Twee vragen die ik binnenkreeg:
1.Hoe kan ik minderen vanuit directe emotie reageren op minder leuk gedrag van mijn kinderen. Ik reageer nu heel impulsief en denk achteraf pas 'dat had anders gekund'
2. Ik zou graag nog meer uitleg krijgen over innerlijk kind en hoe dat allemaal werkt.
Onderstaand is mijn reactie wat ik op beide vragen wil geven.
Vanuit directe emotie reageren heeft te maken met het emotionele brein. In mijn laatste blog 'kennis is het begin van wijsheid' schrijf ik hierover. Zelf las ik een boek erover, waarin beschreven wordt hoe het werkt in ons brein. Hoewel ik zelf liever persoonlijk contact hierover heb met een ander, (dan kan ik ingaan op iemands persoonlijke situatie) wil ik hier er iets over schrijven. Met het verlangen dat iemand er iets aan heeft. En daarbij vermelden dat het mogelijk is om een coachingsgesprek af te spreken.
Eenvoudig gezegd slaat ons brein gevoelens op in onze kindertijd, als we niet gehoord worden in ons gevoel, onze emoties. Als we emotioneel niet krijgen wat we nodig hebben. In ons volwassen leven zijn er situaties die dat opgeslagen gevoel raken. Dan kunnen we met ons hoofd beredeneren dat we niet bang hoeven te zijn, gerust nee kunnen zeggen en we voelen het tegenovergestelde. Een ander voorbeeld: je kind luistert niet naar jou en je voelt boosheid. Na een paar keer iets zeggen en nog steeds geen kind wat luistert, voel je enorme boosheid. Ineens sta je te schreeuwen tegen je kind of geef je een klap. Later komt de gedachten: 'ik wil dit helemaal niet, maar hoe dan? Hoe krijg ik dan voor elkaar dat m'n kind luistert? Je praat erover met je kind en neemt je voor om het niet weer te doen. Misschien zoek je wel naar iets waardoor je meer geduld krijgt. Tot de volgende aanvaring. Vervolgens verfoei je inwendig jezelf.
Zulke emoties en gevoelens zijn een teken dat er opgeslagen gevoel uit het kindbrein is geraakt. Er is een situatie, waarbij er als het ware een angel is, die prikt, waardoor je voelt wat je voelt. Wil je hier verandering in brengen dan kun je het volgende doen. Schrijf de situatie op. Stel jezelf de vraag: wat maakt me zo boos, wat raakt me het meeste in deze situatie? Dat is de 'angel'. Als voorbeeld: ik vraag aan m'n kind (14 jr) of het zijn jas op wil hangen. 'Ja zo,' krijg ik als antwoord. Een tijdje later vraag ik het opnieuw. Kort daarna is kind naar zijn kamer en de jas ligt er nog.
Wat raakt me in deze situatie? Ik schrijf het volgende op: dit gaat elke keer zo. Ik vraag m'n kind iets, hij zegt, ja en doet nee. Wat stoort me daarin? Dat ik niet gehoord word en ook dat hij ja zegt en nee doet. Iets met niet van hem op aan kunnen. Niet kunnen vertrouwen. Ik voel direct weer m'n boosheid. Een teken dat dit de angel is.
Als je de situatie hebt opgeschreven en de angel helder hebt is het de bedoeling om het gevoel toe te laten terwijl je weet dat het gevoel te maken heeft met opgeslagen gevoel vanuit je kinderbrein.
Voorbeeld: ik zeg tegen mezelf: ik kan de ander niet vertrouwen. Met dat ik het zeg, voel ik in m'n lichaam een gespannen gevoel. Ik laat dit toe, terwijl ik tegen mezelf zeg dit is een oud gevoel, wat er nu uit wil.
Het is belangrijk om in je hoofd niet mee te gaan met je gevoel, dan versterk je juist iets waardoor het niet veranderd in je brein. Stel jezelf voor dat je een was in de wasmachine ziet draaien en je draait zelf niet mee. Je observeert de was die draait. (Voor mij was dit echt oefenen. Soms was ik zo in de ban van het gevoel, dat ik even tijd nodig had om bewust te worden dat ik er in mee ging ipv observeren). Zo observeer je wat je lichaam voelt terwijl je je bewust bent dat het niet van nu is, maar een oud gevoel wat nu door een situatie geraakt wordt. Waar eerder het gevoel niet gehoord en gezien werd (mocht worden) ben je zelf nu degene die dat alsnog doet.
Jij als volwassene kunt je innerlijke kind emotioneel heropvoeden. Laat het gevoel toe, zolang het er is. Dat kan 2 minuten zijn, ook langer. Wanneer je merkt dat het gevoel weg is, herhaal dan de angel nog eens. In mijn geval: ik kan de ander niet vertrouwen. Ik merk dat het in m'n lichaam rustig blijft. Als volwassene die reageert vanuit het volwassen brein, heb je geen anderen nodig om in leven te blijven, als je voor je eigen eten en drinken kunt zorgen. Een kind is afhankelijk van anderen. Wanneer we (onbewust) vanuit ons kindbrein denken en reageren, zijn we afhankelijk van anderen om ons comfortabel te voelen. Of afhankelijk van omstandigheden. Zoals ik al zei is dat te veranderen in ons brein. Één oefening daarvoor heb ik hierboven omschreven. Heb je vragen? Stel ze gerust. 💛
Geen opmerkingen:
Een reactie posten