En zo ging dat maar door. Dacht ik in de winter: 'ahh, zin in de zomer! Lekker 30 graden en in het zwembad', is het die situatie in de zomer en baal ik dat ik niet op vakantie ben. Want ja, 'alleen in een zwembad thuis is toch veel saaier dan gezellig op de camping?'
En als ik dan wel op de camping ben, is het veel te druk in het zwembad. Of rijden we langs bergen waar nog iets sneeuw op te zien is. Een hup daar gaan m'n gedachten: 'ohh, hoe mooi zou het hier in de winter zijn! Al die bergen helemaal onder de sneeuw. Wintersport! Ahh, ik zou hier wel op wintersport willen. Dat zal gaaf zijn! Zou dat kunnen?' Op internet kijken. Prachtige sneeuw plaatjes. Zit ik nu echt in de zomer te verlangen naar een wintersportvakantie? Zat ik van de winter niet net zo te verlangen naar die heerlijke zomer?
Wat is dat toch? Deze vakantie ga ik bij mezelf te rade. Het is inmiddels 2 jaar geleden dat ik kennis kreeg over de werking van het emotionele brein en ik leerde door te voelen, m'n brein te herprogrameren. In die 2 jaren is er al heel wat geweest aan gevoel, wat me zoveel had te zeggen.
Nu dus ruimte en gelegenheid om hiermee aan de slag te gaan. Het is zomer, we zijn op vakantie, er is rust, samengevat: de omstandigheden zijn fijn. En ik voel onrust. Even denk ik, het zal wel. Ik ben nooit tevreden. Het is bij mij nooit genoeg. Ik vind mezelf ondankbaar.
Soms ben ik me al snel bewust van m'n gedachtengang en oude patronen. Soms heeft het wat tijd nodig.
Die gedachten over mezelf, dat ik nooit tevreden ben, nooit genoeg heb. Hoe liefdevol is dat?
Is dat wat ik het liefste hoor? Eerlijk gezegd niet. Wat maakt dat ik het zeg? Het is m'n vertrouwde patroon. Dit ben ik gewend als kind. Ik wilde iets hebben wat ik niet had en ook niet kreeg. Wanneer ik erom bleef vragen kreeg ik te horen dat ik niet zo moest zeuren. Ik kreeg het niet en daarmee klaar. Dat was hoe ik leerde 'omgaan' met iets niet te krijgen wat ik graag wilde. En die manier gaf ik ook door aan onze kinderen. Na 3 keer nee te zeggen op iets wat m'n kind wilde, was ik er wel klaar mee. Nee is nee, dat moeten ze gewoon leren toch? Dat was wat ik dacht.
Inmiddels weet ik dat ik niet gehoord werd in m'n verlangen en daardoor ook niet leerde hoe ik mezelf daarin kon horen. En daardoor ook mijn kinderen niet kon horen in hun verlangen en zij dat ook niet leerden. Net als dat mijn ouders dat niet van hun ouders had geleerd. Dat kan generaties zo doorgaan.
Met gehoord worden, bedoel ik niet dat ik moest krijgen wat ik wilde. Ik bedoel daarmee dat er erkend werd wat ik graag wilde. Het wel of niet krijgen, is een tweede.
Heel eenvoudig, aandacht hebben voor het kind, horen wat het graag wil en niet krijgt. En dat proces begeleiden. Omdat een kind dat nog niet alleen kan. Daar heeft het een volwassene voor nodig. Alleen, als die volwassene het zelf niet heeft geleerd, is er een grote kans dat het na een poosje zegt: en nu is het klaar, je krijgt het niet. Punt. Of, qua woorden wordt dit niet gezegd, maar qua gevoel is het wel zoiets van grrrrr, hou op met dat gezeur!!
Ik denk dat het nodig is dat volwassen mensen weten hoe ze zichzelf kunnen horen in hun gevoelens en behoeften. Zodat ze vanuit een volwassen perspectief hun kind kunnen begeleiden bij de emotionele groei naar volwassenheid.
Wanneer ik als volwassene dingen ervaar vanuit een kind perspectief, voedt als het ware (emotioneel gezien) een kind, het kind op. Dat kan veel emotionele pijn naar boven halen. Ouders die merken dat hun kind niet naar hen luistert en daar enorm boos van worden. (jep, dat werd ik) Ouders die menen dat hun peuter hen uitlacht of hen voor de gek houdt. Dat irriteert hen. (jep, ik ken het van mezelf) Of ouders die zich aangevallen voelen door hun kind, of afgewezen en gaan twijfelen aan zichzelf. (oh ja, vooral toen de puber leeftijd kwam☺️) En deze: ik dacht: nu heb ik de hele dag zoveel voor je gedaan en is het weer gezeik met naar bed gaan..
Wou ik als kind een moeder die alles goed deed of had ik liever dat ze aandacht had voor mijn gevoelens en behoefte?
Je kind horen, gaat zoveel makkelijker als je eerst jezelf hoort. Want jij bent ook ooit een kind geweest die het nodig had om in emotionele behoeften te worden voorzien. Kreeg je toen niet wat je nodig had, dan kan dat zich gaan uiten in verschillende gevoelens. Onzekerheid, pijn van afwijzing. En die kunnen weer van alles tot gevolg hebben. Ruzie met anderen, niet okee zijn met jezelf. Verbitterd raken, eenzaamheid, afgunst ervaren, ongelukkig voelen, afhankelijk zijn van wat de ander vindt, emotioneel afhankelijk zijn.
Het mooie is, dat je zelf in staat bent om je eigen behoeften te vervullen, datgene wat je als kind niet genoeg kreeg, kun je jezelf geven. Door te leren over wat je gevoelens en behoeften zijn. Door jezelf daarin te horen. Ik zou het graag zo even hier neer willen kunnen zetten hoe je dat kunt doen. Maar ieder mens is anders, elke klant is maatwerk. Toch wil ik graag dat veel meer mensen hierover horen. Dat is een reden dat ik in sept/okt/nov 2020 training ga geven in groepsverband. Dat doe ik in samenwerking met Stichting 1thuis. Op hun website kun je meer info vinden.
https://www.1thuis.nl/thema-avonden
Onder het kopje 'communicatie en gevoelens'.
