Aandacht van mannen

 Aandacht van mannen. 

Daar spraken we samen over. Hoe fijn gevoel dat kon geven terwijl we niet op zoek zijn en een fijn huwelijk hebben.

Ze vertelde over die keer dat ze met een man zat te kletsen en hij zo geïnteresseerd leek te zijn. Vragen stelde, op dingen inging. Ze vond dat leuk! In diezelfde week gebeurde dat nog twee keer, met twee andere mannen. Ze werd er blij van. 

Ze dacht erover na. Wat gebeurde er in zo'n gesprek? Wat deed het met haar? Ze stelde zichzelf vragen. Was ze gevoelig voor aandacht van andere mannen? Ergens voelde het prettig en tegelijk dacht ze, ik moet het niet heel fijn gaan vinden. Straks ga ik er naar uitzien en ontstaat er meer. Zou het? Dacht ze. Nee toch zeker? Dit had toch niks te maken met iets waar verliefdheid uit voor zou kunnen komen? Nee..dat niet. Of misschien toch wel? Maar ze had een lieve man! Nee, ze moest niet zo gek denken. Het was een leuk gesprek geweest en meer niet.

Maar stel dat ze vaker met hem zulke gesprekken zou hebben? Wat zou er dan gebeuren?

Het was iets wat niks was en tegelijkertijd iets heel groots leek qua gevoel. Iets wat aandacht vroeg. Of zou ze het gewoon wegstoppen?

Drie leuke gesprekken met drie verschillende mannen in korte tijd. Een fijn gevoel. Gedachten. Vragen. Het moment was daar. Het moment om zichzelf te horen hierin.

Ze stelde zichzelf de vraag wat haar zo fijn raakte in de ontmoetingen. Het schoot door haar heen: die mannen zijn geïnteresseerd in mijn leven. Stellen mij vragen. Bammmm. Die gedachte kwam binnen. Een man die geïnteresseerd was in haar! Ze voelde verdriet. En wist: hier zit pijn. Pijn van een kind, wat niet gezien werd. Was dat zo? Werd zij als kind niet gezien door mannen? Welke mannen waren er in haar leven als kind? In het gezin van herkomst was dat haar vader en haar broer. In haar herinnering was er op emotioneel vlak niet zo'n verbinding met haar vader. Hij was geen prater. Hoorde haar aan als ze iets vertelde, maar stelde geen vragen. Haar broer net zo. Zij was juist van het praten. Als kind deed ze dat met haar moeder. Ineens schoot het door haar heen dat haar opa ook een stille man was. De vader van haar vader. Blijkbaar zat het in de familie. Met haar verstand kon ze het allemaal beredeneren en begrijpen.

Haar lichaam sprak andere taal! Dat ervaarde vreugde en een soort van opgewektheid bij het hebben van een gesprek met een man die vragen stelde. Die haar hoorde. Die haar zag. Ja, zo kwam het binnen bij haar.

We spraken er samen over. Dat zoiets uit kon groeien tot iets wat ze niet wilde. Maar toch ook zo fijn kon voelen. Hoe kan dit? Vroeg ze mij. Ik vertelde haar hoe ons emotionele brein werkt. Wat er gebeurd als we als kind emotioneel niet krijgen wat we nodig hebben. Hoe we als volwassene gevoelens kunnen hebben, die gelinkt zijn aan onze kindertijd. Hoe we als volwassene, onbewust vanuit het kindperspectief kunnen denken.

We deden samen de oefening om gevoelens en behoeften te horen. Een oefening waarbij er ruimte is voor alles wat er is aan gevoel, waar gevoelens veranderen en er andere gedachten komen.

Ze was verbaasd. Verbaasd wat het met haar deed. Ook opgelucht. Het voelde fijn, dat ze niet meer zoveel vreugde ervaarde bij de gedachte dat een andere man geïnteresseerd is in haar. Ze moest lachen. 'Dit is prettig!' Zei ze. Gewoon in gesprek kunnen zijn met andere mannen zonder allerlei gevoelens en gedachten te hebben. Relaxed. Nooit gedacht dat het te maken had met iets in mij wat erkenning nodig had. En dat ikzelf degene ben die daar iets mee kan doen, daar heb ik geen aandacht van anderen voor nodig.

Exact! That's true. 

Kritiek op jezelf

Kritiek op jezelf. In een post laatst, schreef ik over mezelf en 'genoeg hebben'. Mijn worsteling was dat ik niet genoot van wat er was(op vakantie, fietsen langs het water) en iets anders wilde hebben dan wat er op dat moment was. (boten zien en ook willen varen. 'ahh, zat ik maar op zo'n boot!') Ik ging dan bedenken wat ik kon doen om toch te krijgen wat ik wou, (kunnen we niet ergens een bootje huren?) dat kon de meeste keren niet en daarbij voelde ik met niet fijn. Vervolgens was ik sjacherijnig dat ik het niet had of ik verweet mezelf dat ik nooit tevreden was. 'wees eens dankbaar joh!' dacht ik dan. 

En zo ging dat maar door. Dacht ik in de winter: 'ahh, zin in de zomer! Lekker 30 graden en in het zwembad', is het die situatie in de zomer en baal ik dat ik niet op vakantie ben. Want ja, 'alleen in een zwembad thuis is toch veel saaier dan gezellig op de camping?' 

En als ik dan wel op de camping ben, is het veel te druk in het zwembad. Of rijden we langs bergen waar nog iets sneeuw op te zien is. Een hup daar gaan m'n gedachten: 'ohh, hoe mooi zou het hier in de winter zijn! Al die bergen helemaal onder de sneeuw. Wintersport! Ahh, ik zou hier wel op wintersport willen. Dat zal gaaf zijn! Zou dat kunnen?' Op internet kijken. Prachtige sneeuw plaatjes. Zit ik nu echt in de zomer te verlangen naar een wintersportvakantie? Zat ik van de winter niet net zo te verlangen naar die heerlijke zomer? 

Wat is dat toch? Deze vakantie ga ik bij mezelf te rade. Het is inmiddels 2 jaar geleden dat ik kennis kreeg over de werking van het emotionele brein en ik leerde door te voelen, m'n brein te herprogrameren. In die 2 jaren is er al heel wat geweest aan gevoel, wat me zoveel had te zeggen. 

Nu dus ruimte en gelegenheid om hiermee aan de slag te gaan. Het is zomer, we zijn op vakantie, er is rust, samengevat: de omstandigheden zijn fijn. En ik voel onrust. Even denk ik, het zal wel. Ik ben nooit tevreden. Het is bij mij nooit genoeg. Ik vind mezelf ondankbaar. 

Soms ben ik me al snel bewust van m'n gedachtengang en oude patronen. Soms heeft het wat tijd nodig. 

Die gedachten over mezelf, dat ik nooit tevreden ben, nooit genoeg heb. Hoe liefdevol is dat? 

Is dat wat ik het liefste hoor? Eerlijk gezegd niet. Wat maakt dat ik het zeg? Het is m'n vertrouwde patroon. Dit ben ik gewend als kind. Ik wilde iets hebben wat ik niet had en ook niet kreeg. Wanneer ik erom bleef vragen kreeg ik te horen dat ik niet zo moest zeuren. Ik kreeg het niet en daarmee klaar. Dat was hoe ik leerde 'omgaan' met iets niet te krijgen wat ik graag wilde. En die manier gaf ik ook door aan onze kinderen. Na 3 keer nee te zeggen op iets wat m'n kind wilde, was ik er wel klaar mee. Nee is nee, dat moeten ze gewoon leren toch? Dat was wat ik dacht. 

Inmiddels weet ik dat ik niet gehoord werd in m'n verlangen en daardoor ook niet leerde hoe ik mezelf daarin kon horen. En daardoor ook mijn kinderen niet kon horen in hun verlangen en zij dat ook niet leerden. Net als dat mijn ouders dat niet van hun ouders had geleerd. Dat kan generaties zo doorgaan. 

Met gehoord worden, bedoel ik niet dat ik moest krijgen wat ik wilde. Ik bedoel daarmee dat er erkend werd wat ik graag wilde. Het wel of niet krijgen, is een tweede. 

Heel eenvoudig, aandacht hebben voor het kind, horen wat het graag wil en niet krijgt. En dat proces begeleiden. Omdat een kind dat nog niet alleen kan. Daar heeft het een volwassene voor nodig. Alleen, als die volwassene het zelf niet heeft geleerd, is er een grote kans dat het na een poosje zegt: en nu is het klaar, je krijgt het niet. Punt. Of, qua woorden wordt dit niet gezegd, maar qua gevoel is het wel zoiets van grrrrr, hou op met dat gezeur!! 

Ik denk dat het nodig is dat volwassen mensen weten hoe ze zichzelf kunnen horen in hun gevoelens en behoeften. Zodat ze vanuit een volwassen perspectief hun kind kunnen begeleiden bij de emotionele groei naar volwassenheid. 

Wanneer ik als volwassene dingen ervaar vanuit een kind perspectief, voedt als het ware (emotioneel gezien) een kind, het kind op. Dat kan veel emotionele pijn naar boven halen. Ouders die merken dat hun kind niet naar hen luistert en daar enorm boos van worden. (jep, dat werd ik) Ouders die menen dat hun peuter hen uitlacht of hen voor de gek houdt. Dat irriteert hen. (jep, ik ken het van mezelf) Of ouders die zich aangevallen voelen door hun kind, of afgewezen en gaan twijfelen aan zichzelf. (oh ja, vooral toen de puber leeftijd kwam☺️) En deze: ik dacht: nu heb ik de hele dag zoveel voor je gedaan en is het weer gezeik met naar bed gaan.. 

Wou ik als kind een moeder die alles goed deed of had ik liever dat ze aandacht had voor mijn gevoelens en behoefte? 

Je kind horen, gaat zoveel makkelijker als je eerst jezelf hoort. Want jij bent ook ooit een kind geweest die het nodig had om in emotionele behoeften te worden voorzien. Kreeg je toen niet wat je nodig had, dan kan dat zich gaan uiten in verschillende gevoelens. Onzekerheid, pijn van afwijzing. En die kunnen weer van alles tot gevolg hebben. Ruzie met anderen, niet okee zijn met jezelf. Verbitterd raken, eenzaamheid, afgunst ervaren, ongelukkig voelen, afhankelijk zijn van wat de ander vindt, emotioneel afhankelijk zijn. 

Het mooie is, dat je zelf in staat bent om je eigen behoeften te vervullen, datgene wat je als kind niet genoeg kreeg, kun je jezelf geven. Door te leren over wat je gevoelens en behoeften zijn. Door jezelf daarin te horen. Ik zou het graag zo even hier neer willen kunnen zetten hoe je dat kunt doen. Maar ieder mens is anders, elke klant is maatwerk. Toch wil ik graag dat veel meer mensen hierover horen. Dat is een reden dat ik in sept/okt/nov 2020 training ga geven in groepsverband. Dat doe ik in samenwerking met Stichting 1thuis. Op hun website kun je meer info vinden. 

https://www.1thuis.nl/thema-avonden

Onder het kopje 'communicatie en gevoelens'. 

    

Een situatie die je raakt en je hoofd zegt: stel je niet zo aan, wat doe je raar zeg!

We waren aan het bbq en en er lag een stukje vlees op voor mij. M'n man haalde het van de bbq en vroeg of ik het wilde hebben. Ik gaf aan dat ik het niet helemaal hoefde en dat het iets doorgebakken mocht worden. Ik sneed het stukje vlees door en vroeg wie het andere stukje wilde. Dochter lief reageerde: dat wil ik wel, maar van mij mag het ook doorgebakken worden. M'n man legde de twee stukjes weer terug op de bbq. Ik had er zin in en iets later keek ik of het klaar was. M'n man stond naast me.

Op een gegeven moment hoorde ik ergens dochterlief zeggen: 2 stukjes? Ik hoorde het, maar het drong niet echt door.

Na een tijdje dacht ik: zou m'n vlees nog niet klaar zijn een vroeg ik m'n man er naar. Hij zegt: die heeft dochterlief op. Wat?? Allebei de stukjes?? Ja.

Baf! Ik voel iets in m'n lijf. In m'n hoofd hoor ik: doe niet zo raar, het is maar een stukje vlees.
Manlief ziet m'n blik en hoort mij zeggen: maar dat was voor mij, dat wist je toch? Hij reageert: huh? Oww, ik doe er wel een nieuwe op.
Ik zeg: die hoef ik niet meer.

Mijn lijf voelt zo niet prettig, terwijl m'n hoofd zegt: doe niet zo moeilijk joh, hij legt er een nieuw stukje vlees op, wacht gewoon even. Je lijkt wel een puber, als je even niet krijgt wat het wil, dan hoeft het al niet meer.
En er is een stukje wat zegt: je bent geraakt hè? Laat dat er maar gewoon zijn. Je weet dat het niet om dat stukje vlees gaat.
Ik loop naar binnen. Vanuit m'n oude patroon wil ik boos uitvallen tegen m'n man. Ik weet dat het een oud patroon is, wat voortkomt uit pijn/verdriet. Ik wil mezelf horen daarin en niet vanuit mijn pijn, boos gaan reageren naar de ander.

Ik ga schrijven en voelen. Ik verwoord mijn boosheid. Terwijl ik aan het schrijven ben, voel ik verdriet. Ik schrijf: je wist het! Je wist dat ik dat stukje vlees graag wilde! En je geeft het aan een ander.. (er zijn opnieuw gedachten: Erna, kom op! Ga je nu serieus zo tekeer over een stukje vlees?? Je wordt er zelfs verdrietig van?? Nou ja zeg..! Die gedachten zijn er en hoor ik even, waarna ik mezelf toe sta om te mogen voelen wat ik voel, wetende dat het niet gaat om dat stukje vlees, maar dat er iets anders achter zit. Iets wat te maken heeft met onvervulde emotionele behoefte, geraakt worden in dat gedeelte van het brein, waar 'oude pijn' opgeslagen zit.
Ik kom er niet helemaal uit, wat me daarin zo raakt en ik laat zijn wat er is. Het is okee, ook dat het (nog) niet fijn voelt.

Twee dagen later ben ik er over aan het nadenken. Ik ben bezig om helderheid te krijgen wat me zo raakte. Wat zei het hele gebeuren over mij? Werd ik niet gezien? Niet gehoord? Was dat wat mij raakte? Nee, bij die gedachten voelde ik niks. Ik dacht verder. De situatie was dat ik graag een stukje vlees wilde, manlief dat wist, dat toezegde en het vervolgens aan een ander gaf. Er was me iets toegezegd en ik kreeg het niet. 'ik ben bedrogen' was m'n gedachte en die voelde ik wel in m'n lichaam! Wow! Dat was het. De situatie van een stukje vlees wat mij was toegezegd en wat een ander kreeg, was een symbool wat mij raakte in een opgeslagen gevoel vanuit vroeger. Ik maakte de gedachte zodanig groot, om helemaal toegang te krijgen tot dat gevoel, zodat het gevoel niet langer in m'n lichaam opgeslagen hoefde te zitten. Ik ging er met m'n aandacht naar toe, wetende dat het een oud gevoel is wat naar boven kwam. Met als gevolg dat het na een paar minuten over ging.

De hele situatie heeft te maken met kind bewustzijn en volwassen bewustzijn, 2 gedeeltes van mijn brein. Op het moment dat ik zo wordt geraakt in mijn gevoel, is mijn kindbrein in werking. Dat gaat onbewust. Dan reageer ik op een situatie in het heden, vanuit mijn positie die ik als kind in het verleden had.

Zonder zo geraakt te worden in mijn gevoel, was er inderdaad alleen een situatie van een stukje vlees, wat per ongeluk niet aan mij was gegeven. Prima toch om te wachten op een nieuw stukje?

Opnieuw vind ik het intrigerend hoe ons brein werkt. En soms ben ik verbaasd dat ik zo geraakt kan worden. Herken je dat geraakt worden?

Wanneer fruit kwetsbaar is, dan is het bijvoorbeeld overrijp en bij een aanraking zit er dan al een deukje. Soms had ik het idee overrijp fruit te zijn, heel kwetsbaar. Bij fruit is daar niks aan te herstellen, bij mensen gelukkig wel! Dat vind ik bijzonder.
 

Het beeld wat we van onszelf en anderen hebben en emotionele pijn

Ik vroeg om reacties over welk beeld je hebt van mij als je mijn instagram account ziet. Ik had gezegd om te delen wat de werkelijkheid is, om hier open over te zijn. Het woord werkelijkheid is niet het juiste woord, ieder heeft zijn eigen werkelijkheid. Ik bedoelde om open te zijn over hoe ik mezelf zie, adhv de gegeven beelden.

Mijn idee was om dat met een paar woorden te doen, alleen kwamen er veel meer woorden. 🙈 Daarom plaats ik het in deze blog. In totaal kwamen er zes reacties. Hieronder kun je ze lezen, met mijn eigen woorden erachter.

Reactie 1: 'Sprankelende vrouw'. Ja, dat is er weer. Dat is een lange tijd niet zo geweest. Tijdens 3,5 jaren van burn-out en depressie was die sprankeling totaal niet aanwezig en ik ben er blij mee dat het er weer is. Als ik anderen hoor over depressie in hun leven, gaat m'n hart naar hen uit. Want oh.. Wat een lijden is dat! Ik ben daar uiteindelijk uitgekomen door mezelf te trainen in het herprogrameren van het emotionele brein. Thnx to the Lord. 🙌

Reactie 2: 'Liefdevol, humoristisch, warm, grappig, kwetsbaar, doorzetter'. Het grootste gedeelte van mijn leven vond ik mezelf niet liefdevol en warm. Een doorzetter ook niet, ik hoorde om me heen: 'echt weer iets voor jou, je begint overal aan en maakt niks af'.
Mezelf trainen in gevoelens, behoeften en het herprogrameren van het emotionele brein heeft er voor het grootste deel aan bijgedragen dat het is veranderd. Nu kan ik zeggen dat ik me in deze woorden herken. 💕

Reactie 3: 'Je geeft veel informatie in best wel lange stukken, waardoor ik bij voorbaat afhaak om te lezen'.
Oww 😊 jaa.. Ik hou zelf van stukken tekst om te lezen en ben niet handig in kort en bondig iets vertellen.

Reactie 4: 'Dankbare, mooi verzorgde, pure vrouw'.
Dankbaar ben ik nu inderdaad. Het is niet iets wat ik elke dag ervaar, het zit meer in de basis. Mijn leven is te danken aan God. Hem komt alle eer toe. Ik heb enorm gestruggled met dankbaarheid. In m'n depressiviteit kon ik er niks mee! Boos werd ik als het over dankbaar zijn ging. En vervolgens voelde ik me schuldig omdat ik het idee had dat ik ondankbaar was.. Dat kon zo'n strijd geven! Ik verwarde dankbaar zijn met tevreden zijn. Ik had zoveel! En toch voelde ik me zo rot! In me zat de veroordelende gedachte: ondankbaar nest! Herkenbaar? Wat kan het toch ingewikkeld zijn hè, in ons hoofd en ons lichaam. Zo ervoer ik dat tenminste, toen ik nog niks wist over de werking van gevoelens, behoeften en het emotionele brein.

Reactie 5: 'Ik krijg bij jouw feed het beeld dat alles koek en ei is, het altijd gezellig is tussen jou en je partner, kinderen die het goed doen om de manier waarop je communiceert'.
Ik heb over deze woorden een poosje nagedacht, hoe ik dat ervaar. Is het altijd koek en ei en gezellig tussen m'n man en mij?

We zijn ruim 26 jaar bij elkaar. Jaren waarin veel strijd is geweest. Zal ik daar open over zijn? Jaren waarin ik bepaalde wat we deden en hij maar ja zei. Allebei reageerden we vanuit onze eigen patronen. Patronen waar we zelf blind voor waren, dus niet bewust van waren. Jaren waarin er fijne dagen waren, maar in de basis was er geen veiligheid in elkaars nabijheid. Dan bedoel ik op emotioneel vlak. Niet gehoord worden, niet geaccepteerd, geen respect. Dat was aanwezig bij ons allebei. Toen wist ik dat niet, ik vond dat alles aan m'n man lag! Als hij nou eens veranderde!

Door de jaren heen had ik gesprekken met maatschappelijk werk, psycholoog, las ik ontelbare boeken, waaronder mannen komen van mars, 5 talen van de liefde, liefde en respect. Ik leerde wel, echter koek en ei werd het niet. En altijd gezellig al helemaal niet. Toen we helderheid kregen dat één van onze kinderen TOS (taal ontwikkeling stoornis) heeft, werd het duidelijk dat m'n man dat ook heeft. Dat zorgde bij mij voor iets meer begrip ipv boosheid. Welke stoornis ik heb is nooit duidelijk geworden ha ha😉

Het grootste inzicht wat ik leerde tijdens trainingen in verbindende communicatie is dat gevoelens iets over mij zeggen. En dat het mijn eigen verantwoordelijkheid is. Het 'lag' dus niet aan die ander. Ook niet aan mij trouwens. Het had te maken met onvervulde behoeften bij ons allebei, waar we geen kennis van hadden. Waardoor we vanuit onze eigen 'pijn' op elkaar reageerden en we dikwijls strijd en ruzie hadden.

Wanneer je daar woorden aan koppelt als 'alles koek en ei', dan was het bij ons zelden koek en ei. En is het nu inderdaad altijd koek en ei. Hebben we nooit geen strijd en ruzie meer? Niet meer vanuit angst en onveiligheid. Niet meer vanuit emotionele 'pijn'. Ik kan je vertellen dat het een aparte gewaarwording was toen ik bij mezelf merkte dat ik door sommige opmerkingen niet meer boos of verdrietig voelde! Als we nu van mening verschillen is het geen strijd, ontstaat er geen ruzie. En dat is een heerlijkheid. 💛

'kinderen die het goed doen om de manier hoe ik communiceer'. Ik las dit voor aan m'n kinderen en ze reageerden: nou..! Echt niet hoor, tis hier zo vaak gezeik. 😃 Bij deze staat het zwart op wit.☺️
En toch zou ik willen zeggen dat onze kinderen het 'goed' doen. (goed tussen aanhalingstekens, omdat goed en fout een waardeoordeel is, wat ik liever niet gebruik) Niet om hoe ik communiceer met hen. Ook niet dat zij altijd aardig doen. Wel omdat ik niet meer zo heftig geraakt wordt in eigen emotionele pijn. Hoe mijn kijk is op hoe de kinderen het doen, of ik daar de woorden goed of niet goed aan geef, heeft daar alles mee te maken. Het zijn verschillende personen, met een eigenheid die okee is. Ze doen soms dingen waar ik het niet mee eens ben en dat kan ik nu zien als een onderdeel van het opgroeien.

Eerder werd ik geraakt in mijn 'pijn' door hun gedrag. Zij moesten zich anders gedragen zodat ik geen pijn voelde.. Ik was degene die bepaalde hoe mijn kinderen moesten zijn. Ik wist niet anders. En als ik er iets over las, dan voelde ik weerstand. Mijn manier van opvoeden was me bekend, dat was veilig, gaf me houvast. Het was voor mij niet makkelijk om die manier van opvoeden te veranderen. Iets in mij verlangde er wel naar.

Had dat te maken met de behoefte aan gehoord en gezien worden? Mezelf echt horen en zien, de kinderen echt horen en zien. Mezelf accepteren, onvoorwaardelijk liefhebben, de kinderen persoonlijk accepteren en hen onvoorwaardelijk lief hebben. Oordelen los laten. Het is een enorm veranderingsproces. Ik wil niet meer terug naar hoe het was. Dat betekent dat ik niet meer wil doen naar hoe ik deed. Dat ik zo deed was logisch en heb ik geen oordeel meer over.

Dankbaar ben ik voor de kennis die ik opdeed over gevoelens, behoeften en het emotionele brein en dat ik mezelf daarin kon trainen. Verwonderd ben ik dat ik dat door kan geven en ik geniet wanneer klanten hun verbazing verwoorden wat het met hen doet. Verbazing die ik zelf ook ervaarde toen ik mezelf ging trainen. Kan iets zo ingewikkeld lijken en zo eenvoudig werken?

Daar werd ik ook bij stilgezet toen ik een paar weken geleden voor het eerst een essentiële olie gebruikte. Voor iets waarvan ik dacht dat het door de hormonen kwam. Ik was sceptisch. Olie op je huid en dan geen hormonale problemen meer hebben? Ik wilde dat niet geloven. Na 3 weken, werd ik me bewust van de werking. Een vriendin attendeerde me op m'n weerstand over iets wat ingewikkeld leek en eigenlijk eenvoudig te verhelpen was.
"Is dat bij jouw werk ook niet zo Erna?" Vroeg ze. Dat er weerstand zit bij mensen omdat het ingewikkeld lijkt? Omdat het niet begrijpelijk overkomt? Daar ben ik wel benieuwd naar eigenlijk! Wil jij me laten weten wat het bij jou doet, de informatie die ik deel?

Reactie 6: 'Ik denk dat jij heel stabiel bent... Weinig uitschieters in emoties?!'
Toen ik leerde over hoe het emotionele brein werkt, dat er een gedeelte kindbrein een een gedeelte volwassenbrein is, kwam ik erachter dat ik de meeste tijd reageerde vanuit m'n kindbrein. Ik was qua leeftijd een volwassen vrouw, echter emotioneel gezien niet, wat gevoel betreft. Ik las kenmerken van een kindbrein, die denkt in termen van altijd en nooit, iedereen of niemand. De wereld van een baby beperkt zich tot degene die voor hem zorgen. Houden ze niet van hem, dan houdt niemand van hem. Een volwassen brein weet, als m'n moeder niet van me houdt, mijn partner houdt wel van me.
Onbewust schoot ik in het kindbrein met gedachten als: niemand vindt mij leuk, niemand vindt mij aardig. Ik doe alles fout. Al kon ik dat met m'n verstand wel beredeneren, gevoelsmatig voelde dat zo en dat deed pijn, voelde eenzaam. Ik kan je zeggen, dat ik totaal niet stabiel was en ik werd elke dag geraakt in m'n gevoel, waarbij m'n emoties alle kanten opgingen. Onzeker, bang voor afwijzing, gekwetst voelen, boos, teleurgesteld, jaloers. Het was er elke dag..

Ik ben oprecht verwonderd dat het zo veranderd is, dat God middelen geeft om dat te veranderen. Ik wil meer bekendheid geven over gevoelens, behoeften en het emotionele brein. Zodat er minder emotionele pijn is bij volwassenen. Wat een positieve uitwerking heeft in het omgaan met jezelf en anderen. 💛 Dat is een beetje zwak uitgedrukt. ☺️ Als ik m'n enthousiasme erover laat gaan dat zou ik woorden gebruiken als: het is zo mega fantastisch iets! Echt, levensveranderend, wauw! Glorie aan God!🙌

Omgaan met lastige gevoelens

Hier een verhaal over mezelf. Waar ik mijn klanten in train, heb ik mezelf ook in getraind. De vele vele momenten van heftige lastige gevoelens zijn voorbij! Heb ik er nooit meer last van? Dat hoor je mij niet zeggen, net als dat gezond eten een manier van leven is, is emotioneel gezond leven dat ook. En heel soms is er een situatie waarbij lastige gevoelens in alle hevigheid opkomen. Tijd om mezelf te horen en te voelen. Hieronder kun je er over lezen.

Afgelopen dagen zat ik met iets wat me niet lekker zat. Zaterdagavond zaten we buiten en in de tuin van de buren stond muziek aan. Ik heb zelf zelden muziek aanstaan. Wanneer ik muziek luister, is dat hoogstens een uurtje. Nu zaten we buiten en de hele avond hoorde ik muziek waar ik zelf niet voor had gekozen. Ik erkende voor mezelf dat ik het niet prettig vond en probeerde het los te laten. Ik was me bewust dat muziek in de tuin geoorloofd is in Nederland. Totdat het 23.30u was. Toen ben ik gaan vragen of de muziek uit mocht. De buren gaven daar gehoor aan.

De volgende dag was het heerlijk weer en brachten we de dag opnieuw buiten door. Rond 11.30u ging in de buurtuin muziek aan. Ik merkte dat het mij stoorde en zocht een ander plekje in de tuin, zo ver mogelijk bij de muziek vandaan. Het scheelde een heel klein beetje in geluid. Halverwege de middag voelde ik me zo gefrustreerd. Ik was die rot muziek zo zat! Daarbij kwam dat er meer gezinsleden hun ergenis over de muziek uitten. Ik kon er voor kiezen om binnen te gaan zitten, zodat ik de muziek niet zou horen. Echter voelde dat niet fijn, op een warme zonnige dag.

Rond het avondeten was ik emotioneel zo opgefokt, die rot muziek moest stoppen! En wel nu! Dat was wat er in mijn hoofd was. Maar ja, dat kon ik toch niet eisen van de buren, ze deden niks wat niet mocht. Ik was met mezelf in conflict. Zou ik even naar de buren lopen?... Ik durfde niet. Ik vroeg mezelf af waar ik bang voor was. Ik was bang dat ze me een zeikerd zouden vinden. Maar ja, m'n lijf begon zo te protesteren tegen het geluid van de muziek, dat was sterker dan de angst. Ik stuurde een spraakberichtje naar de buren. De muziek werd uitgezet en ik kreeg een berichtje terug of ik tijd had om te komen, dan konden we het er even over hebben. Mijn hart bonkte nog na van m'n spraakberichtje en ging weer heftiger te keer na de reactie van de buren. Daar naar toe gaan?? Alles in me zei neeeee!

Ergens was ik verbaasd om de heftigheid van de reactie van mijn lichaam. In de tijd waarin ik me zelf intensief trainde, heb ik ontelbaar veel triggers gehad waarvan ik m'n afweer heb omgekeerd. Zo'n heftige reactie qua gevoel heb ik niet vaak meer.

Ik appte terug dat ik nog een beetje hoog in m'n emotie zat en ik graag vanuit rust het gesprek zou willen aangaan, of het okee was om de volgende dag even te komen. Dat was prima.

Daarna ben ik mezelf gaan horen in mijn gevoel. Als eerste heb ik mijn irritatie, frustratie en boosheid opgeschreven. Dat is geen tekst die ik anderen laat lezen, ik schrijf dat voor mezelf. Rauwe woorden, die uiting geven aan mijn gevoelens. Ik let dan niet op mijn taalgebruik, ik schrijf wat er in me is aan woorden en zinnen. Vervolgens stelde ik mezelf de vraag wat mij zo raakte in deze situatie.
Ik kwam op: ik vind het zo lastig dat ik de muziek als vervelend ervaar, want zij doen niks verkeerd, dus kan ik het ook niet aankaarten. Ze zullen me dan wel een zeikerd vinden.
Daarbij voelde ik me angstig, gespannen en zeer ongemakkelijk.

Ik deed de oefening die ik ook met klanten toe. Daarna waren de gevoelens veel minder heftig. Helemaal over waren ze niet, blijkbaar zat de emotionele pijn diep. Ik weet uit ervaring dat er verschil zit in emotionele pijn en dat het soms nog een keer aandacht nodig heeft. Voor nu was het okee.

De volgende dag gingen we naar de buren. Angstig voelde ik me niet meer, wel een klein beetje gespannen. Hoe zouden ze reageren?
De samenvatting van het gesprek is dat de buurman begrip heeft voor het feit dat hun muziek voor mij niet fijn is en dat het iets is wat niet verboden is. Dat klopt, was mijn reactie, daarom vind ik het ook lastig om aan te geven dat ik er last van heb. Hij gaf aan dat ze rekening willen houden en dat geen muziek in de tuin aanzetten, geen optie is voor hen. Als ik dat niet wilde, moest ik ergens gaan wonen waar ik geen naaste buren zou hebben. Gezien de regels hiervoor in NL, kon ik hem geen ongelijk geven.

Komt het er op aan, dat ik voor mezelf er mee om kan gaan. De laatste keer dat ik muziek hoorde uit de tuin van de buren, was het een stuk zachter dan voor ons gesprek. Zo is het prima te doen. Ik heb een appje gestuurd, waarin ik mijn dank heb uitgesproken voor het gesprek, dat ze rekening met ons willen houden en dat de muzieksterkte op dat moment prima te doen was.

Wanneer ik mezelf niet had gehoord in mijn gevoelens en niet had geschreven, had dit zomaar in een conflict kunnen ontaarden. Nu konden we het als (emotioneel) volwassen personen bespreken. Had ik mezelf niet gehoord, dan was ik het gesprek aangegaan vanuit emotionele 'pijn' (irritatie, frustratie en boosheid) Ik had dan gereageerd vanuit m'n kindbrein, vanuit overlevingsmechanismen. Iets waar ik eerder niks over wist. Voor ik het wist, zag ik de buren dan als de boosdoeners en maakte ik ze tot een 'vijand'. Dan zou er verwijdering zijn ontstaan. Nu weet ik, de 'pijn' zit in mij, mijn lichaam wil me iets vertellen.
Wat een zegen om dat te weten, het voorkomt heel veel conflicten. Niet alleen met een ander, nog meer nog in mezelf. Waardoor er in mij ipv onrust (een hoofd wat altijd aanstond) controle willen hebben, onzeker voelen, nu rust, verbinding en ruimte is ontstaan. En is er dan zo af en toe een situatie die me triggerd, dan heb ik tools om mezelf te horen, zodat ik er op een emotioneel gezonde manier mee om kan gaan.

Volwassen of kind positie

Een blog met persoonlijke dingen. De aanleiding is dat er in mijn omgeving mensen zijn die zeggen dat ze verdriet hebben van wat ik doe in mijn leven.
Dat zorgde voor overdenkingen, voelen en schrijven.

In de 41 jaren die ik op aarde ben, zijn er veranderingen. Niet alleen om mij heen, ook ik verander. Zowel uiterlijk als innerlijk. Logisch, zeg je misschien. Want je komt als baby ter wereld en nu ben je volwassen.

Ja veel veranderingen zijn een logisch gevolg van ouder worden, maar niet allemaal. Er zijn verschillende redenen die zorgen voor verandering. Ieder mens heeft zo zijn eigen redenen.

Één zo'n reden voor verandering is bij mij dat ik tot geloof kwam. Dat zorgde voor verandering in mijn denken. Een proces wat tot op de dag van vandaag doorgaat.

Waar ik als kind geloofde wat mijn ouders zeiden, heb ik dat ook nog lang geloofd toen ik voor de wet al volwassen was. Zelf nadenken over bepaalde zaken, zelf onderzoeken, was voor mij niet gewoon. Ik ben dat gaan doen toen ik al getrouwd was.

Nog een reden voor veranderen was het opvoeden van kinderen. Ik werd moeder en toen de kinderen groter werden wist ik soms niet wat ik ze mee wilde geven en voedde ze op de manier op die ik zelf gewend was. Was dat verkeerd? Dat hoor je mij niet zeggen. Wat ik wel wil zeggen is dat het voor mij lastig was dat veel in mijn volwassen leven gewoon ging zoals het ging, zonder dat ik er een eigen mening over had. Of.. Ik had wel een mening, maar die was gebaseerd op wat ik in mijn jeugd had geleerd. Zonder te weten hoe ik zelf ergens over dacht, vanuit onderzoek of nadenken.

Zo ging dat ook qua geloven. Ik ben kerkelijk opgevoed, geloofde wat er werd geleerd, in de kerk, op school en thuis. Ik wist precies wat waarheid was. Dat wat er in onze kerk werd verteld! Mensen die anders dachten dan wij, die hadden het fout. Zo dacht ik..

Tot dat...

Totdat ik ging onderzoeken en daarover ging nadenken en bidden.
Toen kwam ik tot andere conclusies dan wat ik had geleerd. Was het fout dan, wat ik had geleerd? En heb ik het nu dan goed?

Weet je, ik geloof niet in goed en fout. Wat zeg je nu? Is er geen goed en fout? Je gelooft toch in God? Hij spreekt toch duidelijk over goed en kwaad?

Ooit deed ik een training en met de trainer sprak ik over goed en fout. Ik was er stellig van overtuigd dat het ene goed was en het andere fout. Hij vroeg me iets te noemen wat fout was. Ik dacht even na en wist wat ik wilde zeggen. Liegen! Liegen is fout zei ik. (ik dacht aan de tien geboden die Mozes kreeg)
De trainer kende ook de Bijbel en vroeg aan mij of het fout was wat Rachab deed toen ze de verspieders verborg en zei dat ze de andere kant op waren gegaan.
Ehh.. Ik wist even niet wat ik kon antwoorden. Maar stelen dan.. 'Stelen is toch echt fout' zei ik.
Hij zei: stel je voor dat jij met je kind op de vlucht bent en je kind heeft zo'n honger. Jij hebt geen geld, jouw kind heeft de hele dag geen eten gehad en langs de weg liggen appels voor de verkoop. Is het fout wanneer jij een appel geeft aan je kind?

Mijn absolute mening over goed en fout begon te wankelen.
Waar ik eerder zo zeker wist wat goed of fout was, was dit het begin dat ik daar anders naar ging kijken.

Zo zijn er meerdere momenten geweest in mijn leven die een begin waren van andere gedachten. Als ik terug denk aan wat ik zag als waarheid en dat ook stellig verkondigde, heb ik wel eens schaamte ervaren dat ik anderen mijn mening opdrong als zijnde DE waarheid.

Ik las eens het volgende:
'Het probleem is niet dat mensen een verschillende mening hebben, het probleem is dat ze hun eigen mening als de enige waarheid zien.'

Ik begon deze blog met de woorden dat er mensen zijn die me zeggen dat ze verdriet hebben van hoe ik leef. Voor mij voelde dat heel naar. Ik heb als kind geleerd dat we rekening moeten houden met elkaar, dat ik me moet aanpassen.

Echter, het anders doen in mijn leven zodat die ander geen verdriet zou hebben door mij, gaf ook een naar gevoel. Dat gaf me het idee alsof we niet allebei volwassen mensen zijn die ieder eigen keuzes maken, maar ik het kind ben wat het verkeerd doet en moet doen wat de ander zegt omdat de ander waarheid spreekt.
Dan ben ik volwassen qua leeftijd en leef ik vanuit een kindpositie.

Ik ben me bewust geworden dat ik dat heel wat volwassen levensjaren heb gedaan: denken en handelen vanuit een kindpositie. Het is een hele worsteling geweest om daarin te veranderen.

Ik moet denken aan de volgende tekst:
Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, voelde ik als een kind, overlegde ik als een kind. Nu ik een man ben geworden, heb ik afgelegd wat kinderlijk was. (1 Kor. 13:11)

Nu weet ik dat als iemand verdriet heeft van hoe ik leef, het iets zegt over de ander. Maar kan ik dan m'n leven niet aanpassen, zodat de ander geen verdriet heeft van mij?

Over die vraag heb ik veel nagedacht. En telkens kwam ik tot de conclusie: wanneer ik dat doe, zijn we niet 2 volwassen mensen die gelijkwaardig zijn en hun eigen mening mogen hebben. Voor mij heeft dat te maken met volwassen en kind positie. Wanneer ik in contact ben met een andere volwassene, of dat nou m'n moeder, zus, buurvrouw of burgemeester is, dan verlang ik ernaar om vanuit gelijkwaardigheid te communiceren. Als twee volwassenen, zonder volwassen/kindpositie.

Het is onwennig geweest om zelf keuzes te mogen maken. Zeker als dat keuzes zijn waarvan een ander mens verdriet heeft. De vrijheid die het echter geeft, is iets wat ik ook mijn eigen kinderen mee wil geven. Vrij zijn in Hem, vrij van oordelen. Niet over anderen en niet over onszelf. 💛 🙌

Mijn verandering van denken hierover brengt ook een verandering mee in hoe ik omga met mijn volwassen kinderen. Zij maken eigen keuzes. Eerder vond ik dat lastig, want wat gaan ze allemaal doen waar ik niet achter sta? Nu mogen en kunnen die eigen keuzes er zijn. Nu ze volwassen zijn, zijn hun keuzes niet meer mijn verantwoordelijkheid. Niet vanuit onverschilligheid, maar vanuit een behoefte aan acceptatie, vrijheid, zelfstandigheid, gelijkwaardigheid, keuze en autonomie.

Reageren en gevoelens

Wat we denken en hoe we vervolgens reageren heeft alles te maken met wat we voelen. Achter ons gevoel zit een behoefte. Verderop kom ik hier op terug.

Bij communicatie tussen verschillende mensen hebben we te maken met verbale (woorden) en non-verbale (houding, toon, mimiek) communicatie. Zo is dat ook intern. In ons zijn gedachten (verbaal) en gevoelens (non-verbaal)

Er wordt gezegd dat non-verbaal meer zegt dan verbaal. Ook al zeggen we aardige woorden, als we met onze lichaamstaal dreigend over komen, komt dat laatste meer binnen dan het eerste. Ik geloof dat het intern net zo is. We kunnen met onze gedachten wel iets denken, maar als we iets anders voelen, voert dat de boventoon, toch?

Terug naar wat ik in de stories op Instagram plaatste. Daar zei ik: "iemand zegt iets tegen je en je voelt irritatie. Het volgende voorbeeld schreef ik er bij:

Je was vandaag vrij, je partner komt thuis uit zijn werk en er ligt speelgoed op de vloer.
Je partner:" wat een bende hier, al dat speelgoed hier! "

Welke boodschap komt er bij jou binnen?
A: "Hij denkt zeker dat ik de hele dag niks heb gedaan."
B: "hij heeft behoefte aan orde en stoort zich aan het speelgoed."
C: iets anders.

Wanneer je reageert zoals bij antwoord A, komt er een andere boodschap binnen dan er wordt gezegd. Achter je irritatie zit een behoefte die niet wordt ingevuld." Je irritatie is dat hij denkt dat je de hele dag niks hebt gedaan, terwijl dat niet waar is. Je bent juist de hele dag bezig geweest! Er kan een behoefte achter zitten van gehoord en gezien worden, erkenning.

Hieronder een ander voorbeeld, waarbij ik zal toelichten wat er gebeurd.

Situatie: Het is zaterdagochtend, man en vrouw zijn allebei thuis, liggen nog in bed. De hond moet uitgelaten worden, wat zij meestal 's ochtends doet. Deze ochtend voelt ze hoe moe ze is en bedenkt dat ze graag een poosje nog wil blijven liggen. Ze wil hem om hulp vragen.

Zij: ik wil graag even rust, ben nog moe en de hond moet uitgelaten worden. Zou jij dat willen doen?
Hij: zucht.., geeft geen antwoord en staat op. Daarna zegt hij iets wat ze niet verstaat.

Wat gebeurt er bij haar?
Die zucht! Het is alsof hij zegt: daar heb ik echt geen zin in, doe het lekker zelf! Ze voelt irritatie, altijd kan ze hier alles alleen doen!

Wanneer ze verder kijkt naar wat ze voelt, voelt ze zich gekwetst, gespannen, eenzaam, vermoeid.

Bij haar zit een behoefte die niet wordt ingevuld. (dat kunnen verschillende behoeften zijn: o. a. behoeften aan samenwerking, erkenning, gehoord worden) Ze vraagt niet voor niets om hulp! Hij regeert niet, zucht. Daardoor voelt zij irritatie. Je kunt elkaar toch gewoon helpen? Dat is toch normaal? Die hond is niet van haar alleen!

Wat gebeurt hier?

Haar gedachten zijn gedachten die voor haar gewoon zijn. Haar gedachten zijn voor haar waarheid. Het kan zijn als ze dit deelt met vriendinnen dat zij ook zeggen; "natuurlijk, ik vind het ook niet meer dan normaal om elkaar te helpen."

Is dat waar het om gaat? Gaat het erom wie er gelijk heeft, wie normaal reageert of niet normaal reageert? Wat is normaal?

Naar mijn idee gaat het ergens anders over. Waarover dan? Over wat zij voelt! Zij voelt zich gekwetst. Ze staat er alleen voor. Dat is hoe het is voor haar. Daar zit pijn. Pijn waar vaak geen aandacht voor is, omdat de irritatie de boventoon voert?

Stel je eens voor, hetzelfde gesprek, nu vanuit de situatie dat zij niet het idee heeft er alleen voor te staan, dat ze zich niet gekwetst voelt.

Zij: wil je iets voor me doen?
Hij: zucht.., geeft geen antwoord en staat op. Daarna zegt hij iets wat ze niet verstaat. 

Zij hoort zijn zucht en denkt: zou hij moe zijn, geen energie hebben om te helpen? Ze checkt dat.

Zij: heb je geen energie om iets voor me te doen op dit moment?
Hij: inderdaad, ik zie het even niet zitten.
Zij: okeej.

Ideale situatie hè? Je partner geeft antwoord, jij wordt gehoord en je hebt duidelijkheid.
Nog fijner zou het voor je zijn wanneer je partner wel de hond uit wilde laten. De realiteit is dat we te maken kunnen hebben met 2 volwassenen die allebei geen energie hebben om de hond uit te laten.

Het gaat mij niet om een ideale situatie. Het gaat mij erom dat gevoelens ons iets  duidelijk willen maken. Die non verbale communicatie, weet je nog? Die zegt iets over jou. De taal van ons lichaam, het gevoel, dat wil gehoord worden. Hoor je die taal en versta je die? Weet je hoe je daar naar kunt luisteren?

Dat heeft alles te maken met ons emotionele brein en patronen die we gewend zijn. In onze jonge jaren hebben we vaardigheden aangeleerd van volwassenen om ons heen. We leren praten, we leren hoe we onszelf kunnen aankleden. Dat is redelijk vanzelfsprekend. Minder vanzelfsprekend is dat we de vaardigheden leren om met gevoel en emoties om te gaan.

Als baby hebben we alleen maar de taal van ons lichaam, dat is gevoel ter beschikking. Het lijkt of we die taal verleren te verstaan. Alsof we alleen maar naar ons hoofd luisteren. Daardoor ontstaat er verwijdering. Verwijdering van jezelf en ook van degene die dicht bij je staan. Wie ben jij en wat heb je nodig? Wil je daar meer over weten? Ik vertel je er graag meer over. Het is mogelijk om vrijblijvend een afspraak te maken. Aan dit gesprek van ongeveer een uur, zijn geen kosten aan verbonden.
Je kunt hieronder eeen reactie achterlaten of mailen naar:
volledigeovergave@gmail.com

Zelf bepalen

Het gesprek met Boaz had een vervolg.

's Avonds is het om 7 uur bedtijd voor hem. Dat gaat niet heel makkelijk. Hij wil niet naar bed, niet uitkleden, nog spelen, nog iets eten etc. Deze avond zei ik om 10 voor half 7: jij wilt graag ook bepalen hè, hoe laat zou jij naar bed willen?
Hij: ja! Even kijken... (keek naar de klok) als de grote wijzer bovenaan staat. Dat duurt nog heel lang hè?
Ik: okeej, ja dan kun je nog een poos spelen. (wanneer de grote wijzer bovenaan staat, is het 7 uur☺️)

Ik dacht, van te voren wil ik graag dat hij zich uitkleed en tanden heeft gepoetst, zodat het niet veel later dan 7 uur is voordat hij er in ligt.

Ik: eej, voor die tijd is uitkleden en tanden poetsen nog nodig, wanneer ga je dat doen?
Hij (kijkt opnieuw naar de klok) : als de grote wijzer op de 11 staat.
Ik: prima!

Een paar minuten later gebeurt er iets waardoor hij onder de douche moet. Hij zegt in bad te willen. Terwijl hij in bad zit vraag ik hem hoe lang hij er in wil blijven en of hij nog het filmpje verder wil kijken. Hij wil lang in bad blijven en het filmpje kijken.

Hij: mam, kan dat hier in de badkamer? Dan zet je jouw telefoon hier neer.
Ik: Dat wil ik niet, een scherm in de badkamer. Als je een filmpje verder wilt kijken dan kun je niet lang in bad blijven.
Hij: okee, dan kom ik er uit.

Als hij afgedroogd is en z'n ondergoed aan heeft loopt hij naar de woonkamer, ziet de klok, die inmiddels bijna 10 over half 8 aangeeft. Hij begint te huilen en schreeuwt: nouououw, hij is verder gegaan!!
Ik: ja, de tijd gaat door als je in bad gaat. Ben je bang dat je geen tijd genoeg hebt om je filmpje te kijken?
Hij stopt met huilen en zegt: ja
Ik: je had gezegd als de grote wijzer op de 11 staat, je zou gaan uitkleden, dat hoeft niet meer, dus je hebt extra tijd.
Hij was gerustgesteld en ging z'n filmje kijken.

Om 7 uur ging hij naar bed. Daarna ging ik weg. Zijn vader kwam ondertussen thuis uit z'n werk. Hij vertelde mij later dat Boaz even uit bed was gekomen en heel blij had gezegd: 'pap, ik mocht zelf bepalen hoe laat ik naar bed ging! 😃.

Vanochtend voordat we naar school gingen, hadden we een half uur om te wassen, aan te, kleden en te eten. We werkten samen. Ineens hoor ik hem zeggen: 'samenwerken is fijn hè mam? Dan ben je sneller klaar.'

Vanmiddag zag hij m'n zus en zei: ik mocht gisteren zelf bepalen hoe laat ik naar bed ging!

Love you kleuter! 💛

Luisteren

Een gesprek met Boaz, onze kleuter van 5.

Situatie: 's ochtends wil Boaz bij mij in bed komen liggen. Hij staat aan de kant waar ik lig. Ik zeg: wil je even omlopen? Hij blijft staan en ik zeg: loop even om, naar de andere kant van het bed. Hij klimt over me heen, waarbij hij met z'n knie tegen mijn neus aan stoot. Auw! Dat doet zeer! Ik voel me direct boos worden, (registreer dat ik lang niet uitgeslapen ben, moe) Hij ZEGT sorry, dat ging per ongeluk. Ja wat sorry, zeg ik, ik zei toch dat je aan de andere kant er in moest gaan! Je luistert niet! Direct erachter aan denk ik: en dat doe je de laatste tijd heel vaak, niet luisteren. Ik besluit om daarover in gesprek te gaan.

Ik: weet je Boaz, ik baal van jouw gedrag de laatste tijd. Er zijn vaak situaties waarin je niet luistert en dat vind ik heel vervelend. Je blijft niet aan tafel zitten met eten, als we tanden willen poetsen, ren je de andere kant op, als je een filmpje wil kijken en het mag niet, ga je te keer. Het is echt niet fijn.
Hij ligt tegen me aan en zegt: mam, waarom mogen papa en jij alles bepalen?

Ineens voel ik het. Gedachten schieten door me heen: hier is een kind van 5 met dezelfde behoeften als ieder mens, groot en klein. Een kind waarvan ik denk dat hij gewoon moet luisteren naar wat ik zeg. En daarmee bedoel ik, hij moet doen wat ik zeg. Ik ervaar compassie. Ons gesprek gaat verder.

Ik: zou jij ook willen bepalen? (ondertussen denk ik, maar dat kan toch niet, hij is een kind, moet nog veel leren, wij zijn ouders.)
Hij: ja

Ik zie het voor me hoeveel wij voor hem bepalen. Kom, opstaan, je gaat naar school.  Speelgoed opruimen! Nee, je krijgt niks lekkers, je kunt een appel eten. Ruim je je tas en jas op? Wil je een filmpje kijken? Nu niet, eerst spelen. Straks mag je een half uurtje kijken. Aan tafel! Boaz, je gaat zo naar bed. (okeej, dit zeggen we op een aardige manier☺️)

Ik: dus jij zou graag willen bepalen en nu doen papa en ik dat?
Hij: ja
Ik: zal ik jouw uitleggen hoe dat komt?
Dat heeft te maken met dat wij ouder zijn en al dingen kunnen die jij nog niet kunt. Kijk, wij kunnen autorijden en jij niet hè? En papa is sterk en kan zware dingen dragen die jij nog niet kunt dragen.
Hij: ja hè, papa is heel sterk hè mam, maar ik ben ook heel sterk hoor maar papa kan meer dragen.
Ik: precies en wij weten ook meer dan jij weet. Jij gaat nog veel leren op school. Jouw lichaam heeft meer slaap nodig dan ons lichaam. Daarom ga jij vroeger naar bed dan wij.
Hij: ik wil niet naar school.
Ik: oh nee? Wat vind je niet fijn aan school?
Hij: er is geen lego.
Ik: okeej
Hij: en ik kan niet kiezen wat ik wil want dan is het al vol.

(elke ochtend kiest elk kind in zijn klas op het planbord wat ze die dag voor werkje gaan doen. Wij zijn elke dag net voordat de bel gaat op school waardoor er voor hem niet altijd veel te kiezen meer is.)

Ik: ik hoor dat je er van baalt dat je niet kunt doen wat jij graag wilt doen op school, klopt dat?
Hij: ja!
Ik: okeej, wi je daar iets aan doen? Dat kan.
Hij: (opgewekt) echt?
Ik: ja, als we vroeger op school zijn, dan heb je meer te kiezen. Wil je dat, vroeger naar school?
Hij: (wil uit bed springen) ja mam!
Ik: dan is het wel nodig dat je niet wegloopt als ik je tanden wil poetsen en zelf je kleren aantrekt zonder iets anders te gaan doen.
Hij: (opgetogen) kom mam, we gaan uit bed!

Een half uur later zaten we in de auto. Geen gedoe met wegrennen😃 Toen we op school kwamen was de deur zelfs nog dicht. Ha ha. Niks voor mij, ergens vroeg zijn. Boaz vond het heerlijk. Hij kon op het planbord kiezen wat hij wilde.

Ik dacht verder na over hoe het voor een kind kan zijn dat alles voor hem bepaalt wordt. Als volwassene weet ik dat het niet 'alles' is. Hij kiest bijv zelf het broodbeleg. Een kind echter, denkt in termen van alles of niets, iedereen of niemand. Ik kon me ineens zo voorstellen dat hij wegrent als we hem naar bed willen brengen! Dat lijkt me dan toch een manier om voor hem zelf de regie te nemen. Iets te bepalen. Gewoon door gedrag omdat hij nog niet in staat is om dat te verwoorden. Ik ben dankbaar voor ons gesprekje. Wat houdt het in 'naar elkaar luisteren'? Doen wat de ander wil? Dat dacht ik eerder. Dan was het: mijn kind moet naar mij luisteren en doen wat ik zeg. Andersom, ik naar mijn kind luisteren? Moet ik doen wat hij zegt? Nee toch zeker! Straks heeft m'n kind het hier voor het zeggen!

Zo heerlijk om te beseffen dat luisteren niet per definitie inhoudt dat de een moet doen wat de ander zegt. We hebben in ons gesprek naar elkaar geluisterd. We hoorden onszelf én elkaar. Zonder in dat gesprek iets te moeten doen.


Reacties zijn welkom!

Ik wilde iemand zijn.

Ik wilde iemand zijn. Ik wilde ergens bij horen. Al weet ik sinds jaren dat ik een kind van God ben, dat ik bij Hem hoor. Dat gaf soms rust. Eventjes. Maar veel vaker voelde ik dat niet. Mijn genade is genoeg. Ik las het, net op insta nog, hoorde het verschillende keren. En dacht: het is zo omdat God het zegt en Hij liegt niet. Maar voor mij voelde het vaak zo anders. Ik had niet genoeg aan Zijn genade.

Ik wilde iemand zijn. Ik wilde ergens bij horen. Hier in het aardse leven. Het voelde zo eenzaam, zo ellendig. Ik begreep Zijn genade niet. Dat die genoeg zou zijn voor mij. Want die genade verloste mij niet van m'n eenzame en ellendige gevoel. Ik bedacht vroeger van alles waardoor ik me fijner zou gaan voelen. Verhuizen, leuke baan, shoppen, op vakantie, met vriendinnen afspreken.. Ik wist niet dat het een soort valse hoop was.. Als ik dit of dat heb/kan.. voel ik fijner.

Ik was weer eens aan het nadenken over mijn behoefte en wat ik voelde. Ik kon het niet definiëren. Ik merkte iets in mij en kon er niets mee. Totdat ik ging wandelen en ik langs een boerenschuur kwam, waar geen dak meer op zat. Enkel de houten spanten nog. Ik keek naar die schuur en dacht, ja, dat is het! Het is alsof ik in zo'n schuur zit. Zonder beschutting boven mij. Enkel wat houten balken. Mijn ogen registreerden een mooi plaatje. Zo'n bouwvallige boerenschuur. Mijn lijf huiverde bij de aanblik ervan. Ineens wist ik: ik heb behoefte aan beschutting. Thuis gekomen keek ik op de lijst met gevoelens. Hoe voel ik me als die behoefte aan beschutting niet is vervuld? Onrustig, onbehaaglijk, wankel, onvast.

Ik gaf erkenning aan mijn gevoel, voelde het in mijn lijf en zag een beeld voor me. Ik zat in een open veld op een kistje. Om mij heen zag ik niemand, maar ik werd wel bekogeld. Van alle kanten werd ik aangevallen. Ik deed mijn uiterste best om overeind te blijven zitten. Ik zou niet vallen, never! Ik wilde overeind blijven. Ik was toch iemand? Mij kregen ze niet omver!

Terwijl ik in mijn lijf de gevoelens er liet zijn, voelde ik een spanning in mijn schouderbladen. Het voelde alsof mijn schouders enorm breed uitzette en tegelijkertijd voelde ik in m'n nek een klem. Ik zag mezelf daar in dat open veld zitten, breed, sterk én klem. Ik zat thuis op de bank en liet tot me doordringen dat ik onbeschut was en aangevallen werd. Langzaam zakte mijn bovenlijf in elkaar. Even later lag mijn hoofd op m'n knieën. Zo zat ik op de bank. Het gevoel er te laten zijn. Na een paar minuten kwam ik overeind. Het drong tot me door dat ik iemand wilde zijn. Dat er pijn zat, oude pijn. Wanneer ik succesvolle mensen zag, wilde ik dat ook! Ik gaf mijn pijn aan God, dankte Hem voor genezing.

Hierna voelde het anders. Mijn lijf ervaart het nu ook: 'Mijn genade is genoeg'.

Mijn intentie om te doen wat ik wil doen veranderde hierna. Ipv het doen om iemand te zijn, doe ik het omdat ik er van geniet. Dat geeft me rust en vrijheid.

Aandacht geven aan mijn behoeften en gevoelens is iets wat ik eerder nooit deed. Ik wist daar niks van. Dat resulteerde in veel, heel veel nadenken, rot voelen en nog meer nadenken. Het was een vicieuze cirkel. Nu komt er meer en meer rust in m'n hoofd én mijn gevoel.