Wijsheden en principes.

Bijbelse principes of Oosterse wijsheden. Zijn die eerste geroofd, of missen wij ze gewoon?

Een aantal maanden geleden was ik in gesprek met iemand toen ik iets zei over bijbelse principes die geroofd zijn. Ze vroeg of ik daar in een blog over heb geschreven. Ik wist het niet zeker en dacht, anders ga ik er een over schrijven. Nu ben ik er aan begonnen en vraag ik me af wat ik wil gaan zeggen. Het heeft te maken met zaken die ik tegen kom in magazines, op websites over in verbinding zijn met jezelf, in balans zijn, in je kracht gaan staan, stilte, rust.

Ik heb zelf geen ervaring met spirituele zaken buiten God om. Hij is mijn Bron. Ik denk aan de woorden die Hij spreekt: kom tot Mij, allen die vermoeid en belast zijn.

Dat deed ik, naar Hem toe gaan, met m'n moeite, met m'n zorgen. Ik wist dat Hij voor mij zorgde en ervaarde dat niet altijd zo. Achteraf kan ik zeggen dat het wel zo is en dat het aan mijn manier van denken lag, dat ik dat niet ervaarde. Er kwamen dingen op mijn pad, die mij interesseerden. O.a. trainingen verbindende communicatie. Ik volgde een training en merkte dat het niet gegeven werd vanuit christelijk oogpunt. Dat was toen een lastig punt voor mij. Ik herinner me nog dat we de opdracht kregen onze ogen dicht te doen, voeten naast elkaar op de grond te zetten en contact te maken met onszelf. Ik had daar geen ervaring mee en voelde me een beetje ongemakkelijk. De keren dat ik mijn ogen dicht deed, buiten het slapen om, was als ik ging bidden. Tijdens de training kwam er vaker iets aan bod waar ik moeite mee had. Ik was behoorlijk zwart/wit in mijn denken en qua geloof was ik doordrenkt van regels. Een van die dingen was dat de trainer zei dat er geen goed en fout was. Dat als we denken vanuit goed en fout, we belanden in oordelen. 'Wie bepaalt wat goed is en wat fout is?' zei hij. God bepaalt dat, dacht ik. Ik was ontdaan, geen goed en fout?? Zonde is toch fout? Ik besprak het met de trainer. Hij was Katholiek opgevoed en kende de bijbel. Hij zei, 'vertel mij eens iets wat fout is.' Ik antwoordde met: 'liegen'. Ja toch, liegen is fout. Hij vroeg me: 'hoe zit dat met Rachel, die twee verspieders verborg?' Ehmm, ja zij loog. 'was dat fout?' vroeg hij vervolgens. Ehmm, tja.. ehmm.. Ik wist eerlijk gezegd niks te zeggen. Mijn zwart/witte mening begon te wankelen.

Ik volgde verdiepende trainingen in verbindende communicatie en op een gegeven moment liep ik vast. Het was alsof God me liet weten dat ik moest stoppen met die trainingen volgen. Dat wilde ik niet. Ik vond het zo enorm interessant en dacht, dit moet iedereen weten! Ik vroeg me af waarom ik er mee zou moeten stoppen. Ik vroeg God om een teken als ik echt moest stoppen. Dat kreeg ik. Ik stopte en begreep het niet. Wat was er niet goed aan die training?

Pas later werd me duidelijk waarom. Ik dacht als iedereen deze manier van communiceren kent, wordt de wereld beter. God liet me zien, dat die gedachte niet klopte en niet was tot Zijn eer. Als iedereen Jezus leert kennen, dán wordt de wereld beter. Mijn hart was niet op Hem gericht, maar op een manier van communiceren. Toen ik daar achter kwam beleed ik dat voor God. Telkens kwamen de trainingen terug in mijn gedachten. En mijn interesse was er nog steeds. Ik sprak in gebed mijn verlangen uit en ook mijn verwarring. Waarna ik de rust ervaarde om verder te gaan met deze trainingen. Ik was een les rijker. Dat het kwade niet zit in die training, in die manier van communiceren, maar dat het in mijn hart zit, als ik niet op God gericht ben. Als ik Hem niet als Bron erken. Voor mij houdt dat in de praktijk in dat ik alles tegen Hem vertel. Heel mijn hart blootleg voor Hem. Als ik ergens van geniet zeg ik dat tegen Hem, als ik spanning ervaar, als ik iets niet weet. Ik vraag Hem om raad. Omdat Hij zelf zegt: als iemand wijsheid nodig heeft, vraag het Mij, ik zal het geven. En een van Zijn namen is zelfs Raad! Als iets dan anders gaat dan ik denk dat handig is, weet ik, dat God Wijsheid is. Dat ik met mijn beperkte brein totaal niet kan overzien wat het beste is. Hij weet dat wel! En kan ik als een kind mijn Vader vertrouwen. Niet vertrouwen dat het zal gaan zoals ik graag wil of denk dat het beste is. Nee.. Vertrouwen dat Hij weet wat het beste is en dat Hij het beste met mij voorheeft. Wat ik hier in een aantal zinnen beschrijf, is in werkelijkheid een proces van een jaar of 8 geweest.
In een volgend blog wil ik hier een vervolg op schrijven.