Hier een verhaal over mezelf. Waar ik mijn klanten in train, heb ik mezelf ook in getraind. De vele vele momenten van heftige lastige gevoelens zijn voorbij! Heb ik er nooit meer last van? Dat hoor je mij niet zeggen, net als dat gezond eten een manier van leven is, is emotioneel gezond leven dat ook. En heel soms is er een situatie waarbij lastige gevoelens in alle hevigheid opkomen. Tijd om mezelf te horen en te voelen. Hieronder kun je er over lezen.
Afgelopen dagen zat ik met iets wat me niet lekker zat. Zaterdagavond zaten we buiten en in de tuin van de buren stond muziek aan. Ik heb zelf zelden muziek aanstaan. Wanneer ik muziek luister, is dat hoogstens een uurtje. Nu zaten we buiten en de hele avond hoorde ik muziek waar ik zelf niet voor had gekozen. Ik erkende voor mezelf dat ik het niet prettig vond en probeerde het los te laten. Ik was me bewust dat muziek in de tuin geoorloofd is in Nederland. Totdat het 23.30u was. Toen ben ik gaan vragen of de muziek uit mocht. De buren gaven daar gehoor aan.
De volgende dag was het heerlijk weer en brachten we de dag opnieuw buiten door. Rond 11.30u ging in de buurtuin muziek aan. Ik merkte dat het mij stoorde en zocht een ander plekje in de tuin, zo ver mogelijk bij de muziek vandaan. Het scheelde een heel klein beetje in geluid. Halverwege de middag voelde ik me zo gefrustreerd. Ik was die rot muziek zo zat! Daarbij kwam dat er meer gezinsleden hun ergenis over de muziek uitten. Ik kon er voor kiezen om binnen te gaan zitten, zodat ik de muziek niet zou horen. Echter voelde dat niet fijn, op een warme zonnige dag.
Rond het avondeten was ik emotioneel zo opgefokt, die rot muziek moest stoppen! En wel nu! Dat was wat er in mijn hoofd was. Maar ja, dat kon ik toch niet eisen van de buren, ze deden niks wat niet mocht. Ik was met mezelf in conflict. Zou ik even naar de buren lopen?... Ik durfde niet. Ik vroeg mezelf af waar ik bang voor was. Ik was bang dat ze me een zeikerd zouden vinden. Maar ja, m'n lijf begon zo te protesteren tegen het geluid van de muziek, dat was sterker dan de angst. Ik stuurde een spraakberichtje naar de buren. De muziek werd uitgezet en ik kreeg een berichtje terug of ik tijd had om te komen, dan konden we het er even over hebben. Mijn hart bonkte nog na van m'n spraakberichtje en ging weer heftiger te keer na de reactie van de buren. Daar naar toe gaan?? Alles in me zei neeeee!
Ergens was ik verbaasd om de heftigheid van de reactie van mijn lichaam. In de tijd waarin ik me zelf intensief trainde, heb ik ontelbaar veel triggers gehad waarvan ik m'n afweer heb omgekeerd. Zo'n heftige reactie qua gevoel heb ik niet vaak meer.
Ik appte terug dat ik nog een beetje hoog in m'n emotie zat en ik graag vanuit rust het gesprek zou willen aangaan, of het okee was om de volgende dag even te komen. Dat was prima.
Daarna ben ik mezelf gaan horen in mijn gevoel. Als eerste heb ik mijn irritatie, frustratie en boosheid opgeschreven. Dat is geen tekst die ik anderen laat lezen, ik schrijf dat voor mezelf. Rauwe woorden, die uiting geven aan mijn gevoelens. Ik let dan niet op mijn taalgebruik, ik schrijf wat er in me is aan woorden en zinnen. Vervolgens stelde ik mezelf de vraag wat mij zo raakte in deze situatie.
Ik kwam op: ik vind het zo lastig dat ik de muziek als vervelend ervaar, want zij doen niks verkeerd, dus kan ik het ook niet aankaarten. Ze zullen me dan wel een zeikerd vinden.
Daarbij voelde ik me angstig, gespannen en zeer ongemakkelijk.
Ik deed de oefening die ik ook met klanten toe. Daarna waren de gevoelens veel minder heftig. Helemaal over waren ze niet, blijkbaar zat de emotionele pijn diep. Ik weet uit ervaring dat er verschil zit in emotionele pijn en dat het soms nog een keer aandacht nodig heeft. Voor nu was het okee.
De volgende dag gingen we naar de buren. Angstig voelde ik me niet meer, wel een klein beetje gespannen. Hoe zouden ze reageren?
De samenvatting van het gesprek is dat de buurman begrip heeft voor het feit dat hun muziek voor mij niet fijn is en dat het iets is wat niet verboden is. Dat klopt, was mijn reactie, daarom vind ik het ook lastig om aan te geven dat ik er last van heb. Hij gaf aan dat ze rekening willen houden en dat geen muziek in de tuin aanzetten, geen optie is voor hen. Als ik dat niet wilde, moest ik ergens gaan wonen waar ik geen naaste buren zou hebben. Gezien de regels hiervoor in NL, kon ik hem geen ongelijk geven.
Komt het er op aan, dat ik voor mezelf er mee om kan gaan. De laatste keer dat ik muziek hoorde uit de tuin van de buren, was het een stuk zachter dan voor ons gesprek. Zo is het prima te doen. Ik heb een appje gestuurd, waarin ik mijn dank heb uitgesproken voor het gesprek, dat ze rekening met ons willen houden en dat de muzieksterkte op dat moment prima te doen was.
Wanneer ik mezelf niet had gehoord in mijn gevoelens en niet had geschreven, had dit zomaar in een conflict kunnen ontaarden. Nu konden we het als (emotioneel) volwassen personen bespreken. Had ik mezelf niet gehoord, dan was ik het gesprek aangegaan vanuit emotionele 'pijn' (irritatie, frustratie en boosheid) Ik had dan gereageerd vanuit m'n kindbrein, vanuit overlevingsmechanismen. Iets waar ik eerder niks over wist. Voor ik het wist, zag ik de buren dan als de boosdoeners en maakte ik ze tot een 'vijand'. Dan zou er verwijdering zijn ontstaan. Nu weet ik, de 'pijn' zit in mij, mijn lichaam wil me iets vertellen.
Wat een zegen om dat te weten, het voorkomt heel veel conflicten. Niet alleen met een ander, nog meer nog in mezelf. Waardoor er in mij ipv onrust (een hoofd wat altijd aanstond) controle willen hebben, onzeker voelen, nu rust, verbinding en ruimte is ontstaan. En is er dan zo af en toe een situatie die me triggerd, dan heb ik tools om mezelf te horen, zodat ik er op een emotioneel gezonde manier mee om kan gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten