Een vervolg op mijn blog over bijbelse principes.
Ik begon mijn vorige blog over een gesprek met iemand over het roven van Bijbelse principes.
Daar wil ik iets dieper op in gaan. Ik noemde dingen die ik tegenkom in magazines over in je kracht staan, in balans zijn, e.d.
Ik ben zelf opgegroeid met de bijbel. Ik leerde dat ik wedergeboren moest worden, een nieuw hart moest krijgen. Dat was het enige nodige. Hoe te leven als wedergeboren mens, daar hoorde ik vanuit de bijbel weinig over.
In de bijbel lees ik in Romeinen 12 dat God liefdevol en goed is. Dat gelovigen niet meer op dezelfde manier moeten leven als ongelovige mensen. 'leef als nieuwe mensen, doordat jullie op een nieuwe manier gaan denken, nl op Gods manier. Dan zullen jullie ook anders gaan leven. Dan zullen jullie weten wat Gods wil is. En alles wat Hij wil is goed, mooi en volmaakt.'
In de verzen daarna lees ik: 'vind jezelf niet belangrijker dan je bent, wees bescheiden.'
Ik weet niet hoe het bij jou is, eerlijk gezegd dacht ik van mezelf dat ik mezelf niet belangrijk vond, ik vond mezelf niet geweldig, eerder het tegenovergestelde. Tot ik doorkreeg hoe ik reageerde als iemand mij te na kwam. Of als ik in conflict was. Dan wilde ik niet de minste zijn! Echt niet. Als ik ruzie had met bijvoorbeeld mijn man, beet ik van me af als een gewond dier. Wat mezelf niet belangrijk vinden?
Ik wist wel dat ik soms beter m'n mond kon houden, wist ook dat Gods advies: een 'zacht woord de grimmigheid afkeert' waar is. En toch, ik deed het niet. Kon het niet. Ook al bad ik er telkens voor, in sommige situaties leek het of mijn emoties het overnamen. Werd ik geraakt, gekwetst? Ik wilde terugpakken. Wraak nemen.
Een nieuw leven, nieuwe gedachten? Hoe dan?
Ik heb lange tijd gedacht dat als God mij opnieuw liet geboren worden, dat allemaal door Zijn Geest vanzelf kwam.
Dat Paulus het heeft over de goede strijd strijden, las ik en tegelijkertijd wist ik niet goed wat het inhield. Ik dacht, de duivel valt me aan, dat geeft strijd. Zoiets.
Nog zoiets, over oordelen. Het oordeel waar je mee oordeelt zul je zelf mee geoordeeld worden. En iets over deze balk in eigen oog..
Werkelijk, ik was er meestal van overtuigd dat conflicten kwamen door de ander. Okee, soms deed ik iets wat niet zo fijn was, maar meestal lag het aan de ander. Die hoorde me niet of deed chagrijnig.
Toen ik verder ging met de trainingen verbindende combinatie, leerde ik heel veel over mezelf. Ik ging het zien als een middel waarmee God me onderwijs gaf. En ik besefte, hier zit zoveel in wat God ook in de bijbel noemt. Terwijl in de training dat niet naar voren kwam. De bron werd niet genoemd. Een enkele keer kwam er een verhaal langs dat gelinkt was aan de bijbel. Ik dacht, de cursisten krijgen bijbelse principes aangerijkt, los van God. Hoe omgekeerd is dit? Zij leren, hoe te communiceren in conflicten, zodat er geen verwijdering ontstaat. Hoe zou het zijn als gelovigen er om bekend staan dat ze in liefde met elkaar omgaan? Dat er in conflictsituaties met elkaar wordt gecommuniceerd, zonder dat er verwijdering ontstaat? Als gelovigen kennis krijgen/hebben hoe dat mogelijk is. Dat God daar manieren voor geeft. Naast bidden. Net als dat Hij bij lichamelijke klachten ook middelen geeft, naast gebed.
Wanneer ik op internet zoek naar iets over communicatie, balans, liefde voor jezelf, dan kom ik meestal op sites terecht waar ik over dingen lees die ik niet terugvind in de bijbel. Er kunnen waardevolle principes genoemd worden. En tegelijkertijd wordt God niet genoemd. De Bron. Ik pleit ervoor dat we Zijn wijsheid niet links laten liggen of het laten roven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten