Zelf bepalen

Het gesprek met Boaz had een vervolg.

's Avonds is het om 7 uur bedtijd voor hem. Dat gaat niet heel makkelijk. Hij wil niet naar bed, niet uitkleden, nog spelen, nog iets eten etc. Deze avond zei ik om 10 voor half 7: jij wilt graag ook bepalen hè, hoe laat zou jij naar bed willen?
Hij: ja! Even kijken... (keek naar de klok) als de grote wijzer bovenaan staat. Dat duurt nog heel lang hè?
Ik: okeej, ja dan kun je nog een poos spelen. (wanneer de grote wijzer bovenaan staat, is het 7 uur☺️)

Ik dacht, van te voren wil ik graag dat hij zich uitkleed en tanden heeft gepoetst, zodat het niet veel later dan 7 uur is voordat hij er in ligt.

Ik: eej, voor die tijd is uitkleden en tanden poetsen nog nodig, wanneer ga je dat doen?
Hij (kijkt opnieuw naar de klok) : als de grote wijzer op de 11 staat.
Ik: prima!

Een paar minuten later gebeurt er iets waardoor hij onder de douche moet. Hij zegt in bad te willen. Terwijl hij in bad zit vraag ik hem hoe lang hij er in wil blijven en of hij nog het filmpje verder wil kijken. Hij wil lang in bad blijven en het filmpje kijken.

Hij: mam, kan dat hier in de badkamer? Dan zet je jouw telefoon hier neer.
Ik: Dat wil ik niet, een scherm in de badkamer. Als je een filmpje verder wilt kijken dan kun je niet lang in bad blijven.
Hij: okee, dan kom ik er uit.

Als hij afgedroogd is en z'n ondergoed aan heeft loopt hij naar de woonkamer, ziet de klok, die inmiddels bijna 10 over half 8 aangeeft. Hij begint te huilen en schreeuwt: nouououw, hij is verder gegaan!!
Ik: ja, de tijd gaat door als je in bad gaat. Ben je bang dat je geen tijd genoeg hebt om je filmpje te kijken?
Hij stopt met huilen en zegt: ja
Ik: je had gezegd als de grote wijzer op de 11 staat, je zou gaan uitkleden, dat hoeft niet meer, dus je hebt extra tijd.
Hij was gerustgesteld en ging z'n filmje kijken.

Om 7 uur ging hij naar bed. Daarna ging ik weg. Zijn vader kwam ondertussen thuis uit z'n werk. Hij vertelde mij later dat Boaz even uit bed was gekomen en heel blij had gezegd: 'pap, ik mocht zelf bepalen hoe laat ik naar bed ging! 😃.

Vanochtend voordat we naar school gingen, hadden we een half uur om te wassen, aan te, kleden en te eten. We werkten samen. Ineens hoor ik hem zeggen: 'samenwerken is fijn hè mam? Dan ben je sneller klaar.'

Vanmiddag zag hij m'n zus en zei: ik mocht gisteren zelf bepalen hoe laat ik naar bed ging!

Love you kleuter! 💛

Luisteren

Een gesprek met Boaz, onze kleuter van 5.

Situatie: 's ochtends wil Boaz bij mij in bed komen liggen. Hij staat aan de kant waar ik lig. Ik zeg: wil je even omlopen? Hij blijft staan en ik zeg: loop even om, naar de andere kant van het bed. Hij klimt over me heen, waarbij hij met z'n knie tegen mijn neus aan stoot. Auw! Dat doet zeer! Ik voel me direct boos worden, (registreer dat ik lang niet uitgeslapen ben, moe) Hij ZEGT sorry, dat ging per ongeluk. Ja wat sorry, zeg ik, ik zei toch dat je aan de andere kant er in moest gaan! Je luistert niet! Direct erachter aan denk ik: en dat doe je de laatste tijd heel vaak, niet luisteren. Ik besluit om daarover in gesprek te gaan.

Ik: weet je Boaz, ik baal van jouw gedrag de laatste tijd. Er zijn vaak situaties waarin je niet luistert en dat vind ik heel vervelend. Je blijft niet aan tafel zitten met eten, als we tanden willen poetsen, ren je de andere kant op, als je een filmpje wil kijken en het mag niet, ga je te keer. Het is echt niet fijn.
Hij ligt tegen me aan en zegt: mam, waarom mogen papa en jij alles bepalen?

Ineens voel ik het. Gedachten schieten door me heen: hier is een kind van 5 met dezelfde behoeften als ieder mens, groot en klein. Een kind waarvan ik denk dat hij gewoon moet luisteren naar wat ik zeg. En daarmee bedoel ik, hij moet doen wat ik zeg. Ik ervaar compassie. Ons gesprek gaat verder.

Ik: zou jij ook willen bepalen? (ondertussen denk ik, maar dat kan toch niet, hij is een kind, moet nog veel leren, wij zijn ouders.)
Hij: ja

Ik zie het voor me hoeveel wij voor hem bepalen. Kom, opstaan, je gaat naar school.  Speelgoed opruimen! Nee, je krijgt niks lekkers, je kunt een appel eten. Ruim je je tas en jas op? Wil je een filmpje kijken? Nu niet, eerst spelen. Straks mag je een half uurtje kijken. Aan tafel! Boaz, je gaat zo naar bed. (okeej, dit zeggen we op een aardige manier☺️)

Ik: dus jij zou graag willen bepalen en nu doen papa en ik dat?
Hij: ja
Ik: zal ik jouw uitleggen hoe dat komt?
Dat heeft te maken met dat wij ouder zijn en al dingen kunnen die jij nog niet kunt. Kijk, wij kunnen autorijden en jij niet hè? En papa is sterk en kan zware dingen dragen die jij nog niet kunt dragen.
Hij: ja hè, papa is heel sterk hè mam, maar ik ben ook heel sterk hoor maar papa kan meer dragen.
Ik: precies en wij weten ook meer dan jij weet. Jij gaat nog veel leren op school. Jouw lichaam heeft meer slaap nodig dan ons lichaam. Daarom ga jij vroeger naar bed dan wij.
Hij: ik wil niet naar school.
Ik: oh nee? Wat vind je niet fijn aan school?
Hij: er is geen lego.
Ik: okeej
Hij: en ik kan niet kiezen wat ik wil want dan is het al vol.

(elke ochtend kiest elk kind in zijn klas op het planbord wat ze die dag voor werkje gaan doen. Wij zijn elke dag net voordat de bel gaat op school waardoor er voor hem niet altijd veel te kiezen meer is.)

Ik: ik hoor dat je er van baalt dat je niet kunt doen wat jij graag wilt doen op school, klopt dat?
Hij: ja!
Ik: okeej, wi je daar iets aan doen? Dat kan.
Hij: (opgewekt) echt?
Ik: ja, als we vroeger op school zijn, dan heb je meer te kiezen. Wil je dat, vroeger naar school?
Hij: (wil uit bed springen) ja mam!
Ik: dan is het wel nodig dat je niet wegloopt als ik je tanden wil poetsen en zelf je kleren aantrekt zonder iets anders te gaan doen.
Hij: (opgetogen) kom mam, we gaan uit bed!

Een half uur later zaten we in de auto. Geen gedoe met wegrennen😃 Toen we op school kwamen was de deur zelfs nog dicht. Ha ha. Niks voor mij, ergens vroeg zijn. Boaz vond het heerlijk. Hij kon op het planbord kiezen wat hij wilde.

Ik dacht verder na over hoe het voor een kind kan zijn dat alles voor hem bepaalt wordt. Als volwassene weet ik dat het niet 'alles' is. Hij kiest bijv zelf het broodbeleg. Een kind echter, denkt in termen van alles of niets, iedereen of niemand. Ik kon me ineens zo voorstellen dat hij wegrent als we hem naar bed willen brengen! Dat lijkt me dan toch een manier om voor hem zelf de regie te nemen. Iets te bepalen. Gewoon door gedrag omdat hij nog niet in staat is om dat te verwoorden. Ik ben dankbaar voor ons gesprekje. Wat houdt het in 'naar elkaar luisteren'? Doen wat de ander wil? Dat dacht ik eerder. Dan was het: mijn kind moet naar mij luisteren en doen wat ik zeg. Andersom, ik naar mijn kind luisteren? Moet ik doen wat hij zegt? Nee toch zeker! Straks heeft m'n kind het hier voor het zeggen!

Zo heerlijk om te beseffen dat luisteren niet per definitie inhoudt dat de een moet doen wat de ander zegt. We hebben in ons gesprek naar elkaar geluisterd. We hoorden onszelf én elkaar. Zonder in dat gesprek iets te moeten doen.


Reacties zijn welkom!

Ik wilde iemand zijn.

Ik wilde iemand zijn. Ik wilde ergens bij horen. Al weet ik sinds jaren dat ik een kind van God ben, dat ik bij Hem hoor. Dat gaf soms rust. Eventjes. Maar veel vaker voelde ik dat niet. Mijn genade is genoeg. Ik las het, net op insta nog, hoorde het verschillende keren. En dacht: het is zo omdat God het zegt en Hij liegt niet. Maar voor mij voelde het vaak zo anders. Ik had niet genoeg aan Zijn genade.

Ik wilde iemand zijn. Ik wilde ergens bij horen. Hier in het aardse leven. Het voelde zo eenzaam, zo ellendig. Ik begreep Zijn genade niet. Dat die genoeg zou zijn voor mij. Want die genade verloste mij niet van m'n eenzame en ellendige gevoel. Ik bedacht vroeger van alles waardoor ik me fijner zou gaan voelen. Verhuizen, leuke baan, shoppen, op vakantie, met vriendinnen afspreken.. Ik wist niet dat het een soort valse hoop was.. Als ik dit of dat heb/kan.. voel ik fijner.

Ik was weer eens aan het nadenken over mijn behoefte en wat ik voelde. Ik kon het niet definiëren. Ik merkte iets in mij en kon er niets mee. Totdat ik ging wandelen en ik langs een boerenschuur kwam, waar geen dak meer op zat. Enkel de houten spanten nog. Ik keek naar die schuur en dacht, ja, dat is het! Het is alsof ik in zo'n schuur zit. Zonder beschutting boven mij. Enkel wat houten balken. Mijn ogen registreerden een mooi plaatje. Zo'n bouwvallige boerenschuur. Mijn lijf huiverde bij de aanblik ervan. Ineens wist ik: ik heb behoefte aan beschutting. Thuis gekomen keek ik op de lijst met gevoelens. Hoe voel ik me als die behoefte aan beschutting niet is vervuld? Onrustig, onbehaaglijk, wankel, onvast.

Ik gaf erkenning aan mijn gevoel, voelde het in mijn lijf en zag een beeld voor me. Ik zat in een open veld op een kistje. Om mij heen zag ik niemand, maar ik werd wel bekogeld. Van alle kanten werd ik aangevallen. Ik deed mijn uiterste best om overeind te blijven zitten. Ik zou niet vallen, never! Ik wilde overeind blijven. Ik was toch iemand? Mij kregen ze niet omver!

Terwijl ik in mijn lijf de gevoelens er liet zijn, voelde ik een spanning in mijn schouderbladen. Het voelde alsof mijn schouders enorm breed uitzette en tegelijkertijd voelde ik in m'n nek een klem. Ik zag mezelf daar in dat open veld zitten, breed, sterk én klem. Ik zat thuis op de bank en liet tot me doordringen dat ik onbeschut was en aangevallen werd. Langzaam zakte mijn bovenlijf in elkaar. Even later lag mijn hoofd op m'n knieën. Zo zat ik op de bank. Het gevoel er te laten zijn. Na een paar minuten kwam ik overeind. Het drong tot me door dat ik iemand wilde zijn. Dat er pijn zat, oude pijn. Wanneer ik succesvolle mensen zag, wilde ik dat ook! Ik gaf mijn pijn aan God, dankte Hem voor genezing.

Hierna voelde het anders. Mijn lijf ervaart het nu ook: 'Mijn genade is genoeg'.

Mijn intentie om te doen wat ik wil doen veranderde hierna. Ipv het doen om iemand te zijn, doe ik het omdat ik er van geniet. Dat geeft me rust en vrijheid.

Aandacht geven aan mijn behoeften en gevoelens is iets wat ik eerder nooit deed. Ik wist daar niks van. Dat resulteerde in veel, heel veel nadenken, rot voelen en nog meer nadenken. Het was een vicieuze cirkel. Nu komt er meer en meer rust in m'n hoofd én mijn gevoel.