Regelmatig hoor ik gesprekjes tussen een ouder en kind. Op straat, in winkels, op school. Vaak gaat het over iets wat het kind graag wil en de ouder niet. Ik hoor dan soms ouders reageren op dezelfde manier als ikzelf jaren heb gedaan.
Voorbeeld: een moeder brengt haar dochter van 5 naar school. Ze blijft even in de klas, geeft een kus en wil gaan.
M: mama gaat lieverd, een kus en tot vanmiddag!
D: nee mama, niet gaan!
M: jawel meisje ik ga wel.
D: nee mama, je moet me nog helpen met deze puzzel!
M: nee meis, ik heb je al geholpen, ik ga echt.
D: neehee mamaa, ik wil niet dat je gaahaat!
M: nou zeg, doe eens normaal, wat doe je gek zeg! Ik heb je geholpen, ik moet gaan, ik zwaai voor het raam, wel kijken hè?!
Moeder loopt weg. In het gunstige geval voor haar, houdt haar dochter stil.
Ik heb al gezegd dat ik ook jarenlang op deze manier communiceerde. Totdat ik trainingen ben gaan volgen in communicatie. En later ook mezelf ben gaan verdiepen in het emotionele brein.
Sindsdien vind ik het enorm interessant wat er gebeurd bij moeder en dochter tijdens zo'n situatie. Ik heb het nooit aan een moeder op zo'n moment gevraagd. Wel weet ik nog van mezelf wat er dan gebeurde.
Ik ergerde me aan het feit dat ik wilde gaan en m'n dochter me als het ware tegenhield. Wat ze anders niet deed, dus ik begreep dat niet. Andersom wilde m'n dochter graag iets, wat ze niet kreeg.
Tijdens dit korte gesprekje waren er verschillende gevoelens. Die werden niet benoemd. Daar wil ik nu graag op inzoomen. Moeder voelt irritatie, want ze wil gaan. Dochter voelt verdriet, misschien ook onveiligheid, want ze wil niet dat mama weggaat.
Wat maakt dat gevoelens niet worden benoemd? Bij mij was dat omdat ik daar niks van wist. Ik had werkelijk geen idee dat gevoelens er zijn en wat ze te zeggen hebben. Wat een eye-opener is dat geweest voor mij. Leren luisteren naar gevoelens, ook als ze niet worden benoemd. Juist dan, zodat mijn kind ze ook leert te benoemen.
Afgelopen keer dat ik mijn zoontje van 4 naar school bracht ging ons laatste gesprekje zo:
M: ik ga zo naar huis en wil graag jou een kus geven.
Z: nee mama, je mag niet weggaan!
M: ik hoor dat je niet wilt dat ik ga, wat wil je wel?
Z: ik wil knuffelen met jou.
We knuffelden samen en ik gaf opnieuw aan dat ik wilde gaan.
Z: nee mam, je moet me nog helpen(hij was figuurtjes aan het leggen)
M: lieverd, jij wilt niet dat ik ga, volgens mij wil je gewoon lekker bij mij blijven hè?
Z: knikt ja.
M: ja dat is ook fijn en nu heb je school en gaan alle vaders en moeders de klas uit. Wat heb je nodig dat ik ook zo kan gaan?
Z: kijkt om zich heen, geeft me een knuffel en zegt: je mag gaan!
Het grootste verschil voor mij in de communicatie hoe ik het eerder deed en nu, is dat ik luister naar wat mijn kind zegt, dat hij gehoord wordt. Elke keer weer merk ik dat verschil. Dat heeft een uitwerking in zijn gedrag.
Toen ik veranderde in de manier van communiceren hadden we ook kinderen in huis in de puber leeftijd. Eerlijk gezegd werkte die nieuwe manier met hen in het begin totaal niet. Poeh, wat een weerstand kwam er. En ergens begreep ik dat. Ze waren het niet gewend. Zoals ik nu met de kinderen praat, praat ik ook met het kind in mij. En ook daar merkte ik eerst zo'n weerstand. Wat een oordelen kwamen er naar boven. 'doe niet zo raar joh!, dit is echt belachelijk'.
Ik ben blij dat ik toch heb doorgezet. Het heeft heel veel veranderd in het omgaan met mezelf. En ook met de kinderen.
Ik geloof dat ieder mens, groot en klein, gehoord wil worden. Dat er mensen zijn die al weten hoe je dat kunt doen en dat er ook, net als ik eerder, nog veel zijn die dat niet weten. Iets niet weten is geen schande. Weet dat het te leren is!
Lange tijd was ik emotioneel afhankelijk van anderen. Hing mijn welbevinden af hoe anderen regeerden. Vooral degene die het dichtst bij me staan, man een kinderen. Nu luister ik naar het kind in mij en ben ik zelf in staat om mijn behoeften in te vullen. Wat een heerlijkheid, niet alleen voor mij, ook voor m'n man en kinderen. 💛🙌
Geen opmerkingen:
Een reactie posten