Het beeld wat we van onszelf en anderen hebben en emotionele pijn

Ik vroeg om reacties over welk beeld je hebt van mij als je mijn instagram account ziet. Ik had gezegd om te delen wat de werkelijkheid is, om hier open over te zijn. Het woord werkelijkheid is niet het juiste woord, ieder heeft zijn eigen werkelijkheid. Ik bedoelde om open te zijn over hoe ik mezelf zie, adhv de gegeven beelden.

Mijn idee was om dat met een paar woorden te doen, alleen kwamen er veel meer woorden. 🙈 Daarom plaats ik het in deze blog. In totaal kwamen er zes reacties. Hieronder kun je ze lezen, met mijn eigen woorden erachter.

Reactie 1: 'Sprankelende vrouw'. Ja, dat is er weer. Dat is een lange tijd niet zo geweest. Tijdens 3,5 jaren van burn-out en depressie was die sprankeling totaal niet aanwezig en ik ben er blij mee dat het er weer is. Als ik anderen hoor over depressie in hun leven, gaat m'n hart naar hen uit. Want oh.. Wat een lijden is dat! Ik ben daar uiteindelijk uitgekomen door mezelf te trainen in het herprogrameren van het emotionele brein. Thnx to the Lord. 🙌

Reactie 2: 'Liefdevol, humoristisch, warm, grappig, kwetsbaar, doorzetter'. Het grootste gedeelte van mijn leven vond ik mezelf niet liefdevol en warm. Een doorzetter ook niet, ik hoorde om me heen: 'echt weer iets voor jou, je begint overal aan en maakt niks af'.
Mezelf trainen in gevoelens, behoeften en het herprogrameren van het emotionele brein heeft er voor het grootste deel aan bijgedragen dat het is veranderd. Nu kan ik zeggen dat ik me in deze woorden herken. 💕

Reactie 3: 'Je geeft veel informatie in best wel lange stukken, waardoor ik bij voorbaat afhaak om te lezen'.
Oww 😊 jaa.. Ik hou zelf van stukken tekst om te lezen en ben niet handig in kort en bondig iets vertellen.

Reactie 4: 'Dankbare, mooi verzorgde, pure vrouw'.
Dankbaar ben ik nu inderdaad. Het is niet iets wat ik elke dag ervaar, het zit meer in de basis. Mijn leven is te danken aan God. Hem komt alle eer toe. Ik heb enorm gestruggled met dankbaarheid. In m'n depressiviteit kon ik er niks mee! Boos werd ik als het over dankbaar zijn ging. En vervolgens voelde ik me schuldig omdat ik het idee had dat ik ondankbaar was.. Dat kon zo'n strijd geven! Ik verwarde dankbaar zijn met tevreden zijn. Ik had zoveel! En toch voelde ik me zo rot! In me zat de veroordelende gedachte: ondankbaar nest! Herkenbaar? Wat kan het toch ingewikkeld zijn hè, in ons hoofd en ons lichaam. Zo ervoer ik dat tenminste, toen ik nog niks wist over de werking van gevoelens, behoeften en het emotionele brein.

Reactie 5: 'Ik krijg bij jouw feed het beeld dat alles koek en ei is, het altijd gezellig is tussen jou en je partner, kinderen die het goed doen om de manier waarop je communiceert'.
Ik heb over deze woorden een poosje nagedacht, hoe ik dat ervaar. Is het altijd koek en ei en gezellig tussen m'n man en mij?

We zijn ruim 26 jaar bij elkaar. Jaren waarin veel strijd is geweest. Zal ik daar open over zijn? Jaren waarin ik bepaalde wat we deden en hij maar ja zei. Allebei reageerden we vanuit onze eigen patronen. Patronen waar we zelf blind voor waren, dus niet bewust van waren. Jaren waarin er fijne dagen waren, maar in de basis was er geen veiligheid in elkaars nabijheid. Dan bedoel ik op emotioneel vlak. Niet gehoord worden, niet geaccepteerd, geen respect. Dat was aanwezig bij ons allebei. Toen wist ik dat niet, ik vond dat alles aan m'n man lag! Als hij nou eens veranderde!

Door de jaren heen had ik gesprekken met maatschappelijk werk, psycholoog, las ik ontelbare boeken, waaronder mannen komen van mars, 5 talen van de liefde, liefde en respect. Ik leerde wel, echter koek en ei werd het niet. En altijd gezellig al helemaal niet. Toen we helderheid kregen dat één van onze kinderen TOS (taal ontwikkeling stoornis) heeft, werd het duidelijk dat m'n man dat ook heeft. Dat zorgde bij mij voor iets meer begrip ipv boosheid. Welke stoornis ik heb is nooit duidelijk geworden ha ha😉

Het grootste inzicht wat ik leerde tijdens trainingen in verbindende communicatie is dat gevoelens iets over mij zeggen. En dat het mijn eigen verantwoordelijkheid is. Het 'lag' dus niet aan die ander. Ook niet aan mij trouwens. Het had te maken met onvervulde behoeften bij ons allebei, waar we geen kennis van hadden. Waardoor we vanuit onze eigen 'pijn' op elkaar reageerden en we dikwijls strijd en ruzie hadden.

Wanneer je daar woorden aan koppelt als 'alles koek en ei', dan was het bij ons zelden koek en ei. En is het nu inderdaad altijd koek en ei. Hebben we nooit geen strijd en ruzie meer? Niet meer vanuit angst en onveiligheid. Niet meer vanuit emotionele 'pijn'. Ik kan je vertellen dat het een aparte gewaarwording was toen ik bij mezelf merkte dat ik door sommige opmerkingen niet meer boos of verdrietig voelde! Als we nu van mening verschillen is het geen strijd, ontstaat er geen ruzie. En dat is een heerlijkheid. 💛

'kinderen die het goed doen om de manier hoe ik communiceer'. Ik las dit voor aan m'n kinderen en ze reageerden: nou..! Echt niet hoor, tis hier zo vaak gezeik. 😃 Bij deze staat het zwart op wit.☺️
En toch zou ik willen zeggen dat onze kinderen het 'goed' doen. (goed tussen aanhalingstekens, omdat goed en fout een waardeoordeel is, wat ik liever niet gebruik) Niet om hoe ik communiceer met hen. Ook niet dat zij altijd aardig doen. Wel omdat ik niet meer zo heftig geraakt wordt in eigen emotionele pijn. Hoe mijn kijk is op hoe de kinderen het doen, of ik daar de woorden goed of niet goed aan geef, heeft daar alles mee te maken. Het zijn verschillende personen, met een eigenheid die okee is. Ze doen soms dingen waar ik het niet mee eens ben en dat kan ik nu zien als een onderdeel van het opgroeien.

Eerder werd ik geraakt in mijn 'pijn' door hun gedrag. Zij moesten zich anders gedragen zodat ik geen pijn voelde.. Ik was degene die bepaalde hoe mijn kinderen moesten zijn. Ik wist niet anders. En als ik er iets over las, dan voelde ik weerstand. Mijn manier van opvoeden was me bekend, dat was veilig, gaf me houvast. Het was voor mij niet makkelijk om die manier van opvoeden te veranderen. Iets in mij verlangde er wel naar.

Had dat te maken met de behoefte aan gehoord en gezien worden? Mezelf echt horen en zien, de kinderen echt horen en zien. Mezelf accepteren, onvoorwaardelijk liefhebben, de kinderen persoonlijk accepteren en hen onvoorwaardelijk lief hebben. Oordelen los laten. Het is een enorm veranderingsproces. Ik wil niet meer terug naar hoe het was. Dat betekent dat ik niet meer wil doen naar hoe ik deed. Dat ik zo deed was logisch en heb ik geen oordeel meer over.

Dankbaar ben ik voor de kennis die ik opdeed over gevoelens, behoeften en het emotionele brein en dat ik mezelf daarin kon trainen. Verwonderd ben ik dat ik dat door kan geven en ik geniet wanneer klanten hun verbazing verwoorden wat het met hen doet. Verbazing die ik zelf ook ervaarde toen ik mezelf ging trainen. Kan iets zo ingewikkeld lijken en zo eenvoudig werken?

Daar werd ik ook bij stilgezet toen ik een paar weken geleden voor het eerst een essentiële olie gebruikte. Voor iets waarvan ik dacht dat het door de hormonen kwam. Ik was sceptisch. Olie op je huid en dan geen hormonale problemen meer hebben? Ik wilde dat niet geloven. Na 3 weken, werd ik me bewust van de werking. Een vriendin attendeerde me op m'n weerstand over iets wat ingewikkeld leek en eigenlijk eenvoudig te verhelpen was.
"Is dat bij jouw werk ook niet zo Erna?" Vroeg ze. Dat er weerstand zit bij mensen omdat het ingewikkeld lijkt? Omdat het niet begrijpelijk overkomt? Daar ben ik wel benieuwd naar eigenlijk! Wil jij me laten weten wat het bij jou doet, de informatie die ik deel?

Reactie 6: 'Ik denk dat jij heel stabiel bent... Weinig uitschieters in emoties?!'
Toen ik leerde over hoe het emotionele brein werkt, dat er een gedeelte kindbrein een een gedeelte volwassenbrein is, kwam ik erachter dat ik de meeste tijd reageerde vanuit m'n kindbrein. Ik was qua leeftijd een volwassen vrouw, echter emotioneel gezien niet, wat gevoel betreft. Ik las kenmerken van een kindbrein, die denkt in termen van altijd en nooit, iedereen of niemand. De wereld van een baby beperkt zich tot degene die voor hem zorgen. Houden ze niet van hem, dan houdt niemand van hem. Een volwassen brein weet, als m'n moeder niet van me houdt, mijn partner houdt wel van me.
Onbewust schoot ik in het kindbrein met gedachten als: niemand vindt mij leuk, niemand vindt mij aardig. Ik doe alles fout. Al kon ik dat met m'n verstand wel beredeneren, gevoelsmatig voelde dat zo en dat deed pijn, voelde eenzaam. Ik kan je zeggen, dat ik totaal niet stabiel was en ik werd elke dag geraakt in m'n gevoel, waarbij m'n emoties alle kanten opgingen. Onzeker, bang voor afwijzing, gekwetst voelen, boos, teleurgesteld, jaloers. Het was er elke dag..

Ik ben oprecht verwonderd dat het zo veranderd is, dat God middelen geeft om dat te veranderen. Ik wil meer bekendheid geven over gevoelens, behoeften en het emotionele brein. Zodat er minder emotionele pijn is bij volwassenen. Wat een positieve uitwerking heeft in het omgaan met jezelf en anderen. 💛 Dat is een beetje zwak uitgedrukt. ☺️ Als ik m'n enthousiasme erover laat gaan dat zou ik woorden gebruiken als: het is zo mega fantastisch iets! Echt, levensveranderend, wauw! Glorie aan God!🙌

Omgaan met lastige gevoelens

Hier een verhaal over mezelf. Waar ik mijn klanten in train, heb ik mezelf ook in getraind. De vele vele momenten van heftige lastige gevoelens zijn voorbij! Heb ik er nooit meer last van? Dat hoor je mij niet zeggen, net als dat gezond eten een manier van leven is, is emotioneel gezond leven dat ook. En heel soms is er een situatie waarbij lastige gevoelens in alle hevigheid opkomen. Tijd om mezelf te horen en te voelen. Hieronder kun je er over lezen.

Afgelopen dagen zat ik met iets wat me niet lekker zat. Zaterdagavond zaten we buiten en in de tuin van de buren stond muziek aan. Ik heb zelf zelden muziek aanstaan. Wanneer ik muziek luister, is dat hoogstens een uurtje. Nu zaten we buiten en de hele avond hoorde ik muziek waar ik zelf niet voor had gekozen. Ik erkende voor mezelf dat ik het niet prettig vond en probeerde het los te laten. Ik was me bewust dat muziek in de tuin geoorloofd is in Nederland. Totdat het 23.30u was. Toen ben ik gaan vragen of de muziek uit mocht. De buren gaven daar gehoor aan.

De volgende dag was het heerlijk weer en brachten we de dag opnieuw buiten door. Rond 11.30u ging in de buurtuin muziek aan. Ik merkte dat het mij stoorde en zocht een ander plekje in de tuin, zo ver mogelijk bij de muziek vandaan. Het scheelde een heel klein beetje in geluid. Halverwege de middag voelde ik me zo gefrustreerd. Ik was die rot muziek zo zat! Daarbij kwam dat er meer gezinsleden hun ergenis over de muziek uitten. Ik kon er voor kiezen om binnen te gaan zitten, zodat ik de muziek niet zou horen. Echter voelde dat niet fijn, op een warme zonnige dag.

Rond het avondeten was ik emotioneel zo opgefokt, die rot muziek moest stoppen! En wel nu! Dat was wat er in mijn hoofd was. Maar ja, dat kon ik toch niet eisen van de buren, ze deden niks wat niet mocht. Ik was met mezelf in conflict. Zou ik even naar de buren lopen?... Ik durfde niet. Ik vroeg mezelf af waar ik bang voor was. Ik was bang dat ze me een zeikerd zouden vinden. Maar ja, m'n lijf begon zo te protesteren tegen het geluid van de muziek, dat was sterker dan de angst. Ik stuurde een spraakberichtje naar de buren. De muziek werd uitgezet en ik kreeg een berichtje terug of ik tijd had om te komen, dan konden we het er even over hebben. Mijn hart bonkte nog na van m'n spraakberichtje en ging weer heftiger te keer na de reactie van de buren. Daar naar toe gaan?? Alles in me zei neeeee!

Ergens was ik verbaasd om de heftigheid van de reactie van mijn lichaam. In de tijd waarin ik me zelf intensief trainde, heb ik ontelbaar veel triggers gehad waarvan ik m'n afweer heb omgekeerd. Zo'n heftige reactie qua gevoel heb ik niet vaak meer.

Ik appte terug dat ik nog een beetje hoog in m'n emotie zat en ik graag vanuit rust het gesprek zou willen aangaan, of het okee was om de volgende dag even te komen. Dat was prima.

Daarna ben ik mezelf gaan horen in mijn gevoel. Als eerste heb ik mijn irritatie, frustratie en boosheid opgeschreven. Dat is geen tekst die ik anderen laat lezen, ik schrijf dat voor mezelf. Rauwe woorden, die uiting geven aan mijn gevoelens. Ik let dan niet op mijn taalgebruik, ik schrijf wat er in me is aan woorden en zinnen. Vervolgens stelde ik mezelf de vraag wat mij zo raakte in deze situatie.
Ik kwam op: ik vind het zo lastig dat ik de muziek als vervelend ervaar, want zij doen niks verkeerd, dus kan ik het ook niet aankaarten. Ze zullen me dan wel een zeikerd vinden.
Daarbij voelde ik me angstig, gespannen en zeer ongemakkelijk.

Ik deed de oefening die ik ook met klanten toe. Daarna waren de gevoelens veel minder heftig. Helemaal over waren ze niet, blijkbaar zat de emotionele pijn diep. Ik weet uit ervaring dat er verschil zit in emotionele pijn en dat het soms nog een keer aandacht nodig heeft. Voor nu was het okee.

De volgende dag gingen we naar de buren. Angstig voelde ik me niet meer, wel een klein beetje gespannen. Hoe zouden ze reageren?
De samenvatting van het gesprek is dat de buurman begrip heeft voor het feit dat hun muziek voor mij niet fijn is en dat het iets is wat niet verboden is. Dat klopt, was mijn reactie, daarom vind ik het ook lastig om aan te geven dat ik er last van heb. Hij gaf aan dat ze rekening willen houden en dat geen muziek in de tuin aanzetten, geen optie is voor hen. Als ik dat niet wilde, moest ik ergens gaan wonen waar ik geen naaste buren zou hebben. Gezien de regels hiervoor in NL, kon ik hem geen ongelijk geven.

Komt het er op aan, dat ik voor mezelf er mee om kan gaan. De laatste keer dat ik muziek hoorde uit de tuin van de buren, was het een stuk zachter dan voor ons gesprek. Zo is het prima te doen. Ik heb een appje gestuurd, waarin ik mijn dank heb uitgesproken voor het gesprek, dat ze rekening met ons willen houden en dat de muzieksterkte op dat moment prima te doen was.

Wanneer ik mezelf niet had gehoord in mijn gevoelens en niet had geschreven, had dit zomaar in een conflict kunnen ontaarden. Nu konden we het als (emotioneel) volwassen personen bespreken. Had ik mezelf niet gehoord, dan was ik het gesprek aangegaan vanuit emotionele 'pijn' (irritatie, frustratie en boosheid) Ik had dan gereageerd vanuit m'n kindbrein, vanuit overlevingsmechanismen. Iets waar ik eerder niks over wist. Voor ik het wist, zag ik de buren dan als de boosdoeners en maakte ik ze tot een 'vijand'. Dan zou er verwijdering zijn ontstaan. Nu weet ik, de 'pijn' zit in mij, mijn lichaam wil me iets vertellen.
Wat een zegen om dat te weten, het voorkomt heel veel conflicten. Niet alleen met een ander, nog meer nog in mezelf. Waardoor er in mij ipv onrust (een hoofd wat altijd aanstond) controle willen hebben, onzeker voelen, nu rust, verbinding en ruimte is ontstaan. En is er dan zo af en toe een situatie die me triggerd, dan heb ik tools om mezelf te horen, zodat ik er op een emotioneel gezonde manier mee om kan gaan.