Irritatie, afgunst/jaloezie

2019, het jaar van leuke dingen doen. Het komt steeds meer bij mij binnen als een jaar van vrijheid.🙌

Ik had tot voor kort niks met iets van een tijdsbepaling. Ook niet met thema's. Ergens voelde ik irritatie als ik iets las over een bepaalde tijd nemen voor iets, of werken aan een thema. Tot aan het moment van dit schrijven wist ik niet waar die irritatie vandaan kwam.

Ik besefte net dat ik nu zelf én een thema heb én een tijdsduur daarvoor. Aan het einde van 2018 kwam dat tot stand. (staat in de vorige blog) Ik las net een blog die ik al eerder had gelezen. De eerste keer merkte ik irritatie bij mezelf over wat ik las. De tweede keer echter niet, sterker nog, het sprak mij aan! Ha ha, dat vind ik grappig en interessant. Wat is er veranderd? Die blog was hetzelfde gebleven, dus is er iets in mij veranderd. Of zou het te maken hebben met dat ik de eerste keer dat ik hem las, de schrijfster er van niet kende en de tweede keer wel? Misschien ook een beetje.

Maar wat me net helder werd is dat er afgunst onder mijn irritatie zat. Als ik las of hoorde over iemand die een bepaalde tijd ergens aandacht aan ging geven, dan kwam dat bij mij binnen als iets concreets. Iets wat duidelijkheid geeft. Iets van een doel. En dat waren dingen die ik ook wilde! Vandaar de afgunst. En dat uitte zich in irritatie. Dat merk ik vaker bij mezelf. Dat ik bijvoorbeeld een oordeel heb over iemand of op iets van iemand. En als ik dan bij mezelf te rade ga, (wat maakt dat ik dat oordeel heb) kom ik uit dat ik zelf ook graag wil zijn als die ander of wil hebben wat die ander heeft.

Voorbeeld? Op Insta lees ik een post en ik merk dat ik vol kritiek zit tijdens het lezen. Telkens als ik een post van die persoon las, had ik kritiek er op en irriteerde ik me. Ik had een paar keer bedacht om die persoon te ontvolgen en toch deed ik het niet. Alsof ik het ergens prettig vond om iemands post te bekritiseren. Ken je dat? Vandaag was het moment dat ik er langer over nadacht. Hoe dat elke keer weer zo gebeurde. In alle eerlijkheid werd het me helder dat ik graag zou willen wat die persoon had. Veel volgers, veel reacties, allemaal positieve. Ik was afgunstig.

Ik keek naar de betekenis daarvan en las het volgende:
"Afgunst of jaloezie is een soort ongenoegen en ergernis over andere mensen. Het is een gevoel dat als onaangenaam wordt ervaren. Iemand die jaloers is, heeft als wens dat een ander minder heeft dan hijzelf, of dat een ander iets verliest wat hij dan op zijn beurt zelf krijgt."

Precies! Dat. Vervolgens bedenk ik me dat ik niet afgunstig wil zijn. Ik weet verstandelijk dat ik niet gelukkiger ga worden als ik heb waar ik afgunstig op ben. Mijn kindbrein denkt van wel. Ik merk dat het met m'n vlees te maken heeft en met oude pijn.
Op zo'n moment komt in m'n gedachten hoe God mij ziet. Dat het prima is dat die ander heeft wat ze heeft en dat God met iedere leven een plan heeft. Dat ik behoefte heb aan erkenning en waardering en dat mijn kindbrein me verteld dat ik dat krijg als ik ook veel volgers heb en positieve reacties krijg. Dan krijg ik wat ik nodig heb. Mijn volwassenen brein weet dat die gedachten niet kloppen.

God heeft het over het vernieuwen van ons denken. Zo bijzonder vind ik dat. Hoe snel, hoe automatisch zit er ergenis, irritatie of frustratie bij mij. Dat zegt iets over mij. Voor mij is het heel leerzaam om dat te onderzoeken. Daar kan ik van genieten al duurt het ook wel eens een poos voordat ik ruimte heb om te onderzoeken.

Terugkomend op "2019, leuke dingen doen". Ik merk dat ik het fijn vind om een bepaalde mate van helderheid te hebben. Het geeft mij rust. De jaren hiervoor was ik gefocust op dingen buiten mij waarvan ik het idee had dat ik het nodig had om lekker in m'n vel te zitten. Inmiddels denk ik daar anders over. Meer en meer focus op Jezus. Leven door genade en in waarheid. Een voortdurend proces. Waarbij Hij spreekt en ik mag (leren) luisteren. Hij geeft onderwijs. Dat heb ik nodig. En Hij weet precies wat ik nodig heb, wat ik nodig heb om tot Zijn eer te leven. Zijn zorg is zo liefdevol. Ik, die niet anders kon dan in mijn hoofd doorgaan. Niet beter wist dan gevoelens te negeren. Die niet wist wat mijn behoeften waren. Ik, die Hem verweet dat ik me zo ellendig heb gevoeld. Ik kreeg van Hem te horen:  ga leuke dingen doen. Laat voor dit jaar de focus op werk los. Blijf luisteren naar Mij. Ik merk dat Hij raad geeft. Het is zo bevrijdend voor mij!

Er is niks nieuws onder de zon zegt Prediker. Ik ben niet de enige die onderwijs krijgt van God en Hij zorgt voor iedereen. Toch voelt Zijn liefdevolle zorg zo bijzonder! Aan Hem alle eer!

Leuke dingen project

Ik las net m'n vorige blog door. Over depresieve gevoelens. Over m'n zoektocht. Dat was 3 weken geleden. Tijd voor een nieuwe blog. En sjonge! 3 weken, wat is nu 3 weken? Ik heb het idee dat ik zoveel geleerd heb, inzichten heb gekregen, dat het wel lijkt of die blog van vorig jaar is. Ha ha, nou is dat ook zo, hij is nog van 2018. Maar ik bedoel dat het veel langer dan 3 weken geleden lijkt.

Ik hoor mensen wel eens vertellen wat God tegen hen zei. En dan denk ik, dat wil ik ook, dat God tegen me praat. Ik zou willen dat Hij me vertelde wat Zijn plan met me is, zodat ik elke keer als het even niet zo fijn gaat daar aan kan denken. Net zo als tijdens een bevalling , het is pijnlijk, maar straks is er een baby, ik doe het ergens voor. Zoiets.

Ik heb wat geschreeuwd naar God de afgelopen jaren. En gesmeekt. En gezegd dat ik niet meer wist hoe ik verder moest. Soms ervaarde ik Hem, maar vaker niet. Ik merkte dat ik Hem dat verweet. Daar voelde ik me schuldig over. Ik hoorde in mezelf een stem die zei, hoe haal je het in je hoofd om God iets te verwijten?? Jij! Hem verwijten? Hij die volmaakt is! Tja... Met m'n verstand wist ik dat Hem niks te verwijten valt, maar het voelde zo anders. Ik ben het uit gaan spreken naar God. Heer, ik merk dat ik U verwijt... en ik vind dat het niet mag, want het kan niet en toch is het er. Wilt U me hier onderwijs over geven?

Dat kreeg ik. Hij liet me zien hoe Hij is en hoe mijn verstand beperkt is. Bijzonder vind ik dat, Zijn persoonlijk onderwijs. Dan ben ik zoo verwonderd! Wow! Aanbidding, lofprijzing, Heer U bent zo goed! Zo goed! En ja, dan denk ik dat is makkelijk gezegd als het goed gaat. Maar dat zeggen als ik depresief ben? Ooit las ik iets over altijd God danken. Dat was een les voor me. Zo mag ik elke dag God danken en loven, ongeacht hoe ik me voel. En naast het danken mag ik m'n hart uitstorten. Als daar verdriet is, pijn, verwijt, Hij zegt: ken Mij in al je wegen en ik zal je paden recht maken.

Ik vroeg Hem wat Zijn bedoeling was met mij. En ik kreeg daar een ander antwoord op als dat ik gedacht had. Hij leert me om op Hem te vertrouwen. Hij gaf me het woord rust. Rust?? Dacht ik, wat moet ik met rust? Ik heb weinig te doen, vind m'n dagen veel te saai. En dan rust? Heer wat bedoelt U? Vroeg ik. Hij zei: rust in je hoofd. Ohhh.. Ah, dat! Rust in m'n hoofd!! Ja dat wil ik wel! Het is meestal onrustig in mijn hoofd. Ik was me daar niet van bewust, totdat afgelopen zomer een vriendin voor me ging bidden. Toen ervaarde ik zo'n enorme rust in m'n hoofd, bizar. Dat bleef een paar dagen. Het was gewoon onwennig, ha ha. En daarna was het over. Ik was teleurgesteld. God doet toch geen half werk? Hoe kan dit nou? Vroeg ik me af. Ik deelde het met m'n vriendin en zij zei: Erna, God heeft je laten ervaren wat Hij je wil geven, waar je naar onderweg bent. Hmmm, ene kant mooi, andere kant was ik ongeduldig.
En dan ineens is daar een aantal maanden later het woord 'rust'. Ik was benieuwd.

Ik dacht dat ik pas rust in m'n hoofd kreeg als ik iets had wat ik leuk vond om te doen. Dan zou ik niet zoveel tijd hebben om na te denken. Mijn oude strategie speelde op en ik kon heel wat tijd in m'n hoofd gebruiken om na te denken over wat ik kon gaan doen. Ik deed dat al 8 jaar lang en telkens werd het niet wat. Maar goed, ik dacht inmiddels toch echt wel dat ik was veranderd en meende dat ik nu met andere intenties op zoek was.

Naast dat ik het woord 'rust' kreeg, wilde ik zelf heel graag vreugde. Dat zei ik tegen God. Heer ik wil zo graag vreugde in m'n leven! Ik kreeg in gedachten dat een coach ooit tegen mij zei: voor herstel van burnout is het nodig dat je dingen doet die je leuk vindt.
Daaraan terugdenkend dacht ik, nou, zie je ik moet echt op zoek naar iets. Ik dacht aan een vast iets. Wat elke week terugkwam. Een baan of een hobby. (Terwijl ik gruwel van vaste dingen!)

Net na kerst sprak ik met Marloes. Zij is bekend met depressie. Tijdens dat gesprek werden me een paar dingen duidelijk. Net voor oud en nieuw kwamen we bij elkaar, de meiden van de hsp (holy spirit party) Die avond werd er voor me gebeden. O.a. om vreugde. Gebed is een machtig wapen zegt God. Geweldig!
De dagen er na sprak ik met God over leuke dingen doen. Ik voelde me bezwaard. Sprak dat uit. Ook naar m'n man. Ik zei: ik kan toch niet alleen maar leuke dingen doen? Dat kost geld en ik heb het idee dat ik dan een profiteur ben. Stel je het volgende gesprek voor:
Wat doe jij Erna, werk je? 'Nee, ik zorg 'n beetje voor het gezin en huishouden en voor de rest doen ik leuke dingen.'

Dat kan ik toch niet maken? God gaf me in herinnering hoe zware tijd ik heb gehad in de jaren dat we 4 jonge kinderen hadden. Postnatale depressies, huwelijkscrisis, relatieproblemen. En recent 3 jaar burnout. Hij zei: ga jij maar eens een tijdje leuke dingen doen! Zonder focus op werk. Mijn man reageerde: waarom zou je geen leuke dingen mogen doen? Ik heb echt niet het idee dat ik het zwaar heb met m'n werk en gezin en dat jij 'n beetje niks doet. Joh, ga lekker doen!
Wow! Zo kwam beetje bij beetje bij mij de acceptatie. En begon ik het te zien als antwoord op mijn vraag: Heer wat is Uw bedoeling met mijn leven? Op Hem vertrouwen, luisteren naar Hem.
Ik ben verwonderd over Zijn zorg. Zo maar mag ik leuke dingen gaan doen! Het is een serieus project voor me geworden. Ha ha, ik hou van projecten!
Wordt vervolgd 😀