We waren aan het bbq en en er lag een stukje vlees op voor mij. M'n man haalde het van de bbq en vroeg of ik het wilde hebben. Ik gaf aan dat ik het niet helemaal hoefde en dat het iets doorgebakken mocht worden. Ik sneed het stukje vlees door en vroeg wie het andere stukje wilde. Dochter lief reageerde: dat wil ik wel, maar van mij mag het ook doorgebakken worden. M'n man legde de twee stukjes weer terug op de bbq. Ik had er zin in en iets later keek ik of het klaar was. M'n man stond naast me.
Op een gegeven moment hoorde ik ergens dochterlief zeggen: 2 stukjes? Ik hoorde het, maar het drong niet echt door.
Na een tijdje dacht ik: zou m'n vlees nog niet klaar zijn een vroeg ik m'n man er naar. Hij zegt: die heeft dochterlief op. Wat?? Allebei de stukjes?? Ja.
Baf! Ik voel iets in m'n lijf. In m'n hoofd hoor ik: doe niet zo raar, het is maar een stukje vlees.
Manlief ziet m'n blik en hoort mij zeggen: maar dat was voor mij, dat wist je toch? Hij reageert: huh? Oww, ik doe er wel een nieuwe op.
Ik zeg: die hoef ik niet meer.
Mijn lijf voelt zo niet prettig, terwijl m'n hoofd zegt: doe niet zo moeilijk joh, hij legt er een nieuw stukje vlees op, wacht gewoon even. Je lijkt wel een puber, als je even niet krijgt wat het wil, dan hoeft het al niet meer.
En er is een stukje wat zegt: je bent geraakt hè? Laat dat er maar gewoon zijn. Je weet dat het niet om dat stukje vlees gaat.
Ik loop naar binnen. Vanuit m'n oude patroon wil ik boos uitvallen tegen m'n man. Ik weet dat het een oud patroon is, wat voortkomt uit pijn/verdriet. Ik wil mezelf horen daarin en niet vanuit mijn pijn, boos gaan reageren naar de ander.
Ik ga schrijven en voelen. Ik verwoord mijn boosheid. Terwijl ik aan het schrijven ben, voel ik verdriet. Ik schrijf: je wist het! Je wist dat ik dat stukje vlees graag wilde! En je geeft het aan een ander.. (er zijn opnieuw gedachten: Erna, kom op! Ga je nu serieus zo tekeer over een stukje vlees?? Je wordt er zelfs verdrietig van?? Nou ja zeg..! Die gedachten zijn er en hoor ik even, waarna ik mezelf toe sta om te mogen voelen wat ik voel, wetende dat het niet gaat om dat stukje vlees, maar dat er iets anders achter zit. Iets wat te maken heeft met onvervulde emotionele behoefte, geraakt worden in dat gedeelte van het brein, waar 'oude pijn' opgeslagen zit.
Ik kom er niet helemaal uit, wat me daarin zo raakt en ik laat zijn wat er is. Het is okee, ook dat het (nog) niet fijn voelt.
Twee dagen later ben ik er over aan het nadenken. Ik ben bezig om helderheid te krijgen wat me zo raakte. Wat zei het hele gebeuren over mij? Werd ik niet gezien? Niet gehoord? Was dat wat mij raakte? Nee, bij die gedachten voelde ik niks. Ik dacht verder. De situatie was dat ik graag een stukje vlees wilde, manlief dat wist, dat toezegde en het vervolgens aan een ander gaf. Er was me iets toegezegd en ik kreeg het niet. 'ik ben bedrogen' was m'n gedachte en die voelde ik wel in m'n lichaam! Wow! Dat was het. De situatie van een stukje vlees wat mij was toegezegd en wat een ander kreeg, was een symbool wat mij raakte in een opgeslagen gevoel vanuit vroeger. Ik maakte de gedachte zodanig groot, om helemaal toegang te krijgen tot dat gevoel, zodat het gevoel niet langer in m'n lichaam opgeslagen hoefde te zitten. Ik ging er met m'n aandacht naar toe, wetende dat het een oud gevoel is wat naar boven kwam. Met als gevolg dat het na een paar minuten over ging.
De hele situatie heeft te maken met kind bewustzijn en volwassen bewustzijn, 2 gedeeltes van mijn brein. Op het moment dat ik zo wordt geraakt in mijn gevoel, is mijn kindbrein in werking. Dat gaat onbewust. Dan reageer ik op een situatie in het heden, vanuit mijn positie die ik als kind in het verleden had.
Zonder zo geraakt te worden in mijn gevoel, was er inderdaad alleen een situatie van een stukje vlees, wat per ongeluk niet aan mij was gegeven. Prima toch om te wachten op een nieuw stukje?
Opnieuw vind ik het intrigerend hoe ons brein werkt. En soms ben ik verbaasd dat ik zo geraakt kan worden. Herken je dat geraakt worden?
Wanneer fruit kwetsbaar is, dan is het bijvoorbeeld overrijp en bij een aanraking zit er dan al een deukje. Soms had ik het idee overrijp fruit te zijn, heel kwetsbaar. Bij fruit is daar niks aan te herstellen, bij mensen gelukkig wel! Dat vind ik bijzonder.
