het er. Wilt U me hier onderwijs over geven?
Dat kreeg ik. Hij liet me zien hoe Hij is en hoe mijn verstand beperkt is. Bijzonder vind ik dat, Zijn persoonlijk onderwijs. Dan ben ik zoo verwonderd! Wow! Aanbidding, lofprijzing, Heer U bent zo goed! Zo goed! En ja, dan denk ik dat is makkelijk gezegd als het goed gaat. Maar dat zeggen als ik depresief ben? Ooit las ik iets over altijd God danken. Dat was een les voor me. Zo mag ik elke dag God danken en loven, ongeacht hoe ik me voel. En naast het danken mag ik m'n hart uitstorten. Als daar verdriet is, pijn, verwijt, Hij zegt: ken Mij in al je wegen en ik zal je paden recht maken.
Ik vroeg Hem wat Zijn bedoeling was met mij. En ik kreeg daar een ander antwoord op als dat ik gedacht had. Hij leert me om op Hem te vertrouwen. Hij gaf me het woord rust. Rust?? Dacht ik, wat moet ik met rust? Ik heb weinig te doen, vind m'n dagen veel te saai. En dan rust? Heer wat bedoelt U? Vroeg ik. Hij zei: rust in je hoofd. Ohhh.. Ah, dat! Rust in m'n hoofd!! Ja dat wil ik wel! Het is meestal onrustig in mijn hoofd. Ik was me daar niet van bewust, totdat afgelopen zomer een vriendin voor me ging bidden. Toen ervaarde ik zo'n enorme rust in m'n hoofd, bizar. Dat bleef een paar dagen. Het was gewoon onwennig, ha ha. En daarna was het over. Ik was teleurgesteld. God doet toch geen half werk? Hoe kan dit nou? Vroeg ik me af. Ik deelde het met m'n vriendin en zij zei: Erna, God heeft je laten ervaren wat Hij je wil geven, waar je naar onderweg bent. Hmmm, ene kant mooi, andere kant was ik ongeduldig.
En dan ineens is daar een aantal maanden later het woord 'rust'. Ik was benieuwd.
Ik dacht dat ik pas rust in m'n hoofd kreeg als ik iets had wat ik leuk vond om te doen. Dan zou ik niet zoveel tijd hebben om na te denken. Mijn oude strategie speelde op en ik kon heel wat tijd in m'n hoofd gebruiken om na te denken over wat ik kon gaan doen. Ik deed dat al 8 jaar lang en telkens werd het niet wat. Maar goed, ik dacht inmiddels toch echt wel dat ik was veranderd en meende dat ik nu met andere intenties op zoek was.
Naast dat ik het woord 'rust' kreeg, wilde ik zelf heel graag vreugde. Dat zei ik tegen God. Heer ik wil zo graag vreugde in m'n leven! Ik kreeg in gedachten dat een coach ooit tegen mij zei: voor herstel van burnout is het nodig dat je dingen doet die je leuk vindt.
Daaraan terugdenkend dacht ik, nou, zie je ik moet echt op zoek naar iets. Ik dacht aan een vast iets. Wat elke week terugkwam. Een baan of een hobby. (Terwijl ik gruwel van vaste dingen!)
Net na kerst sprak ik met Marloes. Zij is bekend met depressie. Tijdens dat gesprek werden me een paar dingen duidelijk. Net voor oud en nieuw kwamen we bij elkaar, de meiden van de hsp (holy spirit party) Die avond werd er voor me gebeden. O.a. om vreugde. Gebed is een machtig wapen zegt God. Geweldig!
De dagen er na sprak ik met God over leuke dingen doen. Ik voelde me bezwaard. Sprak dat uit. Ook naar m'n man. Ik zei: ik kan toch niet alleen maar leuke dingen doen? Dat kost geld en ik heb het idee dat ik dan een profiteur ben. Stel je het volgende gesprek voor:
Wat doe jij Erna, werk je? 'Nee, ik zorg 'n beetje voor het gezin en huishouden en voor de rest doen ik leuke dingen.'
Dat kan ik toch niet maken? God gaf me in herinnering hoe zware tijd ik heb gehad in de jaren dat we 4 jonge kinderen hadden. Postnatale depressies, huwelijkscrisis, relatieproblemen. En recent 3 jaar burnout. Hij zei: ga jij maar eens een tijdje leuke dingen doen! Zonder focus op werk. Mijn man reageerde: waarom zou je geen leuke dingen mogen doen? Ik heb echt niet het idee dat ik het zwaar heb met m'n werk en gezin en dat jij 'n beetje niks doet. Joh, ga lekker doen!
Wow! Zo kwam beetje bij beetje bij mij de acceptatie. En begon ik het te zien als antwoord op mijn vraag: Heer wat is Uw bedoeling met mijn leven? Op Hem vertrouwen, luisteren naar Hem.
Ik ben verwonderd over Zijn zorg. Zo maar mag ik leuke dingen gaan doen! Het is een serieus project voor me geworden. Ha ha, ik hou van projecten!
Wordt vervolgd 😀
Abonneren op:
Posts (Atom)