Aandacht van mannen.
Daar spraken we samen over. Hoe fijn gevoel dat kon geven terwijl we niet op zoek zijn en een fijn huwelijk hebben.
Ze vertelde over die keer dat ze met een man zat te kletsen en hij zo geïnteresseerd leek te zijn. Vragen stelde, op dingen inging. Ze vond dat leuk! In diezelfde week gebeurde dat nog twee keer, met twee andere mannen. Ze werd er blij van.
Ze dacht erover na. Wat gebeurde er in zo'n gesprek? Wat deed het met haar? Ze stelde zichzelf vragen. Was ze gevoelig voor aandacht van andere mannen? Ergens voelde het prettig en tegelijk dacht ze, ik moet het niet heel fijn gaan vinden. Straks ga ik er naar uitzien en ontstaat er meer. Zou het? Dacht ze. Nee toch zeker? Dit had toch niks te maken met iets waar verliefdheid uit voor zou kunnen komen? Nee..dat niet. Of misschien toch wel? Maar ze had een lieve man! Nee, ze moest niet zo gek denken. Het was een leuk gesprek geweest en meer niet.
Maar stel dat ze vaker met hem zulke gesprekken zou hebben? Wat zou er dan gebeuren?
Het was iets wat niks was en tegelijkertijd iets heel groots leek qua gevoel. Iets wat aandacht vroeg. Of zou ze het gewoon wegstoppen?
Drie leuke gesprekken met drie verschillende mannen in korte tijd. Een fijn gevoel. Gedachten. Vragen. Het moment was daar. Het moment om zichzelf te horen hierin.
Ze stelde zichzelf de vraag wat haar zo fijn raakte in de ontmoetingen. Het schoot door haar heen: die mannen zijn geïnteresseerd in mijn leven. Stellen mij vragen. Bammmm. Die gedachte kwam binnen. Een man die geïnteresseerd was in haar! Ze voelde verdriet. En wist: hier zit pijn. Pijn van een kind, wat niet gezien werd. Was dat zo? Werd zij als kind niet gezien door mannen? Welke mannen waren er in haar leven als kind? In het gezin van herkomst was dat haar vader en haar broer. In haar herinnering was er op emotioneel vlak niet zo'n verbinding met haar vader. Hij was geen prater. Hoorde haar aan als ze iets vertelde, maar stelde geen vragen. Haar broer net zo. Zij was juist van het praten. Als kind deed ze dat met haar moeder. Ineens schoot het door haar heen dat haar opa ook een stille man was. De vader van haar vader. Blijkbaar zat het in de familie. Met haar verstand kon ze het allemaal beredeneren en begrijpen.
Haar lichaam sprak andere taal! Dat ervaarde vreugde en een soort van opgewektheid bij het hebben van een gesprek met een man die vragen stelde. Die haar hoorde. Die haar zag. Ja, zo kwam het binnen bij haar.
We spraken er samen over. Dat zoiets uit kon groeien tot iets wat ze niet wilde. Maar toch ook zo fijn kon voelen. Hoe kan dit? Vroeg ze mij. Ik vertelde haar hoe ons emotionele brein werkt. Wat er gebeurd als we als kind emotioneel niet krijgen wat we nodig hebben. Hoe we als volwassene gevoelens kunnen hebben, die gelinkt zijn aan onze kindertijd. Hoe we als volwassene, onbewust vanuit het kindperspectief kunnen denken.
We deden samen de oefening om gevoelens en behoeften te horen. Een oefening waarbij er ruimte is voor alles wat er is aan gevoel, waar gevoelens veranderen en er andere gedachten komen.
Ze was verbaasd. Verbaasd wat het met haar deed. Ook opgelucht. Het voelde fijn, dat ze niet meer zoveel vreugde ervaarde bij de gedachte dat een andere man geïnteresseerd is in haar. Ze moest lachen. 'Dit is prettig!' Zei ze. Gewoon in gesprek kunnen zijn met andere mannen zonder allerlei gevoelens en gedachten te hebben. Relaxed. Nooit gedacht dat het te maken had met iets in mij wat erkenning nodig had. En dat ikzelf degene ben die daar iets mee kan doen, daar heb ik geen aandacht van anderen voor nodig.
Exact! That's true.
