Die trip naar Barcelona... Die bracht veel teweeg!
Het begon er mee dat Louisa, onze 17 jarige dochter stage kon doen in Barcelona. Zij vroeg ons of we haar weg wilden brengen. Ik dacht aan een mooie camper trip, maar zij wilde liever vliegen. Ik hou van reizen en zag dat helemaal zitten, samen met André haar wegbrengen.
Alleen kon André niet mee. Dat betekende dat ik samen met Louisa zou gaan en in m'n eentje terug zou reizen. Het beeld van samen daar heen, dat was wel okee. We konden op vrijdag vertrekken en samen het weekend doorbrengen. De maandag daarna begon haar stage. Het idee dat ik dan in een ander land, in een onbekende stad in m'n eentje naar het vliegveld zou gaan reizen, trok me echt niet aan. Echter, het idee dat m'n kind vraagt of ik haar wil vergezellen op haar heenreis en ik daar nee tegen zou zeggen, trok me ook niet aan!
Ik wist, ik wil haar vergezellen. Toen ik op zoek ging naar een vlucht, bleek een twee of drie daagse reis een stuk duurder te zijn dan vijf dagen. Jammer van het geld als ik eerder terug ging. Maar ja, vijf dagen weg, zou betekenen dat ik daar ook twee dagen alleen zou zijn omdat Louisa stage liep.
Ai ai ai...
Je moet weten dat ik dol ben op verhalen van mensen die op reis zijn. Vorig jaar las ik een boek van Tamar Valkenier: fulltime avonturier.
Dan voelde ik verlangen en tegelijkertijd wist ik: dat ga ik nooit doen, in m'n eentje op reis. Veel te eng en te gevaarlijk voor mij. Ik snap dan ook niet dat mensen dat doen! 😀
Diep van binnen voelde en wist ik dat deze trip naar Barcelona door moest gaan. Al kon ik nog niet zeggen waarvoor dat zou zijn. Ik had het idee dat God dit zo leidde en dat Hij het zou doen meewerken ten goede.
Ik sprak m'n gedachten en gevoelens naar Hem uit.
Heel bijzonder was het toen ik aan het lezen was in de bijbel, twee dagen voordat de trip begon: de discipelen zeiden tegen Jezus dat het niet veilig was om te reizen. Jezus zei: het is dag, zolang het licht is kun je reizen. Ik ben het Licht, bij Mij ben je veilig.
Wow! Dat was bemoedigend! Dankuwel Heer! 🙌
Zo brak de dag van de trip aan. Ik was niet zenuwachtig, maar zag er ook niet zo naar uit, zoals ik wel doe als ik samen met André zou gaan. Het voelde als een soort van ondergaan. Op de heenweg naar Schiphol voelde ik me misselijk worden. Een naar branderig gevoel in m'n keel. Af en toe kokhalsde ik. In m'n herinnering kwamen de keren naar boven dat ik onderweg was naar het ziekenhuis om geopereerd te worden. Dat voelde toen net zo als nu!
Ineens dacht ik: stel dat dit te maken heeft met een trigger. Met oude opgeslagen gevoelens! Zou er iets geheeld kunnen worden? Ik paste de voeloefening toe om iets te herprogrammeren in m'n emotionele brein. Het was best lastig en het nare gevoel ging niet helemaal weg. Ik weet dat het soms langer tijd nodig heeft en gaf mezelf erkenning.
We kwamen bij Schiphol. Ik onderging alles zoals ik dat ook deed voor een operatie. Tijdens het wachten bij de gate zaten Louisa en ik naast elkaar. Ik deelde mijn gedachten met haar: nu zit jij naast me, jou ken ik, dat is veilig. Nu heb ik naast mezelf nog een extra stuk wat veilig voelt, wat ik ken. Wanneer ik alleen ben, is dat er niet.
Toen we naar het vliegtuig liepen en we in de slurf even stil stonden omdat de rij niet doorstroomde, merkte ik het gevoel van paniek wat het gevolg is van claustrofobie. Ook daar paste ik de voeloefening op toe.
Vijfendertig minuten later dan gepland, stegen we op. Eenmaal in de lucht las ik een e book. Toen gebeurde het. In het boek stonden 3 vragen.
1. Wat heeft je lichaam vandaag nodig.
2. Wat heeft je hart vandaag nodig?
3. Wat heeft je hoofd vandaag nodig?
Die eerste vraag was niet nieuw voor me. Mijn lichaam voelt veel en vaak, daar geef ik regelmatig aandacht aan.
De tweede vraag... Die kwam binnen! Mijn hart! Wat heeft mijn hart vandaag nodig? Ik voelde verdriet. Ik had even geen woorden. Het duurde even toen ik wist: mijn hart heeft aandacht en troost nodig. Ik liet het verdriet toe, gaf het ruimte. Sprak het uit naar God.
Dat was de heenvlucht. Vervolgens had ik twee fijne dagen met Louisa. Daarna ging zij werken en bracht ik twee dagen in m'n eentje door.
Af en toe denkend aan de terugreis, want dan zou ik alleen gaan!
Ik overwoog om een taxi te nemen naar het vliegveld. Met de trein kon ook, alleen vroeg ik me af of dat ging werken voor mij. 😀
Maar na een paar dagen Spanje, met de trein gereisd te hebben, dacht ik de avond voor vertrek dat ik dat wel ging redden zonder al te veel struggles.
Die nacht sliep ik prima. De volgende ochtend voelde ik wat spanning in mijn lichaam.
Om half 10 in de ochtend vertrok ik.
Onderweg naar het station zei ik tegen mezelf, je voelt spanning in je lichaam hè en je hoofd vindt dat niet nodig. Klopt ja. Lekker de spanning er laten zijn, dat is okee. Bijna bij het station aangekomen, bedacht ik wat ik ging zeggen, in het Engels, bij het loket. 'One single to the airport please.'
Toen ik aankwam zag ik dat het loket was gesloten.. Ha ha, alle keren dat ik een kaartje nodig had, was het loket open. De aanwijzingen op de kaartjesmachine volgen dan maar. Met Google translate erbij. 😀
Eén overstap zou er zijn. Daar moest ik kijken welke volgende trein ik hebben moest en vanaf welk perron. Dat ging voorspoedig.
Aangekomen bij het vliegveld, dacht ik zo naar de juiste terminal te kunnen lopen. Dat was niet het geval. Ik zat op terminal twee en moest naar 1. Na wat heen en weer geloop en drie keer vragen, werd het mij duidelijk dat ik er niet lopend heen kon. Er reed een bus.
Tien minuten later was ik op terminal 1. Even op de borden kijken waar ik zijn moest om in te checken. Wennen hoor, zo alleen reizen met trein en vliegtuig!
Ik ben gewend aan medereizigers die het prettig vinden om alles uit te zoeken en te kijken waar ze heen moeten. Ik loop dan gewoon met ze mee😀. Dit keer moest ik het zelf doen. Alles lezen is niet zo mijn ding. Zo kwam het dat ik de vlucht naar Amsterdam zag staan, naar de incheckbalie liep en niet de vluchtmaatschappij zag staan waar ik mee zou vliegen. Even vragen maar weer. Bleken er twee vluchtmaatschappijen op hetzelfde tijdstip naar Amsterdam te vliegen. Ik had de borden gescand en alleen die ene vlucht gezien. Maar echt, de andere stond er precies boven! 😊
De vlucht verliep voorspoedig. Ook de treinreis naar huis.
Wat een ervaring! Intensief, verrijkend, leerzaam en ook genieten.
Dankbaar voor de lessen, voor het helen van emotionele pijn, dat in mijn lichaam opgeslagen zat.
