Volwassen of kind positie

Een blog met persoonlijke dingen. De aanleiding is dat er in mijn omgeving mensen zijn die zeggen dat ze verdriet hebben van wat ik doe in mijn leven.
Dat zorgde voor overdenkingen, voelen en schrijven.

In de 41 jaren die ik op aarde ben, zijn er veranderingen. Niet alleen om mij heen, ook ik verander. Zowel uiterlijk als innerlijk. Logisch, zeg je misschien. Want je komt als baby ter wereld en nu ben je volwassen.

Ja veel veranderingen zijn een logisch gevolg van ouder worden, maar niet allemaal. Er zijn verschillende redenen die zorgen voor verandering. Ieder mens heeft zo zijn eigen redenen.

Één zo'n reden voor verandering is bij mij dat ik tot geloof kwam. Dat zorgde voor verandering in mijn denken. Een proces wat tot op de dag van vandaag doorgaat.

Waar ik als kind geloofde wat mijn ouders zeiden, heb ik dat ook nog lang geloofd toen ik voor de wet al volwassen was. Zelf nadenken over bepaalde zaken, zelf onderzoeken, was voor mij niet gewoon. Ik ben dat gaan doen toen ik al getrouwd was.

Nog een reden voor veranderen was het opvoeden van kinderen. Ik werd moeder en toen de kinderen groter werden wist ik soms niet wat ik ze mee wilde geven en voedde ze op de manier op die ik zelf gewend was. Was dat verkeerd? Dat hoor je mij niet zeggen. Wat ik wel wil zeggen is dat het voor mij lastig was dat veel in mijn volwassen leven gewoon ging zoals het ging, zonder dat ik er een eigen mening over had. Of.. Ik had wel een mening, maar die was gebaseerd op wat ik in mijn jeugd had geleerd. Zonder te weten hoe ik zelf ergens over dacht, vanuit onderzoek of nadenken.

Zo ging dat ook qua geloven. Ik ben kerkelijk opgevoed, geloofde wat er werd geleerd, in de kerk, op school en thuis. Ik wist precies wat waarheid was. Dat wat er in onze kerk werd verteld! Mensen die anders dachten dan wij, die hadden het fout. Zo dacht ik..

Tot dat...

Totdat ik ging onderzoeken en daarover ging nadenken en bidden.
Toen kwam ik tot andere conclusies dan wat ik had geleerd. Was het fout dan, wat ik had geleerd? En heb ik het nu dan goed?

Weet je, ik geloof niet in goed en fout. Wat zeg je nu? Is er geen goed en fout? Je gelooft toch in God? Hij spreekt toch duidelijk over goed en kwaad?

Ooit deed ik een training en met de trainer sprak ik over goed en fout. Ik was er stellig van overtuigd dat het ene goed was en het andere fout. Hij vroeg me iets te noemen wat fout was. Ik dacht even na en wist wat ik wilde zeggen. Liegen! Liegen is fout zei ik. (ik dacht aan de tien geboden die Mozes kreeg)
De trainer kende ook de Bijbel en vroeg aan mij of het fout was wat Rachab deed toen ze de verspieders verborg en zei dat ze de andere kant op waren gegaan.
Ehh.. Ik wist even niet wat ik kon antwoorden. Maar stelen dan.. 'Stelen is toch echt fout' zei ik.
Hij zei: stel je voor dat jij met je kind op de vlucht bent en je kind heeft zo'n honger. Jij hebt geen geld, jouw kind heeft de hele dag geen eten gehad en langs de weg liggen appels voor de verkoop. Is het fout wanneer jij een appel geeft aan je kind?

Mijn absolute mening over goed en fout begon te wankelen.
Waar ik eerder zo zeker wist wat goed of fout was, was dit het begin dat ik daar anders naar ging kijken.

Zo zijn er meerdere momenten geweest in mijn leven die een begin waren van andere gedachten. Als ik terug denk aan wat ik zag als waarheid en dat ook stellig verkondigde, heb ik wel eens schaamte ervaren dat ik anderen mijn mening opdrong als zijnde DE waarheid.

Ik las eens het volgende:
'Het probleem is niet dat mensen een verschillende mening hebben, het probleem is dat ze hun eigen mening als de enige waarheid zien.'

Ik begon deze blog met de woorden dat er mensen zijn die me zeggen dat ze verdriet hebben van hoe ik leef. Voor mij voelde dat heel naar. Ik heb als kind geleerd dat we rekening moeten houden met elkaar, dat ik me moet aanpassen.

Echter, het anders doen in mijn leven zodat die ander geen verdriet zou hebben door mij, gaf ook een naar gevoel. Dat gaf me het idee alsof we niet allebei volwassen mensen zijn die ieder eigen keuzes maken, maar ik het kind ben wat het verkeerd doet en moet doen wat de ander zegt omdat de ander waarheid spreekt.
Dan ben ik volwassen qua leeftijd en leef ik vanuit een kindpositie.

Ik ben me bewust geworden dat ik dat heel wat volwassen levensjaren heb gedaan: denken en handelen vanuit een kindpositie. Het is een hele worsteling geweest om daarin te veranderen.

Ik moet denken aan de volgende tekst:
Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, voelde ik als een kind, overlegde ik als een kind. Nu ik een man ben geworden, heb ik afgelegd wat kinderlijk was. (1 Kor. 13:11)

Nu weet ik dat als iemand verdriet heeft van hoe ik leef, het iets zegt over de ander. Maar kan ik dan m'n leven niet aanpassen, zodat de ander geen verdriet heeft van mij?

Over die vraag heb ik veel nagedacht. En telkens kwam ik tot de conclusie: wanneer ik dat doe, zijn we niet 2 volwassen mensen die gelijkwaardig zijn en hun eigen mening mogen hebben. Voor mij heeft dat te maken met volwassen en kind positie. Wanneer ik in contact ben met een andere volwassene, of dat nou m'n moeder, zus, buurvrouw of burgemeester is, dan verlang ik ernaar om vanuit gelijkwaardigheid te communiceren. Als twee volwassenen, zonder volwassen/kindpositie.

Het is onwennig geweest om zelf keuzes te mogen maken. Zeker als dat keuzes zijn waarvan een ander mens verdriet heeft. De vrijheid die het echter geeft, is iets wat ik ook mijn eigen kinderen mee wil geven. Vrij zijn in Hem, vrij van oordelen. Niet over anderen en niet over onszelf. 💛 🙌

Mijn verandering van denken hierover brengt ook een verandering mee in hoe ik omga met mijn volwassen kinderen. Zij maken eigen keuzes. Eerder vond ik dat lastig, want wat gaan ze allemaal doen waar ik niet achter sta? Nu mogen en kunnen die eigen keuzes er zijn. Nu ze volwassen zijn, zijn hun keuzes niet meer mijn verantwoordelijkheid. Niet vanuit onverschilligheid, maar vanuit een behoefte aan acceptatie, vrijheid, zelfstandigheid, gelijkwaardigheid, keuze en autonomie.

Reageren en gevoelens

Wat we denken en hoe we vervolgens reageren heeft alles te maken met wat we voelen. Achter ons gevoel zit een behoefte. Verderop kom ik hier op terug.

Bij communicatie tussen verschillende mensen hebben we te maken met verbale (woorden) en non-verbale (houding, toon, mimiek) communicatie. Zo is dat ook intern. In ons zijn gedachten (verbaal) en gevoelens (non-verbaal)

Er wordt gezegd dat non-verbaal meer zegt dan verbaal. Ook al zeggen we aardige woorden, als we met onze lichaamstaal dreigend over komen, komt dat laatste meer binnen dan het eerste. Ik geloof dat het intern net zo is. We kunnen met onze gedachten wel iets denken, maar als we iets anders voelen, voert dat de boventoon, toch?

Terug naar wat ik in de stories op Instagram plaatste. Daar zei ik: "iemand zegt iets tegen je en je voelt irritatie. Het volgende voorbeeld schreef ik er bij:

Je was vandaag vrij, je partner komt thuis uit zijn werk en er ligt speelgoed op de vloer.
Je partner:" wat een bende hier, al dat speelgoed hier! "

Welke boodschap komt er bij jou binnen?
A: "Hij denkt zeker dat ik de hele dag niks heb gedaan."
B: "hij heeft behoefte aan orde en stoort zich aan het speelgoed."
C: iets anders.

Wanneer je reageert zoals bij antwoord A, komt er een andere boodschap binnen dan er wordt gezegd. Achter je irritatie zit een behoefte die niet wordt ingevuld." Je irritatie is dat hij denkt dat je de hele dag niks hebt gedaan, terwijl dat niet waar is. Je bent juist de hele dag bezig geweest! Er kan een behoefte achter zitten van gehoord en gezien worden, erkenning.

Hieronder een ander voorbeeld, waarbij ik zal toelichten wat er gebeurd.

Situatie: Het is zaterdagochtend, man en vrouw zijn allebei thuis, liggen nog in bed. De hond moet uitgelaten worden, wat zij meestal 's ochtends doet. Deze ochtend voelt ze hoe moe ze is en bedenkt dat ze graag een poosje nog wil blijven liggen. Ze wil hem om hulp vragen.

Zij: ik wil graag even rust, ben nog moe en de hond moet uitgelaten worden. Zou jij dat willen doen?
Hij: zucht.., geeft geen antwoord en staat op. Daarna zegt hij iets wat ze niet verstaat.

Wat gebeurt er bij haar?
Die zucht! Het is alsof hij zegt: daar heb ik echt geen zin in, doe het lekker zelf! Ze voelt irritatie, altijd kan ze hier alles alleen doen!

Wanneer ze verder kijkt naar wat ze voelt, voelt ze zich gekwetst, gespannen, eenzaam, vermoeid.

Bij haar zit een behoefte die niet wordt ingevuld. (dat kunnen verschillende behoeften zijn: o. a. behoeften aan samenwerking, erkenning, gehoord worden) Ze vraagt niet voor niets om hulp! Hij regeert niet, zucht. Daardoor voelt zij irritatie. Je kunt elkaar toch gewoon helpen? Dat is toch normaal? Die hond is niet van haar alleen!

Wat gebeurt hier?

Haar gedachten zijn gedachten die voor haar gewoon zijn. Haar gedachten zijn voor haar waarheid. Het kan zijn als ze dit deelt met vriendinnen dat zij ook zeggen; "natuurlijk, ik vind het ook niet meer dan normaal om elkaar te helpen."

Is dat waar het om gaat? Gaat het erom wie er gelijk heeft, wie normaal reageert of niet normaal reageert? Wat is normaal?

Naar mijn idee gaat het ergens anders over. Waarover dan? Over wat zij voelt! Zij voelt zich gekwetst. Ze staat er alleen voor. Dat is hoe het is voor haar. Daar zit pijn. Pijn waar vaak geen aandacht voor is, omdat de irritatie de boventoon voert?

Stel je eens voor, hetzelfde gesprek, nu vanuit de situatie dat zij niet het idee heeft er alleen voor te staan, dat ze zich niet gekwetst voelt.

Zij: wil je iets voor me doen?
Hij: zucht.., geeft geen antwoord en staat op. Daarna zegt hij iets wat ze niet verstaat. 

Zij hoort zijn zucht en denkt: zou hij moe zijn, geen energie hebben om te helpen? Ze checkt dat.

Zij: heb je geen energie om iets voor me te doen op dit moment?
Hij: inderdaad, ik zie het even niet zitten.
Zij: okeej.

Ideale situatie hè? Je partner geeft antwoord, jij wordt gehoord en je hebt duidelijkheid.
Nog fijner zou het voor je zijn wanneer je partner wel de hond uit wilde laten. De realiteit is dat we te maken kunnen hebben met 2 volwassenen die allebei geen energie hebben om de hond uit te laten.

Het gaat mij niet om een ideale situatie. Het gaat mij erom dat gevoelens ons iets  duidelijk willen maken. Die non verbale communicatie, weet je nog? Die zegt iets over jou. De taal van ons lichaam, het gevoel, dat wil gehoord worden. Hoor je die taal en versta je die? Weet je hoe je daar naar kunt luisteren?

Dat heeft alles te maken met ons emotionele brein en patronen die we gewend zijn. In onze jonge jaren hebben we vaardigheden aangeleerd van volwassenen om ons heen. We leren praten, we leren hoe we onszelf kunnen aankleden. Dat is redelijk vanzelfsprekend. Minder vanzelfsprekend is dat we de vaardigheden leren om met gevoel en emoties om te gaan.

Als baby hebben we alleen maar de taal van ons lichaam, dat is gevoel ter beschikking. Het lijkt of we die taal verleren te verstaan. Alsof we alleen maar naar ons hoofd luisteren. Daardoor ontstaat er verwijdering. Verwijdering van jezelf en ook van degene die dicht bij je staan. Wie ben jij en wat heb je nodig? Wil je daar meer over weten? Ik vertel je er graag meer over. Het is mogelijk om vrijblijvend een afspraak te maken. Aan dit gesprek van ongeveer een uur, zijn geen kosten aan verbonden.
Je kunt hieronder eeen reactie achterlaten of mailen naar:
volledigeovergave@gmail.com