Ik las net m'n vorige blog door. Over depresieve gevoelens. Over m'n zoektocht. Dat was 3 weken geleden. Tijd voor een nieuwe blog. En sjonge! 3 weken, wat is nu 3 weken? Ik heb het idee dat ik zoveel geleerd heb, inzichten heb gekregen, dat het wel lijkt of die blog van vorig jaar is. Ha ha, nou is dat ook zo, hij is nog van 2018. Maar ik bedoel dat het veel langer dan 3 weken geleden lijkt.
Ik hoor mensen wel eens vertellen wat God tegen hen zei. En dan denk ik, dat wil ik ook, dat God tegen me praat. Ik zou willen dat Hij me vertelde wat Zijn plan met me is, zodat ik elke keer als het even niet zo fijn gaat daar aan kan denken. Net zo als tijdens een bevalling , het is pijnlijk, maar straks is er een baby, ik doe het ergens voor. Zoiets.
Ik heb wat geschreeuwd naar God de afgelopen jaren. En gesmeekt. En gezegd dat ik niet meer wist hoe ik verder moest. Soms ervaarde ik Hem, maar vaker niet. Ik merkte dat ik Hem dat verweet. Daar voelde ik me schuldig over. Ik hoorde in mezelf een stem die zei, hoe haal je het in je hoofd om God iets te verwijten?? Jij! Hem verwijten? Hij die volmaakt is! Tja... Met m'n verstand wist ik dat Hem niks te verwijten valt, maar het voelde zo anders. Ik ben het uit gaan spreken naar God. Heer, ik merk dat ik U verwijt... en ik vind dat het niet mag, want het kan niet en toch is het er. Wilt U me hier onderwijs over geven?
Dat kreeg ik. Hij liet me zien hoe Hij is en hoe mijn verstand beperkt is. Bijzonder vind ik dat, Zijn persoonlijk onderwijs. Dan ben ik zoo verwonderd! Wow! Aanbidding, lofprijzing, Heer U bent zo goed! Zo goed! En ja, dan denk ik dat is makkelijk gezegd als het goed gaat. Maar dat zeggen als ik depresief ben? Ooit las ik iets over altijd God danken. Dat was een les voor me. Zo mag ik elke dag God danken en loven, ongeacht hoe ik me voel. En naast het danken mag ik m'n hart uitstorten. Als daar verdriet is, pijn, verwijt, Hij zegt: ken Mij in al je wegen en ik zal je paden recht maken.
Ik vroeg Hem wat Zijn bedoeling was met mij. En ik kreeg daar een ander antwoord op als dat ik gedacht had. Hij leert me om op Hem te vertrouwen. Hij gaf me het woord rust. Rust?? Dacht ik, wat moet ik met rust? Ik heb weinig te doen, vind m'n dagen veel te saai. En dan rust? Heer wat bedoelt U? Vroeg ik. Hij zei: rust in je hoofd. Ohhh.. Ah, dat! Rust in m'n hoofd!! Ja dat wil ik wel! Het is meestal onrustig in mijn hoofd. Ik was me daar niet van bewust, totdat afgelopen zomer een vriendin voor me ging bidden. Toen ervaarde ik zo'n enorme rust in m'n hoofd, bizar. Dat bleef een paar dagen. Het was gewoon onwennig, ha ha. En daarna was het over. Ik was teleurgesteld. God doet toch geen half werk? Hoe kan dit nou? Vroeg ik me af. Ik deelde het met m'n vriendin en zij zei: Erna, God heeft je laten ervaren wat Hij je wil geven, waar je naar onderweg bent. Hmmm, ene kant mooi, andere kant was ik ongeduldig.
En dan ineens is daar een aantal maanden later het woord 'rust'. Ik was benieuwd.
Ik dacht dat ik pas rust in m'n hoofd kreeg als ik iets had wat ik leuk vond om te doen. Dan zou ik niet zoveel tijd hebben om na te denken. Mijn oude strategie speelde op en ik kon heel wat tijd in m'n hoofd gebruiken om na te denken over wat ik kon gaan doen. Ik deed dat al 8 jaar lang en telkens werd het niet wat. Maar goed, ik dacht inmiddels toch echt wel dat ik was veranderd en meende dat ik nu met andere intenties op zoek was.
Naast dat ik het woord 'rust' kreeg, wilde ik zelf heel graag vreugde. Dat zei ik tegen God. Heer ik wil zo graag vreugde in m'n leven! Ik kreeg in gedachten dat een coach ooit tegen mij zei: voor herstel van burnout is het nodig dat je dingen doet die je leuk vindt.
Daaraan terugdenkend dacht ik, nou, zie je ik moet echt op zoek naar iets. Ik dacht aan een vast iets. Wat elke week terugkwam. Een baan of een hobby. (Terwijl ik gruwel van vaste dingen!)
Net na kerst sprak ik met Marloes. Zij is bekend met depressie. Tijdens dat gesprek werden me een paar dingen duidelijk. Net voor oud en nieuw kwamen we bij elkaar, de meiden van de hsp (holy spirit party) Die avond werd er voor me gebeden. O.a. om vreugde. Gebed is een machtig wapen zegt God. Geweldig!
De dagen er na sprak ik met God over leuke dingen doen. Ik voelde me bezwaard. Sprak dat uit. Ook naar m'n man. Ik zei: ik kan toch niet alleen maar leuke dingen doen? Dat kost geld en ik heb het idee dat ik dan een profiteur ben. Stel je het volgende gesprek voor:
Wat doe jij Erna, werk je? 'Nee, ik zorg 'n beetje voor het gezin en huishouden en voor de rest doen ik leuke dingen.'
Dat kan ik toch niet maken? God gaf me in herinnering hoe zware tijd ik heb gehad in de jaren dat we 4 jonge kinderen hadden. Postnatale depressies, huwelijkscrisis, relatieproblemen. En recent 3 jaar burnout. Hij zei: ga jij maar eens een tijdje leuke dingen doen! Zonder focus op werk. Mijn man reageerde: waarom zou je geen leuke dingen mogen doen? Ik heb echt niet het idee dat ik het zwaar heb met m'n werk en gezin en dat jij 'n beetje niks doet. Joh, ga lekker doen!
Wow! Zo kwam beetje bij beetje bij mij de acceptatie. En begon ik het te zien als antwoord op mijn vraag: Heer wat is Uw bedoeling met mijn leven? Op Hem vertrouwen, luisteren naar Hem.
Ik ben verwonderd over Zijn zorg. Zo maar mag ik leuke dingen gaan doen! Het is een serieus project voor me geworden. Ha ha, ik hou van projecten!
Wordt vervolgd 😀
Geen opmerkingen:
Een reactie posten