Onderwijs in het klimbos

Vorig jaar mei was ik nog aan het herstellen van een burnout. Het was toen dat een vriendin iets vertelde over een activiteit samen met God doen. Bij haar was dat iets creatiefs. Ze vertelde over hoe God haar dingen liet zien door de creatieve activiteit heen. Het ene sprak me aan het andere niet. Ik zag mezelf niet aan de slag gaan met papier, lijm en schaar. Mijn vriendin keek me aan en ineens zei ze: joh...,het klimbos! Het klimbos? Wat het klimbos?

Ik had haar verteld dat ik daar laatst was geweest en hoe ik daarvan had genoten. "jij gaat gewoon naar het klimbos met God", zei ze. Ik schoot in de lach en tegelijkertijd dacht ik, jaaa, wauw! Ik voelde blijdschap!

Ik nam me voor om dat te gaan doen. Toen het zover was, voelde ik weerstand. Er kwamen gedachten in me op als: wat ga je nu weer doen? Dit doe je toch niet? Niks voor jou, wat een raar idee.
En diep van binnen wilde ik heel graag. Daar luisterde ik naar. Ik vertelde tegen God dat ik graag wilde klimmen met Hem. Ik vroeg Hem om wijsheid, vertelde Hem over mijn weerstand en mijn verlangen.

Bij het klimbos aangekomen kreeg ik mijn harnas en instructies.
Vervolgens liep ik naar het eerste parcour. Voordat ik het kon betreden, moest ik me zekeren. Nog voordat ik de eerste stap op het parcour had gezet, kwam Gods wijsheid.

'Zorg dat je verbonden bent met boven.'

Zolang ik gezekerd zit, kan er niks gebeuren hadden ze me verteld. 'je kunt vallen, maar je valt niet diep'.

Wow, dacht ik, ja, zo is dat met God ook.
Ik ging verder. En telkens weer hoorde ik Zijn stem. Ik besloot op te schrijven wat ik hoorde. Wijze lessen voor mijn leven.

De ene keer is het nodig om boven strak vast te houden, de andere keer niet.

De eerste stap kan groot lijken en eng aanvoelen.

In verbinding met boven ben ik veilig. Angst mag er zijn. Dat is okee.

Ik merkte dat het voor mij het engste was als de onderdelen van het parcour niet vast zaten, bijvoorbeeld als ik moest stappen op een plankje wat heen en weer bewoog. Dan had ik geen controle. (hmm, controle...)

En weer verder ging ik.
Ik hoef niet snel of hard te gaan.

Ik ben niet afhankelijk van andere mensen.

Als mensen naar mij kijken, hoef ik me niet te bewijzen. God is mijn gids.

Als ik het eng vind, mag de angst er zijn en hoef ik niet door door door.

Wees behoedzaam.

Ontspan, beweeg zonodig een beetje mee.

Hoef me niet anders voor te doen als ik weet dat mensen naar me kijken.

Ik mag en kan m'n eigen pad volgen, geleid door God.

Telkens stond ik even stil om te schrijven. Hoog op een plankje tussen de bomen. Op een gegeven moment hoorde ik een medewerker roepen: 'alles goed?' 'ja hoor!' weer een wijze les: als ik niet verder kom, word ik geholpen. Er wordt over mij gewaakt.

Ik neem tussendoor rust, kopje thee.

Onderweg neem ik de tijd om om me heen te kijken. Genieten van wat ik zie.

Ik hoef niet in 1 x het hoogste te doen of te halen.

Als ik niet weet wat de bedoeling is, vraag ik er naar.

Maak soms een stapje opzij om verder te kunnen.

Toen ik merkte dat ik moe werd, stopte ik en ging naar huis. Verwonderd. Stil en tegelijkertijd loofde ik God. Voor mij was dit zo bijzonder. 🙌 Hem zij de eer!

"Oud zeer"..

Oud zeer. Hoe ik onbewust daardoor reageer en een keuze heb om dat te veranderen.


Mijn zus is geopereerd en ligt in het ziekenhuis. De eerste 6 weken mag ze een been niet belasten, daarna 6 weken met krukken. Volgens artsen duurt het een jaar voordat ze kunnen zeggen in hoeverre herstel mogelijk is. De dag na de operatie heb ik m'n zus aan de telefoon. Ik vraag hoe ze zich voelt, of de operatie goed is verlopen. Ze voelt zich nog een beetje duf en de operatie is goed verlopen. We kletsen wat over hoe het voor haar is, dat het niet meevalt. Tijdens het gesprek merk ik dat ik terugdenk aan mijn periode van Burn out. Een beetje geprikkeld denk ik, ja, dit valt voor jou niet mee, het viel voor mij ook niet mee, 3 jaren burnout. Ik dacht haast, ervaar je ook eens wat ik heb doorstaan, wat moeite is. Voelt het voor mij nou prettig dat een ander ook lijdt?? Dit is niet mijn naaste liefhebben als mezelf..

Na het telefoon gesprek vroeg ik mezelf af waardoor ik geprikkeld werd. Ging ik vergelijken? Vond ik het fijn dat zij ook eens iets had wat moeilijk was? Net alsof ze dat nooit eerder in haar leven had gehad.. Nee dat was het niet. Wat dan wel? Ik dacht aan m'n moeder die voor m'n zus klaarstond. Die benoemde dat het toch echt niet fijn was, dit, voor m'n zus. Aan anderen die ik dit hoorde zeggen, die meeleefden. Was ik jaloers? Echt? Dan zat er pijn achter. Ik ging bij mezelf te rade. Wat voelde ik als ik terugdacht aan de periode van burn out?
Een heftige gevoel in mijn buik kwam omhoog.. Wanhoop! Radeloosheid! Wow! Dat zat nog vast in mijn lichaam. Gevoelens die ik niet wil voelen!  Die ik weg stop, onder andere door zoete dingen te eten of door iets te doen.
Nu was het moment om ze toe te laten. Het voelde als een enorme krampige pijn in mijn buik, die op het hoogtepunt van de kramp, bleef staan. Verdriet golfde omhoog. Wanhoop, radeloosheid.. Ik voelde me zo verdrietig! Wat had ik me alleen gevoeld..
Ik bracht de pijn bij God en bad om genezing.

Ik dacht te weten waar het vandaan kwam dat ik geprikkeld was en dacht er verder over na. Het leek of het fijn was voor me dat m'n zus leed. Hoopte ik op erkenning voor mijn eigen lijden? Gaf het een stukje voldoening? Was dat het kindbrein? Reageren vanuit pijn.. Als ik pijn heb, wil ik dat jij ook lijdt? Niet kunnen hebben dat ik het zelf moeilijk heb gehad, steun en erkenning van anderen miste, terwijl mijn zus aangeeft dat het moeilijk is en dat anderen dat erkennen?

Van mij was het iets onzichtbaars. Burn out. Mijn zus had meerdere botbreuken in haar been. Overduidelijk te zien dat ze niks kon. Ahh daar had het ook mee te maken! Wat heb ik vaak getwijfeld aan mezelf of ik me niet aanstelde. Of ik echt niet in staat was om iets te doen. Angst dat anderen me veroordeelden. Gewenst dat ik iets lichamelijks zou hebben dat zichtbaar was voor iedereen. Zodat het duidelijk was dat ik echt niet kon.

De zere plek heb ik helder. En dat is fijn voor me. In plaats van dat ik met een soort van onverschilligheid met het lijden van mijn zus omga, luister ik naar  mezelf, mijn eigen lijden. Erken dat het moeilijk was. Sta mezelf toe om de pijn te voelen. Deel het met God. Een positief gevolg daarvan is dat ik daarna in staat ben om er te zijn voor mijn zus, vanuit liefde, vanuit m'n hart. zonder rotgevoel.

Er zijn regelmatig situaties in mijn leven waarin ik gewend ben om de ander te veroordelen of iets van de ander te vinden, terwijl het te maken heeft met iets van mezelf. Vaak iets pijnlijks. Iets wat niet fijn is om te onderzoeken. Door het wel te doen, (niet makkelijk voor me, wel leerzaam) ervaar ik groei en genezing. 🙌