woensdag 29 mei 2019

WhatsApp groep en het kleine meisje

Een persoonlijk verhaal deze keer over het functioneren in een groep.

Ik maak deel uit van verschillende WhatsApp groepen. En op de een of andere manier doet het iets met mij, communicatie tussen meerdere mensen in een gesprek waar ik deel uit maak. Ik voel verschillende gevoelens, overleg bij mezelf wat ik wil zeggen, hoe ik wil reageren. Typ een reactie, lees hem over en verander soms de woorden. Komt het over zoals ik het bedoel?
Er zijn soms momenten dan zo'n gesprek mij bezig houdt. De reacties van de anderen in de groep, of juist geen reacties.

Laatst merkte ik irritatie bij mezelf. Telkens als er in een groepsapp een berichtje geplaatst werd, voelde ik een soort van geagiteerdheid. Ik werd gewoon een beetje sacherijnig om mijn eigen reactie. Ha ha. Wat was er aan de hand? Dat wou ik weten en tegelijk had ik geen zin er in om me in mezelf te verdiepen. In plaats daarvan zat ik elk appje wat binnenkwam te bekritiseren. Dat duurde zo een poosje, totdat ik realiseerde, dat het iets was wat me triggerde. En, zo weet ik inmiddels, heeft dat te maken met iets in mezelf, 'oud zeer' zoals ik het noem. Iets vanuit mijn kindbrein.

Om erachter te komen wat het was, stelde ik mezelf, of eigenlijk aan het kleine meisje van eerder, de vraag welke gedachte achter mijn gevoel van irritatie zat. Was het een oordeel over het gesprek of over de groepsdeelnemers? Of een gedachte over mezelf? Ik ging het app gesprek na en stopte bij het punt, waar het gevoel van irritatie het hevigst werd. Ik onderzocht wat er op dat moment in mij gebeurde. Een aantal gedachten kwamen in me op. Ik checkte ze door te voelen of mijn irritatie toe nam of niet. Dat was niet het geval. Tot de gedachte door me heen ging: 'ik wil ook meedoen'. Patss! Die voelde ik enorm in mijn lijf. En niet eens irritatie, veel meer verdriet.

Op dat moment liet ik het gevoel toe. Wetend dat het niet iets van nu was.
Toen ik later voor mezelf de boel op een rijtje wilde zetten, werd het me duidelijk hoe het zat. Op de groepsapp werd een appje geplaatst, anderen regeerde daar lovend op. Ik wilde dat als ik iets plaatste, er ook lovend op gereageerd zou worden. De criticus in mij zei: doe niet zo kinderachtig zeg, je bent volwassen! Mijn lichaam reageerde met een gevoel wat niet fijn aanvoelde. En ik, ik wist even niet wie ik voorrang wou geven, de criticus of mijn lichaam. Automatisch gaf ik de criticus voorrang. Bewust daarvan, liet ik het even voor wat het was en ook mijn gevoel liet ik even voor wat het was. Totdat ik bij mezelf de ruimte ervaarde om te luisteren. Ik was me er al van bewust dat de situatie op de groepsapp mij triggerde en ik (onbewust) vanuit mijn kindbrein regeerde. Nu werd het me duidelijk wat er getriggerd werd. Een pijn van niet mee mogen doen. Niet mee mogen spelen. Anderen wel en ik niet.. Terwijl dat kleine meisje zo graag mee wilde doen.

Voor mij is het heel bijzonder om hier achter te komen, de oude pijn bij God te brengen, genezing te ontvangen. Daarna was het gevoel weg. Ook al zei ik tegen mezelf, 'ik mag niet meedoen'. Geen pijn meer, in plaats daarvan nieuwe gedachten.  Het denken wat vernieuwd wordt. 🙌🙌

Wat doet het met jou, als je dit leest? Dat interesseert mij, laat je een reactie hieronder achter, of bij de insta-post?

3 opmerkingen:

  1. Lieve Erna,
    Ik word me steeds bewuster van mijn kiespijn. Vaak wel pas als het 'te laat is en ik al impulsief heb gereageerd. Maar beter laat dan nooit toch? Hopelijk komt er een moment dat ik mijn reactie voor kan zijn. En die innerlijke criticus daar ben ik streng tegen. Hoe durf je zo tegen mij te praten!
    Jij hebt mij inzicht gegeven bijna 2 mnd geleden. Ik ben je nog steeds dankbaar!
    Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hee Marijke, heerlijk zeg die bewustwording! Ik geniet van jouw ontwikkeling en het inzicht wat je nu hebt! 💛 Dank voor je reactie 👏

    BeantwoordenVerwijderen