Vorig jaar mei was ik nog aan het herstellen van een burnout. Het was toen dat een vriendin iets vertelde over een activiteit samen met God doen. Bij haar was dat iets creatiefs. Ze vertelde over hoe God haar dingen liet zien door de creatieve activiteit heen. Het ene sprak me aan het andere niet. Ik zag mezelf niet aan de slag gaan met papier, lijm en schaar. Mijn vriendin keek me aan en ineens zei ze: joh...,het klimbos! Het klimbos? Wat het klimbos?
Ik had haar verteld dat ik daar laatst was geweest en hoe ik daarvan had genoten. "jij gaat gewoon naar het klimbos met God", zei ze. Ik schoot in de lach en tegelijkertijd dacht ik, jaaa, wauw! Ik voelde blijdschap!
Ik nam me voor om dat te gaan doen. Toen het zover was, voelde ik weerstand. Er kwamen gedachten in me op als: wat ga je nu weer doen? Dit doe je toch niet? Niks voor jou, wat een raar idee.
En diep van binnen wilde ik heel graag. Daar luisterde ik naar. Ik vertelde tegen God dat ik graag wilde klimmen met Hem. Ik vroeg Hem om wijsheid, vertelde Hem over mijn weerstand en mijn verlangen.
Bij het klimbos aangekomen kreeg ik mijn harnas en instructies.
Vervolgens liep ik naar het eerste parcour. Voordat ik het kon betreden, moest ik me zekeren. Nog voordat ik de eerste stap op het parcour had gezet, kwam Gods wijsheid.
'Zorg dat je verbonden bent met boven.'
Zolang ik gezekerd zit, kan er niks gebeuren hadden ze me verteld. 'je kunt vallen, maar je valt niet diep'.
Wow, dacht ik, ja, zo is dat met God ook.
Ik ging verder. En telkens weer hoorde ik Zijn stem. Ik besloot op te schrijven wat ik hoorde. Wijze lessen voor mijn leven.
De ene keer is het nodig om boven strak vast te houden, de andere keer niet.
De eerste stap kan groot lijken en eng aanvoelen.
In verbinding met boven ben ik veilig. Angst mag er zijn. Dat is okee.
Ik merkte dat het voor mij het engste was als de onderdelen van het parcour niet vast zaten, bijvoorbeeld als ik moest stappen op een plankje wat heen en weer bewoog. Dan had ik geen controle. (hmm, controle...)
En weer verder ging ik.
Ik hoef niet snel of hard te gaan.
Ik ben niet afhankelijk van andere mensen.
Als mensen naar mij kijken, hoef ik me niet te bewijzen. God is mijn gids.
Als ik het eng vind, mag de angst er zijn en hoef ik niet door door door.
Wees behoedzaam.
Ontspan, beweeg zonodig een beetje mee.
Hoef me niet anders voor te doen als ik weet dat mensen naar me kijken.
Ik mag en kan m'n eigen pad volgen, geleid door God.
Telkens stond ik even stil om te schrijven. Hoog op een plankje tussen de bomen. Op een gegeven moment hoorde ik een medewerker roepen: 'alles goed?' 'ja hoor!' weer een wijze les: als ik niet verder kom, word ik geholpen. Er wordt over mij gewaakt.
Ik neem tussendoor rust, kopje thee.
Onderweg neem ik de tijd om om me heen te kijken. Genieten van wat ik zie.
Ik hoef niet in 1 x het hoogste te doen of te halen.
Als ik niet weet wat de bedoeling is, vraag ik er naar.
Maak soms een stapje opzij om verder te kunnen.
Toen ik merkte dat ik moe werd, stopte ik en ging naar huis. Verwonderd. Stil en tegelijkertijd loofde ik God. Voor mij was dit zo bijzonder. 🙌 Hem zij de eer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten