"Oud zeer"..

Oud zeer. Hoe ik onbewust daardoor reageer en een keuze heb om dat te veranderen.


Mijn zus is geopereerd en ligt in het ziekenhuis. De eerste 6 weken mag ze een been niet belasten, daarna 6 weken met krukken. Volgens artsen duurt het een jaar voordat ze kunnen zeggen in hoeverre herstel mogelijk is. De dag na de operatie heb ik m'n zus aan de telefoon. Ik vraag hoe ze zich voelt, of de operatie goed is verlopen. Ze voelt zich nog een beetje duf en de operatie is goed verlopen. We kletsen wat over hoe het voor haar is, dat het niet meevalt. Tijdens het gesprek merk ik dat ik terugdenk aan mijn periode van Burn out. Een beetje geprikkeld denk ik, ja, dit valt voor jou niet mee, het viel voor mij ook niet mee, 3 jaren burnout. Ik dacht haast, ervaar je ook eens wat ik heb doorstaan, wat moeite is. Voelt het voor mij nou prettig dat een ander ook lijdt?? Dit is niet mijn naaste liefhebben als mezelf..

Na het telefoon gesprek vroeg ik mezelf af waardoor ik geprikkeld werd. Ging ik vergelijken? Vond ik het fijn dat zij ook eens iets had wat moeilijk was? Net alsof ze dat nooit eerder in haar leven had gehad.. Nee dat was het niet. Wat dan wel? Ik dacht aan m'n moeder die voor m'n zus klaarstond. Die benoemde dat het toch echt niet fijn was, dit, voor m'n zus. Aan anderen die ik dit hoorde zeggen, die meeleefden. Was ik jaloers? Echt? Dan zat er pijn achter. Ik ging bij mezelf te rade. Wat voelde ik als ik terugdacht aan de periode van burn out?
Een heftige gevoel in mijn buik kwam omhoog.. Wanhoop! Radeloosheid! Wow! Dat zat nog vast in mijn lichaam. Gevoelens die ik niet wil voelen!  Die ik weg stop, onder andere door zoete dingen te eten of door iets te doen.
Nu was het moment om ze toe te laten. Het voelde als een enorme krampige pijn in mijn buik, die op het hoogtepunt van de kramp, bleef staan. Verdriet golfde omhoog. Wanhoop, radeloosheid.. Ik voelde me zo verdrietig! Wat had ik me alleen gevoeld..
Ik bracht de pijn bij God en bad om genezing.

Ik dacht te weten waar het vandaan kwam dat ik geprikkeld was en dacht er verder over na. Het leek of het fijn was voor me dat m'n zus leed. Hoopte ik op erkenning voor mijn eigen lijden? Gaf het een stukje voldoening? Was dat het kindbrein? Reageren vanuit pijn.. Als ik pijn heb, wil ik dat jij ook lijdt? Niet kunnen hebben dat ik het zelf moeilijk heb gehad, steun en erkenning van anderen miste, terwijl mijn zus aangeeft dat het moeilijk is en dat anderen dat erkennen?

Van mij was het iets onzichtbaars. Burn out. Mijn zus had meerdere botbreuken in haar been. Overduidelijk te zien dat ze niks kon. Ahh daar had het ook mee te maken! Wat heb ik vaak getwijfeld aan mezelf of ik me niet aanstelde. Of ik echt niet in staat was om iets te doen. Angst dat anderen me veroordeelden. Gewenst dat ik iets lichamelijks zou hebben dat zichtbaar was voor iedereen. Zodat het duidelijk was dat ik echt niet kon.

De zere plek heb ik helder. En dat is fijn voor me. In plaats van dat ik met een soort van onverschilligheid met het lijden van mijn zus omga, luister ik naar  mezelf, mijn eigen lijden. Erken dat het moeilijk was. Sta mezelf toe om de pijn te voelen. Deel het met God. Een positief gevolg daarvan is dat ik daarna in staat ben om er te zijn voor mijn zus, vanuit liefde, vanuit m'n hart. zonder rotgevoel.

Er zijn regelmatig situaties in mijn leven waarin ik gewend ben om de ander te veroordelen of iets van de ander te vinden, terwijl het te maken heeft met iets van mezelf. Vaak iets pijnlijks. Iets wat niet fijn is om te onderzoeken. Door het wel te doen, (niet makkelijk voor me, wel leerzaam) ervaar ik groei en genezing. 🙌