Een persoonlijk verhaal deze keer over het functioneren in een groep.
Ik maak deel uit van verschillende WhatsApp groepen. En op de een of andere manier doet het iets met mij, communicatie tussen meerdere mensen in een gesprek waar ik deel uit maak. Ik voel verschillende gevoelens, overleg bij mezelf wat ik wil zeggen, hoe ik wil reageren. Typ een reactie, lees hem over en verander soms de woorden. Komt het over zoals ik het bedoel?
Er zijn soms momenten dan zo'n gesprek mij bezig houdt. De reacties van de anderen in de groep, of juist geen reacties.
Laatst merkte ik irritatie bij mezelf. Telkens als er in een groepsapp een berichtje geplaatst werd, voelde ik een soort van geagiteerdheid. Ik werd gewoon een beetje sacherijnig om mijn eigen reactie. Ha ha. Wat was er aan de hand? Dat wou ik weten en tegelijk had ik geen zin er in om me in mezelf te verdiepen. In plaats daarvan zat ik elk appje wat binnenkwam te bekritiseren. Dat duurde zo een poosje, totdat ik realiseerde, dat het iets was wat me triggerde. En, zo weet ik inmiddels, heeft dat te maken met iets in mezelf, 'oud zeer' zoals ik het noem. Iets vanuit mijn kindbrein.
Om erachter te komen wat het was, stelde ik mezelf, of eigenlijk aan het kleine meisje van eerder, de vraag welke gedachte achter mijn gevoel van irritatie zat. Was het een oordeel over het gesprek of over de groepsdeelnemers? Of een gedachte over mezelf? Ik ging het app gesprek na en stopte bij het punt, waar het gevoel van irritatie het hevigst werd. Ik onderzocht wat er op dat moment in mij gebeurde. Een aantal gedachten kwamen in me op. Ik checkte ze door te voelen of mijn irritatie toe nam of niet. Dat was niet het geval. Tot de gedachte door me heen ging: 'ik wil ook meedoen'. Patss! Die voelde ik enorm in mijn lijf. En niet eens irritatie, veel meer verdriet.
Op dat moment liet ik het gevoel toe. Wetend dat het niet iets van nu was.
Toen ik later voor mezelf de boel op een rijtje wilde zetten, werd het me duidelijk hoe het zat. Op de groepsapp werd een appje geplaatst, anderen regeerde daar lovend op. Ik wilde dat als ik iets plaatste, er ook lovend op gereageerd zou worden. De criticus in mij zei: doe niet zo kinderachtig zeg, je bent volwassen! Mijn lichaam reageerde met een gevoel wat niet fijn aanvoelde. En ik, ik wist even niet wie ik voorrang wou geven, de criticus of mijn lichaam. Automatisch gaf ik de criticus voorrang. Bewust daarvan, liet ik het even voor wat het was en ook mijn gevoel liet ik even voor wat het was. Totdat ik bij mezelf de ruimte ervaarde om te luisteren. Ik was me er al van bewust dat de situatie op de groepsapp mij triggerde en ik (onbewust) vanuit mijn kindbrein regeerde. Nu werd het me duidelijk wat er getriggerd werd. Een pijn van niet mee mogen doen. Niet mee mogen spelen. Anderen wel en ik niet.. Terwijl dat kleine meisje zo graag mee wilde doen.
Voor mij is het heel bijzonder om hier achter te komen, de oude pijn bij God te brengen, genezing te ontvangen. Daarna was het gevoel weg. Ook al zei ik tegen mezelf, 'ik mag niet meedoen'. Geen pijn meer, in plaats daarvan nieuwe gedachten. Het denken wat vernieuwd wordt. 🙌🙌
Wat doet het met jou, als je dit leest? Dat interesseert mij, laat je een reactie hieronder achter, of bij de insta-post?
woensdag 29 mei 2019
zondag 5 mei 2019
Verschillende stemmetjes in je hoofd
Ik ben moeder van 5 kinderen en ik vind mezelf geen leuke moeder. Zeg nou zelf, wat is er leuk aan een moeder die elke dag boos is en moppert op haar kinderen? Omdat ze schreeuwen, ruzie maken, hun spullen niet opruimen, hun kleren niet in de wasmand stoppen, de douche niet uitdrogen, niet naar haar luisteren.
Met andere woorden ze doen niet wat ik wil dat ze doen. Daar wordt ik soms enorm kwaad om. Kinderen moeten toch luisteren? Ik moet ze toch opvoeden? Van andere moeders hoor ik dezelfde verhalen. Soms klagen we even tegen elkaar en vragen aan elkaar: heb jij me-time? Me-time, mijn eigen tijd. Hoezo, is er ook tijd die niet voor mij is?
Als ik tijd doorbreng in het bijzijn van mijn kinderen, is het dan niet mijn eigen tijd? Hoe zit dat? Is het dan kindertijd? Wat houdt het eigelijk in, tijd voor mij/tijd voor de kinderen? Heeft het te maken met aandacht? Me-time, aandacht voor mezelf, tijd voor de kinderen, aandacht voor hen? Juist door aandacht voor mezelf te hebben, kan ik aandacht hebben voor mijn kinderen. Is dat gescheiden? Nee, dat gaat juist samen!
In het omgaan met mijn kinderen wil ik bewust zijn van mijn gevoelens en van hun gevoelens. Allebei. Een heel proces! Voordat ik hier ook maar iets van af wist was waar ik deze blog mee begon, realiteit. Gedurende het proces stel ik mezelf vragen. Moeten de kinderen naar mij luisteren? Moeten ze doen wat ik zeg? Hoe zit het met hun gevoelens en hun behoeften? Huh? Kijk maar uit, straks hebben jouw kinderen het voor het zeggen en lopen ze over jou heen! (hoorde ik een stemmetje zeggen in mijn hoofd)
Mijn kinderen die het voor het zeggen hebben? Nouuuwww, ik kwam erachter dat er één kind het voor het zeggen had, mijn eigen kleine meisje. Dat meisje dat opgegroeid is met het idee dat kinderen niks te zeggen hebben. Dat vaders (en moeders) wil wet is. En als je niet luisterde, je straf kreeg. Wat een drama, werd ik als kind niet gehoord, ben ik moeder en wordt er nog steeds niet naar me geluisterd.
Als kind kon ik stampvoeten als ik niet kreeg wat ik graag wilde. Stampvoeten van boosheid. En nu? Precies hetzelfde gevoel van boosheid. Er zal maar je hele leven niet naar je geluisterd worden! Een kind leert van ouders Zo ontstaat een ketting van vele generaties lang die niet weten hoe te luisteren naar gevoel. Die ketting wilde ik verbreken. Hoe dan? Ik leerde dat ik zelf degene ben waar het begint. Door te luisteren naar wat er in me is. In me zijn verschillende stemmetjes. En één die spreekt zonder woorden. Geest, ziel en lichaam. Al die verschillende stemmen! Welke spreekt er waarheid? Ik was er eerder van overtuigd dat ze allemaal waarheid spraken. En dat klopte vaak niet. Ziel had twee verschillende aanvoerders. Een criticus en een klein meisje. Wat een gevecht soms in mij met al die stemmen. Ziel schreeuwde het hardste. Geest had een zachte stem, die vaak niet werd gehoord. Lichaam sprak wat harder en werd gewoon genegeerd. Ik las over touwschouwer zijn van dat drietal.
Toeschouwer zonder oordeel. Gewoon eens te horen naar die verschillende stemmen zonder daar iets van te vinden. Dus niet die criticus stom vinden of dat kleine meisje zo zielig.
Het begin van mezelf observeren.
Plotseling kwam er een gedachte in me op: kijkt God, door Jezus, zo niet naar ons?
Ik had vaker gebeden om door Gods ogen naar andere te kijken. Nu leerde ik om door Gods ogen naar mezelf te kijken! Niet alleen naar een stukje van mezelf, nee, naar alles. God leert ons dat we bestaan uit geest, ziel en lichaam. Elk daarvan heeft ons iets te zeggen. En dat kan verwarrend zijn.
Bijvoorbeeld: het is best een drukke tijd, zo kort na de geboorte van je kindje. Je hebt momenten dat je denkt: poehh, wat ben ik moe. Er ligt nog een berg was.. Pfff.
Het duurt maar even of de volgende stem is er: joh.. Kom op! Jij hebt maar 2 kinderen, je zus met 4, die redt het ook!
En als er vervolgens iemand is die hulp aanbied, neem je dat niet aan en zeg je: nee hoor, niet nodig, ik red het best zelf. Herkenbaar? Welke stem wordt dan uiteindelijk gehoorzaamd?
Het is van belang dat we ons bewust zijn dat we bestaan uit geest, ziel en lichaam. Dat er verschillende stemmetjes in ons zijn. En dat we daarna horen, zonder oordeel. Daardoor kunnen we eerlijk met onszelf omgaan. Liefdevol. Dan zijn we niet meer afhankelijk van wat anderen van ons vinden💛 Het is prachtig om verbinding te ervaren met andere mensen en als het niet zo is, kan dat jammer zijn en ook prima. Echt waar? Ja echt. 🙌
Met andere woorden ze doen niet wat ik wil dat ze doen. Daar wordt ik soms enorm kwaad om. Kinderen moeten toch luisteren? Ik moet ze toch opvoeden? Van andere moeders hoor ik dezelfde verhalen. Soms klagen we even tegen elkaar en vragen aan elkaar: heb jij me-time? Me-time, mijn eigen tijd. Hoezo, is er ook tijd die niet voor mij is?
Als ik tijd doorbreng in het bijzijn van mijn kinderen, is het dan niet mijn eigen tijd? Hoe zit dat? Is het dan kindertijd? Wat houdt het eigelijk in, tijd voor mij/tijd voor de kinderen? Heeft het te maken met aandacht? Me-time, aandacht voor mezelf, tijd voor de kinderen, aandacht voor hen? Juist door aandacht voor mezelf te hebben, kan ik aandacht hebben voor mijn kinderen. Is dat gescheiden? Nee, dat gaat juist samen!
In het omgaan met mijn kinderen wil ik bewust zijn van mijn gevoelens en van hun gevoelens. Allebei. Een heel proces! Voordat ik hier ook maar iets van af wist was waar ik deze blog mee begon, realiteit. Gedurende het proces stel ik mezelf vragen. Moeten de kinderen naar mij luisteren? Moeten ze doen wat ik zeg? Hoe zit het met hun gevoelens en hun behoeften? Huh? Kijk maar uit, straks hebben jouw kinderen het voor het zeggen en lopen ze over jou heen! (hoorde ik een stemmetje zeggen in mijn hoofd)
Mijn kinderen die het voor het zeggen hebben? Nouuuwww, ik kwam erachter dat er één kind het voor het zeggen had, mijn eigen kleine meisje. Dat meisje dat opgegroeid is met het idee dat kinderen niks te zeggen hebben. Dat vaders (en moeders) wil wet is. En als je niet luisterde, je straf kreeg. Wat een drama, werd ik als kind niet gehoord, ben ik moeder en wordt er nog steeds niet naar me geluisterd.
Als kind kon ik stampvoeten als ik niet kreeg wat ik graag wilde. Stampvoeten van boosheid. En nu? Precies hetzelfde gevoel van boosheid. Er zal maar je hele leven niet naar je geluisterd worden! Een kind leert van ouders Zo ontstaat een ketting van vele generaties lang die niet weten hoe te luisteren naar gevoel. Die ketting wilde ik verbreken. Hoe dan? Ik leerde dat ik zelf degene ben waar het begint. Door te luisteren naar wat er in me is. In me zijn verschillende stemmetjes. En één die spreekt zonder woorden. Geest, ziel en lichaam. Al die verschillende stemmen! Welke spreekt er waarheid? Ik was er eerder van overtuigd dat ze allemaal waarheid spraken. En dat klopte vaak niet. Ziel had twee verschillende aanvoerders. Een criticus en een klein meisje. Wat een gevecht soms in mij met al die stemmen. Ziel schreeuwde het hardste. Geest had een zachte stem, die vaak niet werd gehoord. Lichaam sprak wat harder en werd gewoon genegeerd. Ik las over touwschouwer zijn van dat drietal.
Toeschouwer zonder oordeel. Gewoon eens te horen naar die verschillende stemmen zonder daar iets van te vinden. Dus niet die criticus stom vinden of dat kleine meisje zo zielig.
Het begin van mezelf observeren.
Plotseling kwam er een gedachte in me op: kijkt God, door Jezus, zo niet naar ons?
Ik had vaker gebeden om door Gods ogen naar andere te kijken. Nu leerde ik om door Gods ogen naar mezelf te kijken! Niet alleen naar een stukje van mezelf, nee, naar alles. God leert ons dat we bestaan uit geest, ziel en lichaam. Elk daarvan heeft ons iets te zeggen. En dat kan verwarrend zijn.
Bijvoorbeeld: het is best een drukke tijd, zo kort na de geboorte van je kindje. Je hebt momenten dat je denkt: poehh, wat ben ik moe. Er ligt nog een berg was.. Pfff.
Het duurt maar even of de volgende stem is er: joh.. Kom op! Jij hebt maar 2 kinderen, je zus met 4, die redt het ook!
En als er vervolgens iemand is die hulp aanbied, neem je dat niet aan en zeg je: nee hoor, niet nodig, ik red het best zelf. Herkenbaar? Welke stem wordt dan uiteindelijk gehoorzaamd?
Het is van belang dat we ons bewust zijn dat we bestaan uit geest, ziel en lichaam. Dat er verschillende stemmetjes in ons zijn. En dat we daarna horen, zonder oordeel. Daardoor kunnen we eerlijk met onszelf omgaan. Liefdevol. Dan zijn we niet meer afhankelijk van wat anderen van ons vinden💛 Het is prachtig om verbinding te ervaren met andere mensen en als het niet zo is, kan dat jammer zijn en ook prima. Echt waar? Ja echt. 🙌
Abonneren op:
Posts (Atom)