Een kijkje achter de schermen..
Er hoefde geen wekker te worden gezet voor vandaag. Het is 7 minuten over 8 als ik wakker word. Vandaag is een dag van bijkomen. Bij mezelf komen. Een dag van geen afspraken, geen opdrachten. Zo'n dag heb ik nodig om in mijn behoeften te voorzien.
Voorafgaand aan deze dag waren er drie dagen van opnames maken. Iets wat nieuw was voor mij: samen met iemand anders eigen tekst voor de camera inspreken. Daar kwamen verschillende dingen bij kijken. Op tijd opstaan, overleg, kleding uitzoeken, naar een plek gaan die voor dat moment een mooie plek was om de opname te doen. Bezig zijn met opnemen en dan de tekst even kwijt zijn of een verspreking waardoor het opnieuw kon. Lekker in ons verhaal zitten en dan ineens herrie van een grasmaaier die in de buurt kwam of de maandelijkse sirene die om 12 uur begon. 😊
Wat er was, was er. Ook de paar momenten dat ik dacht: ik wil niet meer, dit is niks voor mij. Waarop gedachten volgden: je kunt dit, het gaat prima!
In mijn hoofd was dat okee.
De dag na de eerste opname dag voelde ik mijn nek en schouder . Mijn hoofd naar rechts draaien, voelde niet zo lekker. 'Beetje in de wind gezeten' dacht ik. Naarmate de dag vorderde, werden de klachten heviger. Aan het einde van dag 2 kon ik mijn hoofd nog maar een heel klein stukje naar rechts draaien. Mirjam, waarmee ik samenwerkte, masseerde een tijdje de pijnlijke plek en dat gaf iets verlichting.
We hadden juist die dag met elkaar gesproken over gevoelens en emoties, hoe die een uitweg vinden in het lichaam. Was het misschien niet de wind die zorgde voor een stijve, pijnlijke nek/schouder?
Die avond lag ik op bed en voelde me niet prettig. Ik baalde van de pijnklachten en ik begreep niet waarom ik me niet prettig voelde. We waren met opnames bezig, iets waar ik zin in had, ik overnachtte met de camper in de buurt, iets waarvan ik ook enorm van kan genieten. En nu lag ik in die camper en was er niks van opgetogenheid of genieten in mij.
Na daar een poosje over na te denken besloot ik de lijst met gevoelens te pakken en te kijken hoe ik me voelde. Ik las de woorden één voor één door, was de lijst bijna door en dacht: 'ik voel niks'. Daar werd ik een beetje chagrijnig van. Totdat ik de woorden vervreemd en verward zag staan. Die herkende ik. Vervolgens ben ik gaan schrijven om meer te weten te komen wat er in mij was. Mezelf horen lukt vaak niet door alleen in m'n hoofd te blijven denken. Door te schrijven kom ik bij woorden en gevoelens die anders ongehoord en ongezien bleven.
Dit was wat er uit kwam en wat ik opschreef:
'Ik voel me vervreemd en verward. Ik ben 3 dagen weg, opnamen maken voor de online training. Waarvan ik dacht dat ik het leuk zou vinden, dat ik ervan zou genieten. En het enige moment waarop ik voluit genoot was gisteren ochtend, toen ik met de camper onderweg was.
Hoe is dat voor je?
Beetje apart ofzo. Ook een beetje ongerust. Ik zou me toch helemaal happy moeten voelen? Ik bedoel: ik ben met de camper op pad, zonder kinderen, heb vrijheid en dan voel ik me niet happy. Hoe kan dat?
Ben je wellicht moe? Of zijn er andere behoeften niet ingevuld?
Ja, de behoefte aan aanwezigheid en verbondenheid. Het voelt onwerkelijk. Alsof ik van een afstand sta.
Kun je dat gevoel toe laten? Waar zit het?
In m'n nek en boven bij m'n schouders.
Okee, laat het zere er maar zijn.'
Op dat moment stopte ik met schrijven en gaf ik mijn aandacht aan wat ik voelde in mijn nek en schouders. Het mocht er zijn, ik gaf het ruimte. Wetend dat het een opgeslagen gevoel in m'n lichaam was, wat het nodig heeft om gevoeld te worden, waardoor het erkend wordt, gehoord en gezien wordt. Het is een deel van mij. En alles van en in mij heeft mijn liefde en aandacht nodig. Niet alleen door woorden, juist ook door voelen.
Ineens werd me duidelijke wat die zere nek mij te zeggen heeft. Dat het niet de wind was die voor de pijn daar zorgde. Mijn lichaam gaf een signaal wat te maken heeft met mijn emotionele stuk. Ik herinnerde mij dat er in mijn kindertijd situaties zijn geweest dat ik me geweldig voelde wanneer een populair meisje aandacht aan mij schonk door naast me te komen zitten en met mij te kletsen. Dan voelde ik me blij en opgetogen. Dat populaire meisje, wat zomaar met mij! (onzeker, niet populair, niet mooi) praatte! Groot en pijnlijk was dan het gevoel van ontnuchtering als soms na 5 minuten iemand anders binnenkwam en het meisje bij mij weg ging om naast die ander te gaan zitten..
Verlangen, hoop en teleurstelling. Het was een groot onderdeel van m'n jeugdjaren.
Wat heeft dit te maken met de drie dagen van opnames?
Blijkbaar was de situatie zo, dat ik geraakt werd in een stukje pijn vanuit m'n kindertijd. Daar was ik mij met m'n verstand niet bewust van. Echter mijn lijf wel! Dat communiceerde door gevoel. Toen ik daarna er verder over nadacht kon ik me het voorstellen. Ik werkte samen met Mirjam. Zij is bekend, (blijkbaar stond zij symbool voor het populaire meisje) en ik deed iets wat nieuw voor me was, waarvan ik niet wist hoe het zou gaan. In mijn lichaam was daar de angst, (zonder dat ik daar bewust van was) dat ik ingeruild zou worden als een ander beter zou zijn. Slechts even nodig zou zijn omdat er niks beters was.
De hele situatie was een uitnodiging om mezelf te horen in wat ik noem een stukje oude pijn. Een lichaam weet wat het nodig heeft! Ons hoofd kan zo de regie hebben, dat het maar door dendert met gedachten. En zo de stem van het lichaam niet opmerkt of negeert. Waardoor we een groot gedeelte van onszelf afwijzen.
Na het proces van schrijven en het gevoel in mijn lijf aandacht en ruimte geven, is het gevoel van vervreemd en verward, weg. Ik voel me blij en opgetogen. Ik geniet van het liggen in de camper en verheug me op de laatse opname dag. ❤️
En daarbij ervaar ik verwondering over dit stukje proces wat er was, waardoor ik de mogelijkheid heb om mezelf te horen en er heelheid ontstaat. Dank U Heer, wat heeft U ons bijzonder mooi gemaakt. 🙌
