Het beeld wat we van onszelf en anderen hebben en emotionele pijn

Ik vroeg om reacties over welk beeld je hebt van mij als je mijn instagram account ziet. Ik had gezegd om te delen wat de werkelijkheid is, om hier open over te zijn. Het woord werkelijkheid is niet het juiste woord, ieder heeft zijn eigen werkelijkheid. Ik bedoelde om open te zijn over hoe ik mezelf zie, adhv de gegeven beelden.

Mijn idee was om dat met een paar woorden te doen, alleen kwamen er veel meer woorden. 🙈 Daarom plaats ik het in deze blog. In totaal kwamen er zes reacties. Hieronder kun je ze lezen, met mijn eigen woorden erachter.

Reactie 1: 'Sprankelende vrouw'. Ja, dat is er weer. Dat is een lange tijd niet zo geweest. Tijdens 3,5 jaren van burn-out en depressie was die sprankeling totaal niet aanwezig en ik ben er blij mee dat het er weer is. Als ik anderen hoor over depressie in hun leven, gaat m'n hart naar hen uit. Want oh.. Wat een lijden is dat! Ik ben daar uiteindelijk uitgekomen door mezelf te trainen in het herprogrameren van het emotionele brein. Thnx to the Lord. 🙌

Reactie 2: 'Liefdevol, humoristisch, warm, grappig, kwetsbaar, doorzetter'. Het grootste gedeelte van mijn leven vond ik mezelf niet liefdevol en warm. Een doorzetter ook niet, ik hoorde om me heen: 'echt weer iets voor jou, je begint overal aan en maakt niks af'.
Mezelf trainen in gevoelens, behoeften en het herprogrameren van het emotionele brein heeft er voor het grootste deel aan bijgedragen dat het is veranderd. Nu kan ik zeggen dat ik me in deze woorden herken. 💕

Reactie 3: 'Je geeft veel informatie in best wel lange stukken, waardoor ik bij voorbaat afhaak om te lezen'.
Oww 😊 jaa.. Ik hou zelf van stukken tekst om te lezen en ben niet handig in kort en bondig iets vertellen.

Reactie 4: 'Dankbare, mooi verzorgde, pure vrouw'.
Dankbaar ben ik nu inderdaad. Het is niet iets wat ik elke dag ervaar, het zit meer in de basis. Mijn leven is te danken aan God. Hem komt alle eer toe. Ik heb enorm gestruggled met dankbaarheid. In m'n depressiviteit kon ik er niks mee! Boos werd ik als het over dankbaar zijn ging. En vervolgens voelde ik me schuldig omdat ik het idee had dat ik ondankbaar was.. Dat kon zo'n strijd geven! Ik verwarde dankbaar zijn met tevreden zijn. Ik had zoveel! En toch voelde ik me zo rot! In me zat de veroordelende gedachte: ondankbaar nest! Herkenbaar? Wat kan het toch ingewikkeld zijn hè, in ons hoofd en ons lichaam. Zo ervoer ik dat tenminste, toen ik nog niks wist over de werking van gevoelens, behoeften en het emotionele brein.

Reactie 5: 'Ik krijg bij jouw feed het beeld dat alles koek en ei is, het altijd gezellig is tussen jou en je partner, kinderen die het goed doen om de manier waarop je communiceert'.
Ik heb over deze woorden een poosje nagedacht, hoe ik dat ervaar. Is het altijd koek en ei en gezellig tussen m'n man en mij?

We zijn ruim 26 jaar bij elkaar. Jaren waarin veel strijd is geweest. Zal ik daar open over zijn? Jaren waarin ik bepaalde wat we deden en hij maar ja zei. Allebei reageerden we vanuit onze eigen patronen. Patronen waar we zelf blind voor waren, dus niet bewust van waren. Jaren waarin er fijne dagen waren, maar in de basis was er geen veiligheid in elkaars nabijheid. Dan bedoel ik op emotioneel vlak. Niet gehoord worden, niet geaccepteerd, geen respect. Dat was aanwezig bij ons allebei. Toen wist ik dat niet, ik vond dat alles aan m'n man lag! Als hij nou eens veranderde!

Door de jaren heen had ik gesprekken met maatschappelijk werk, psycholoog, las ik ontelbare boeken, waaronder mannen komen van mars, 5 talen van de liefde, liefde en respect. Ik leerde wel, echter koek en ei werd het niet. En altijd gezellig al helemaal niet. Toen we helderheid kregen dat één van onze kinderen TOS (taal ontwikkeling stoornis) heeft, werd het duidelijk dat m'n man dat ook heeft. Dat zorgde bij mij voor iets meer begrip ipv boosheid. Welke stoornis ik heb is nooit duidelijk geworden ha ha😉

Het grootste inzicht wat ik leerde tijdens trainingen in verbindende communicatie is dat gevoelens iets over mij zeggen. En dat het mijn eigen verantwoordelijkheid is. Het 'lag' dus niet aan die ander. Ook niet aan mij trouwens. Het had te maken met onvervulde behoeften bij ons allebei, waar we geen kennis van hadden. Waardoor we vanuit onze eigen 'pijn' op elkaar reageerden en we dikwijls strijd en ruzie hadden.

Wanneer je daar woorden aan koppelt als 'alles koek en ei', dan was het bij ons zelden koek en ei. En is het nu inderdaad altijd koek en ei. Hebben we nooit geen strijd en ruzie meer? Niet meer vanuit angst en onveiligheid. Niet meer vanuit emotionele 'pijn'. Ik kan je vertellen dat het een aparte gewaarwording was toen ik bij mezelf merkte dat ik door sommige opmerkingen niet meer boos of verdrietig voelde! Als we nu van mening verschillen is het geen strijd, ontstaat er geen ruzie. En dat is een heerlijkheid. 💛

'kinderen die het goed doen om de manier hoe ik communiceer'. Ik las dit voor aan m'n kinderen en ze reageerden: nou..! Echt niet hoor, tis hier zo vaak gezeik. 😃 Bij deze staat het zwart op wit.☺️
En toch zou ik willen zeggen dat onze kinderen het 'goed' doen. (goed tussen aanhalingstekens, omdat goed en fout een waardeoordeel is, wat ik liever niet gebruik) Niet om hoe ik communiceer met hen. Ook niet dat zij altijd aardig doen. Wel omdat ik niet meer zo heftig geraakt wordt in eigen emotionele pijn. Hoe mijn kijk is op hoe de kinderen het doen, of ik daar de woorden goed of niet goed aan geef, heeft daar alles mee te maken. Het zijn verschillende personen, met een eigenheid die okee is. Ze doen soms dingen waar ik het niet mee eens ben en dat kan ik nu zien als een onderdeel van het opgroeien.

Eerder werd ik geraakt in mijn 'pijn' door hun gedrag. Zij moesten zich anders gedragen zodat ik geen pijn voelde.. Ik was degene die bepaalde hoe mijn kinderen moesten zijn. Ik wist niet anders. En als ik er iets over las, dan voelde ik weerstand. Mijn manier van opvoeden was me bekend, dat was veilig, gaf me houvast. Het was voor mij niet makkelijk om die manier van opvoeden te veranderen. Iets in mij verlangde er wel naar.

Had dat te maken met de behoefte aan gehoord en gezien worden? Mezelf echt horen en zien, de kinderen echt horen en zien. Mezelf accepteren, onvoorwaardelijk liefhebben, de kinderen persoonlijk accepteren en hen onvoorwaardelijk lief hebben. Oordelen los laten. Het is een enorm veranderingsproces. Ik wil niet meer terug naar hoe het was. Dat betekent dat ik niet meer wil doen naar hoe ik deed. Dat ik zo deed was logisch en heb ik geen oordeel meer over.

Dankbaar ben ik voor de kennis die ik opdeed over gevoelens, behoeften en het emotionele brein en dat ik mezelf daarin kon trainen. Verwonderd ben ik dat ik dat door kan geven en ik geniet wanneer klanten hun verbazing verwoorden wat het met hen doet. Verbazing die ik zelf ook ervaarde toen ik mezelf ging trainen. Kan iets zo ingewikkeld lijken en zo eenvoudig werken?

Daar werd ik ook bij stilgezet toen ik een paar weken geleden voor het eerst een essentiële olie gebruikte. Voor iets waarvan ik dacht dat het door de hormonen kwam. Ik was sceptisch. Olie op je huid en dan geen hormonale problemen meer hebben? Ik wilde dat niet geloven. Na 3 weken, werd ik me bewust van de werking. Een vriendin attendeerde me op m'n weerstand over iets wat ingewikkeld leek en eigenlijk eenvoudig te verhelpen was.
"Is dat bij jouw werk ook niet zo Erna?" Vroeg ze. Dat er weerstand zit bij mensen omdat het ingewikkeld lijkt? Omdat het niet begrijpelijk overkomt? Daar ben ik wel benieuwd naar eigenlijk! Wil jij me laten weten wat het bij jou doet, de informatie die ik deel?

Reactie 6: 'Ik denk dat jij heel stabiel bent... Weinig uitschieters in emoties?!'
Toen ik leerde over hoe het emotionele brein werkt, dat er een gedeelte kindbrein een een gedeelte volwassenbrein is, kwam ik erachter dat ik de meeste tijd reageerde vanuit m'n kindbrein. Ik was qua leeftijd een volwassen vrouw, echter emotioneel gezien niet, wat gevoel betreft. Ik las kenmerken van een kindbrein, die denkt in termen van altijd en nooit, iedereen of niemand. De wereld van een baby beperkt zich tot degene die voor hem zorgen. Houden ze niet van hem, dan houdt niemand van hem. Een volwassen brein weet, als m'n moeder niet van me houdt, mijn partner houdt wel van me.
Onbewust schoot ik in het kindbrein met gedachten als: niemand vindt mij leuk, niemand vindt mij aardig. Ik doe alles fout. Al kon ik dat met m'n verstand wel beredeneren, gevoelsmatig voelde dat zo en dat deed pijn, voelde eenzaam. Ik kan je zeggen, dat ik totaal niet stabiel was en ik werd elke dag geraakt in m'n gevoel, waarbij m'n emoties alle kanten opgingen. Onzeker, bang voor afwijzing, gekwetst voelen, boos, teleurgesteld, jaloers. Het was er elke dag..

Ik ben oprecht verwonderd dat het zo veranderd is, dat God middelen geeft om dat te veranderen. Ik wil meer bekendheid geven over gevoelens, behoeften en het emotionele brein. Zodat er minder emotionele pijn is bij volwassenen. Wat een positieve uitwerking heeft in het omgaan met jezelf en anderen. 💛 Dat is een beetje zwak uitgedrukt. ☺️ Als ik m'n enthousiasme erover laat gaan dat zou ik woorden gebruiken als: het is zo mega fantastisch iets! Echt, levensveranderend, wauw! Glorie aan God!🙌