Volwassen of kind positie

Een blog met persoonlijke dingen. De aanleiding is dat er in mijn omgeving mensen zijn die zeggen dat ze verdriet hebben van wat ik doe in mijn leven.
Dat zorgde voor overdenkingen, voelen en schrijven.

In de 41 jaren die ik op aarde ben, zijn er veranderingen. Niet alleen om mij heen, ook ik verander. Zowel uiterlijk als innerlijk. Logisch, zeg je misschien. Want je komt als baby ter wereld en nu ben je volwassen.

Ja veel veranderingen zijn een logisch gevolg van ouder worden, maar niet allemaal. Er zijn verschillende redenen die zorgen voor verandering. Ieder mens heeft zo zijn eigen redenen.

Één zo'n reden voor verandering is bij mij dat ik tot geloof kwam. Dat zorgde voor verandering in mijn denken. Een proces wat tot op de dag van vandaag doorgaat.

Waar ik als kind geloofde wat mijn ouders zeiden, heb ik dat ook nog lang geloofd toen ik voor de wet al volwassen was. Zelf nadenken over bepaalde zaken, zelf onderzoeken, was voor mij niet gewoon. Ik ben dat gaan doen toen ik al getrouwd was.

Nog een reden voor veranderen was het opvoeden van kinderen. Ik werd moeder en toen de kinderen groter werden wist ik soms niet wat ik ze mee wilde geven en voedde ze op de manier op die ik zelf gewend was. Was dat verkeerd? Dat hoor je mij niet zeggen. Wat ik wel wil zeggen is dat het voor mij lastig was dat veel in mijn volwassen leven gewoon ging zoals het ging, zonder dat ik er een eigen mening over had. Of.. Ik had wel een mening, maar die was gebaseerd op wat ik in mijn jeugd had geleerd. Zonder te weten hoe ik zelf ergens over dacht, vanuit onderzoek of nadenken.

Zo ging dat ook qua geloven. Ik ben kerkelijk opgevoed, geloofde wat er werd geleerd, in de kerk, op school en thuis. Ik wist precies wat waarheid was. Dat wat er in onze kerk werd verteld! Mensen die anders dachten dan wij, die hadden het fout. Zo dacht ik..

Tot dat...

Totdat ik ging onderzoeken en daarover ging nadenken en bidden.
Toen kwam ik tot andere conclusies dan wat ik had geleerd. Was het fout dan, wat ik had geleerd? En heb ik het nu dan goed?

Weet je, ik geloof niet in goed en fout. Wat zeg je nu? Is er geen goed en fout? Je gelooft toch in God? Hij spreekt toch duidelijk over goed en kwaad?

Ooit deed ik een training en met de trainer sprak ik over goed en fout. Ik was er stellig van overtuigd dat het ene goed was en het andere fout. Hij vroeg me iets te noemen wat fout was. Ik dacht even na en wist wat ik wilde zeggen. Liegen! Liegen is fout zei ik. (ik dacht aan de tien geboden die Mozes kreeg)
De trainer kende ook de Bijbel en vroeg aan mij of het fout was wat Rachab deed toen ze de verspieders verborg en zei dat ze de andere kant op waren gegaan.
Ehh.. Ik wist even niet wat ik kon antwoorden. Maar stelen dan.. 'Stelen is toch echt fout' zei ik.
Hij zei: stel je voor dat jij met je kind op de vlucht bent en je kind heeft zo'n honger. Jij hebt geen geld, jouw kind heeft de hele dag geen eten gehad en langs de weg liggen appels voor de verkoop. Is het fout wanneer jij een appel geeft aan je kind?

Mijn absolute mening over goed en fout begon te wankelen.
Waar ik eerder zo zeker wist wat goed of fout was, was dit het begin dat ik daar anders naar ging kijken.

Zo zijn er meerdere momenten geweest in mijn leven die een begin waren van andere gedachten. Als ik terug denk aan wat ik zag als waarheid en dat ook stellig verkondigde, heb ik wel eens schaamte ervaren dat ik anderen mijn mening opdrong als zijnde DE waarheid.

Ik las eens het volgende:
'Het probleem is niet dat mensen een verschillende mening hebben, het probleem is dat ze hun eigen mening als de enige waarheid zien.'

Ik begon deze blog met de woorden dat er mensen zijn die me zeggen dat ze verdriet hebben van hoe ik leef. Voor mij voelde dat heel naar. Ik heb als kind geleerd dat we rekening moeten houden met elkaar, dat ik me moet aanpassen.

Echter, het anders doen in mijn leven zodat die ander geen verdriet zou hebben door mij, gaf ook een naar gevoel. Dat gaf me het idee alsof we niet allebei volwassen mensen zijn die ieder eigen keuzes maken, maar ik het kind ben wat het verkeerd doet en moet doen wat de ander zegt omdat de ander waarheid spreekt.
Dan ben ik volwassen qua leeftijd en leef ik vanuit een kindpositie.

Ik ben me bewust geworden dat ik dat heel wat volwassen levensjaren heb gedaan: denken en handelen vanuit een kindpositie. Het is een hele worsteling geweest om daarin te veranderen.

Ik moet denken aan de volgende tekst:
Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, voelde ik als een kind, overlegde ik als een kind. Nu ik een man ben geworden, heb ik afgelegd wat kinderlijk was. (1 Kor. 13:11)

Nu weet ik dat als iemand verdriet heeft van hoe ik leef, het iets zegt over de ander. Maar kan ik dan m'n leven niet aanpassen, zodat de ander geen verdriet heeft van mij?

Over die vraag heb ik veel nagedacht. En telkens kwam ik tot de conclusie: wanneer ik dat doe, zijn we niet 2 volwassen mensen die gelijkwaardig zijn en hun eigen mening mogen hebben. Voor mij heeft dat te maken met volwassen en kind positie. Wanneer ik in contact ben met een andere volwassene, of dat nou m'n moeder, zus, buurvrouw of burgemeester is, dan verlang ik ernaar om vanuit gelijkwaardigheid te communiceren. Als twee volwassenen, zonder volwassen/kindpositie.

Het is onwennig geweest om zelf keuzes te mogen maken. Zeker als dat keuzes zijn waarvan een ander mens verdriet heeft. De vrijheid die het echter geeft, is iets wat ik ook mijn eigen kinderen mee wil geven. Vrij zijn in Hem, vrij van oordelen. Niet over anderen en niet over onszelf. 💛 🙌

Mijn verandering van denken hierover brengt ook een verandering mee in hoe ik omga met mijn volwassen kinderen. Zij maken eigen keuzes. Eerder vond ik dat lastig, want wat gaan ze allemaal doen waar ik niet achter sta? Nu mogen en kunnen die eigen keuzes er zijn. Nu ze volwassen zijn, zijn hun keuzes niet meer mijn verantwoordelijkheid. Niet vanuit onverschilligheid, maar vanuit een behoefte aan acceptatie, vrijheid, zelfstandigheid, gelijkwaardigheid, keuze en autonomie.