Kennis is het begin van wijsheid

Jaren geleden was het prima om te roken. De gevaren voor de gezondheid waren niet of nauwelijks bekend. Door de jaren heen werd duidelijk hoe ongezond roken is. Dat het het lichaam beschadigd en zelfs zo, dat het gevolg de dood kan zijn.
Kennis is heel belangrijk. Door bewust te zijn van bepaalde zaken, kunnen we pijn en ziekte verminderen. Op lichamelijk gebied is dat duidelijk.
Psychisch/mentaal is dat niet anders. Kennis van het brein kan er voor zorgen dat pijn en ziekte wordt verminderd.

De heftigheid die wij kunnen ervaren met gevoelens en emoties heeft alles te maken met wat er in ons kindbrein is opgeslagen.
Als iemand op mijn been tikt met zijn vinger, kan ik dat voelen en ervaar ik geen pijn. Zit daar echter een open wond onder, dan kan ik het zomaar uitschreeuwen van de pijn. Twee dezelfde aanrakingen, die qua gevoel enorm verschillen. Dat heeft te maken met mijn lichaam, mijn pijn, in dit geval de wond op mijn been. Dat bepaalt de impact van wat ik voel. (Okee, als iemand met een hamer er op slaat, zal ik sowieso pijn voelen. Of mijn been moet verdoofd zijn.😏)

Zo gaat het ook met woorden die we horen/lezen en de impact die ze op ons hebben. Dezelfde opmerking, hetzelfde gedrag, kan verschillende uitwerkingen hebben bij mensen. En zelfs bij dezelfde persoon kan het verschillen per moment. Denk maar aan als we moe zijn, dat we sneller geïrriteerd raken. Het heeft te maken met behoeften die niet vervuld zijn. Als we moe zijn, is er een behoefte aan rust/slaap. Wordt deze niet vervuld, dan raken we geïrriteerd van dingen die de rust verstoren.

Als klein kind hebben we behoeften, die we zelf nog niet in kunnen vullen. Daarin zijn we afhankelijk van onze opvoeders. Elk kind heeft behoefte aan liefde, troost, nabijheid, eten, gezien en gehoord worden, erkenning. Op het moment dat een kind niet krijgt wat het nodig heeft om deze behoefte te vervullen, gebeurt er iets in het brein. Wees je er van bewust dat een kind dit niet zelf kan en totaal afhankelijk is van een volwassene. Stel jezelf eens voor dat je in het ziekenhuis ligt, je niet van je bed af kunt en je heel nodig moet plassen. Je vraagt een verpleegster om hulp en er wordt niet gereageerd, hoe zou dat voor je zijn?  Je bent machteloos en hebt anderen nodig. En die anderen laten je aan je lot over. Hoe overleef je dat?

Bij een kinderbrein werkt het zo, dat wanneer het kind niet krijgt wat het nodig heeft om te leven, het een strategie ontwikkeld om te overleven. Dat is super nuttig, anders zou het niet in leven blijven. Zijn we echter volwassen, dan hebben we die strategie niet meer nodig. Een volwassen brein is in staat om in leven te blijven zonder anderen in tegenstelling tot een baby. Wat echter regelmatig gebeurt, is dat een volwassene (onbewust) nog steeds  de strategieën uit de kindertijd gebruikt. Het brein is zo gewend daaraan, het gaat automatisch. Er zitten patronen in gesleten wat maakt dat we het ons niet bewust zijn. We schreeuwen bijvoorbeeld tegen onze kinderen als ze niet luisteren. Ook al willen we dat niet, zo ineens gebeurt het toch. Vanuit een soort machteloosheid? Gaan we met onze kinderen om vanuit het idee dat we als ouders macht hebben over de kinderen?
Of het gebeurt dat je iets zegt over iets wat je partner doet en hij/zij boos reageert en in de verdediging schiet. Vanuit het idee aangevallen te worden. Dat heeft alles te maken met het kindbrein.

Ook reacties gegeven vanuit angst.
Bijvoorbeeld een vader die vindt dat zijn zoon wat stoerder moet worden. De moeder vraagt: mag je zoon niet zijn wie hij is? Een vraag waarover nagedacht kan worden. Waar je ook aandacht aan kunt geven is: wat maakt dat de vader dat graag wil? Is hij bang dat zijn zoon geplaagd gaat worden? Schaamt hij zich misschien voor het gedrag van zijn zoon omdat hij denkt dat anderen dat raar vinden?

Het is mooi om te kijken wat onze kinderen nodig hebben. Vergeet echter niet het kind in jezelf! Zolang die niet gehoord en gezien wordt, blijft het schreeuwen om aandacht. Ben jij jezelf bewust dat jezelf degene bent die het die aandacht kan geven? Zo ben je niet langer meer afhankelijk van anderen om waardering en erkenning te krijgen. Dan leer je emotioneel volwassen te reageren. Je kunt dit met je verstand oefenen, de kans is groot dat je in je gevoel blijft strugglen. Hiervoor kun je oefeningen doen. Oefeningen waarbij er in je brein letterlijk iets veranderd. Zodat je bijvoorbeeld kritiek krijgt van je partner en je dat kunt horen zonder een gevoel van boosheid of het idee dat je het weer niet goed doet. Zou je dat willen?

Kennis geeft inzicht. Inzicht biedt keuzes. Ergens voor kiezen kan bestaaande pijn genezen en nieuwe pijn voorkomen. Vorig jaar maakte ik de keuze om te stoppen met roken. De aanleiding was de kennis over hoe ongezond het was. Dat wist ik al veel langer, toch stopte ik niet eerder. Dat had te maken met angst. Bang dat ik iets heel fijns zou kwijtraken. (ergens registreerde m'n brein als dat ik dat niet zou overleven) Door een avond een cursus te volgen veranderde dat. In die cursus deed ik kennis op.

Kennis..Mijn passie is het om kennis door te geven. Over communicatie, het emotionele brein. Ik merk een groot verschil van toen ik de kennis nog niet wist en nu. In de relatie met m'n man, in de opvoeding van m'n kinderen. In de relatie met mezelf. Rust, mezelf comfortabel voelen hoe de situatie ook is. En soms voel ik me enorm geraakt door iets, ben ik helemaal uit m'n doen. Erg? Nu niet meer, ik weet dan dat er oud zeer is geraakt en kan daar in mezelf mee aan de slag. Dan gebeurt het ook wel, dat ik het even niet helder krijg en een vriendin vraag om samen te sparren. Het is voor mij zo waardevol om mezelf hierin te horen en te zien omdat het mij in staat stelt in liefde met mezelf en anderen om te gaan, ipv mezelf en anderen te veroordelen. Dat geeft zo'n rust.

Schrijven is een manier om kennis over te dragen. Voor wat ik door wil geven is schrijven alleen niet voldoende. Daar zijn ontmoetingen voor nodig. Durf jij het aan? Waar ben je bang voor of waar verlang je naar?