Luisteren

Een gesprek met Boaz, onze kleuter van 5.

Situatie: 's ochtends wil Boaz bij mij in bed komen liggen. Hij staat aan de kant waar ik lig. Ik zeg: wil je even omlopen? Hij blijft staan en ik zeg: loop even om, naar de andere kant van het bed. Hij klimt over me heen, waarbij hij met z'n knie tegen mijn neus aan stoot. Auw! Dat doet zeer! Ik voel me direct boos worden, (registreer dat ik lang niet uitgeslapen ben, moe) Hij ZEGT sorry, dat ging per ongeluk. Ja wat sorry, zeg ik, ik zei toch dat je aan de andere kant er in moest gaan! Je luistert niet! Direct erachter aan denk ik: en dat doe je de laatste tijd heel vaak, niet luisteren. Ik besluit om daarover in gesprek te gaan.

Ik: weet je Boaz, ik baal van jouw gedrag de laatste tijd. Er zijn vaak situaties waarin je niet luistert en dat vind ik heel vervelend. Je blijft niet aan tafel zitten met eten, als we tanden willen poetsen, ren je de andere kant op, als je een filmpje wil kijken en het mag niet, ga je te keer. Het is echt niet fijn.
Hij ligt tegen me aan en zegt: mam, waarom mogen papa en jij alles bepalen?

Ineens voel ik het. Gedachten schieten door me heen: hier is een kind van 5 met dezelfde behoeften als ieder mens, groot en klein. Een kind waarvan ik denk dat hij gewoon moet luisteren naar wat ik zeg. En daarmee bedoel ik, hij moet doen wat ik zeg. Ik ervaar compassie. Ons gesprek gaat verder.

Ik: zou jij ook willen bepalen? (ondertussen denk ik, maar dat kan toch niet, hij is een kind, moet nog veel leren, wij zijn ouders.)
Hij: ja

Ik zie het voor me hoeveel wij voor hem bepalen. Kom, opstaan, je gaat naar school.  Speelgoed opruimen! Nee, je krijgt niks lekkers, je kunt een appel eten. Ruim je je tas en jas op? Wil je een filmpje kijken? Nu niet, eerst spelen. Straks mag je een half uurtje kijken. Aan tafel! Boaz, je gaat zo naar bed. (okeej, dit zeggen we op een aardige manier☺️)

Ik: dus jij zou graag willen bepalen en nu doen papa en ik dat?
Hij: ja
Ik: zal ik jouw uitleggen hoe dat komt?
Dat heeft te maken met dat wij ouder zijn en al dingen kunnen die jij nog niet kunt. Kijk, wij kunnen autorijden en jij niet hè? En papa is sterk en kan zware dingen dragen die jij nog niet kunt dragen.
Hij: ja hè, papa is heel sterk hè mam, maar ik ben ook heel sterk hoor maar papa kan meer dragen.
Ik: precies en wij weten ook meer dan jij weet. Jij gaat nog veel leren op school. Jouw lichaam heeft meer slaap nodig dan ons lichaam. Daarom ga jij vroeger naar bed dan wij.
Hij: ik wil niet naar school.
Ik: oh nee? Wat vind je niet fijn aan school?
Hij: er is geen lego.
Ik: okeej
Hij: en ik kan niet kiezen wat ik wil want dan is het al vol.

(elke ochtend kiest elk kind in zijn klas op het planbord wat ze die dag voor werkje gaan doen. Wij zijn elke dag net voordat de bel gaat op school waardoor er voor hem niet altijd veel te kiezen meer is.)

Ik: ik hoor dat je er van baalt dat je niet kunt doen wat jij graag wilt doen op school, klopt dat?
Hij: ja!
Ik: okeej, wi je daar iets aan doen? Dat kan.
Hij: (opgewekt) echt?
Ik: ja, als we vroeger op school zijn, dan heb je meer te kiezen. Wil je dat, vroeger naar school?
Hij: (wil uit bed springen) ja mam!
Ik: dan is het wel nodig dat je niet wegloopt als ik je tanden wil poetsen en zelf je kleren aantrekt zonder iets anders te gaan doen.
Hij: (opgetogen) kom mam, we gaan uit bed!

Een half uur later zaten we in de auto. Geen gedoe met wegrennen😃 Toen we op school kwamen was de deur zelfs nog dicht. Ha ha. Niks voor mij, ergens vroeg zijn. Boaz vond het heerlijk. Hij kon op het planbord kiezen wat hij wilde.

Ik dacht verder na over hoe het voor een kind kan zijn dat alles voor hem bepaalt wordt. Als volwassene weet ik dat het niet 'alles' is. Hij kiest bijv zelf het broodbeleg. Een kind echter, denkt in termen van alles of niets, iedereen of niemand. Ik kon me ineens zo voorstellen dat hij wegrent als we hem naar bed willen brengen! Dat lijkt me dan toch een manier om voor hem zelf de regie te nemen. Iets te bepalen. Gewoon door gedrag omdat hij nog niet in staat is om dat te verwoorden. Ik ben dankbaar voor ons gesprekje. Wat houdt het in 'naar elkaar luisteren'? Doen wat de ander wil? Dat dacht ik eerder. Dan was het: mijn kind moet naar mij luisteren en doen wat ik zeg. Andersom, ik naar mijn kind luisteren? Moet ik doen wat hij zegt? Nee toch zeker! Straks heeft m'n kind het hier voor het zeggen!

Zo heerlijk om te beseffen dat luisteren niet per definitie inhoudt dat de een moet doen wat de ander zegt. We hebben in ons gesprek naar elkaar geluisterd. We hoorden onszelf én elkaar. Zonder in dat gesprek iets te moeten doen.


Reacties zijn welkom!