Kwetsbaar

Regelmatig hoor en lees ik over jezelf kwetsbaar opstellen. Het gaat dan vaak over je gevoel laten zien, over je gevoel delen.

Dan lees ik zinnen als bijvoorbeeld de kracht van kwetsbaarheid, of mooi dat jij je kwetsbaar op durft te stellen.

De betekenis van kwetsbaar volgens woorden.org is: die/dat snel op een of andere manier schade oploopt. Bijvoorbeeld een kwetsbare glazen tafel of kwetsbare ouderen.

Ik vroeg me af: is dat mooi?  Als ik de betekenis lees van schade opgelopen komt bij mij de vraag, is het krachtig als ik schade oploop?

Ik dacht, gebruik ik het woord kwetsbaar op de juiste wijze. Ik meende altijd, als ik iemand kwetsbaar vond, dat die ander eerlijk liet ziet wat er in haar of hem omging en als ik dat deed, ik me dan kwestbaar opstelde.
Andersom, iemand die haar of zijn gevoel niet deelde of liet zien, zag ik als onbereikbaar of onaantastbaar.
Ik kon dan niet echt iets delen, ervaarde geen verbinding.

Wat als de ander niet dezelfde gevoelens als ik ervaart of ze niet laat merken? Stel ik ben mega zenuwachtig voor iets en de ander totaal niet. (of wel, maar dat niet laat merken). Wat doet dat met mij? Zie ik die ander dan als niet kwetsbaar en mezelf wel? Zo van: geen gevoel, dus niet te raken? Niet te kwetsen? (kwetsbaar als: snel schade op kunnen lopen)
Hmm, betekent het dat als we ons gevoel laten zien, we sneller geraakt kunnen worden?
Tweeledig. Geraakt in de zin dat het pijn doet,(schade aanbrengt) of geraakt worden in de zin dat het een gevoel geeft wat we als fijn of mooi ervaren.
Is dat waar we het woord kwetsbaar voor gebruiken? Op die manier wil ik het woord lezen en gebruiken.

Terugkomend op als ik mega zenuwachtig ben en een ander niet. (of dat het niet te merken is). Wat doet dat met mij? Ik was altijd gewend om in termen van goed en fout/verkeere te denken. Zenuwen zag ik als verkeerd, het was een lastig gevoel, niet fijn. Iemand die dan niet zenuwachtig was terwijl ik het wel harstikke spannend vond, zag ik als goed. Beter dan mij. Heel zwart wit gezien: de ander is goed en ik ben fout. Of dom of stom. Stom dat ik zenuwachtig ben, slaat toch nergens op? Die ander is het niet, als zij of hij het ook zou zijn, zou het minder erg zijn.

Zoiets als gedeelde smart is halve smart. En het tegenovergestelde ook, als ik helemaal blij ben en de ander niet of niet laat merken.. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd..toch?

Zou het te maken hebben met mijn behoefte aan erkenning/herkenning of begrepen willen worden? Dan kom ik op het verschil in begrepen worden en gehoord worden. Als een ander zijn of haar gevoelens deelt, is dat voor mij dan de manier waarop ik mijn behoefte aan erkenning, herkenning of begrip in wil vullen? Of is er ook een andere manier mogelijk?

Wat maakt dat ik behoefte heb aan erkenning/herkenning of begrip? Heeft dat ten diepste te maken met een gevoel van eenzaamheid? Als de ander hetzelfde ervaart als ik, ben ik niet de enige.

Is het voor mij op een bepaalde manier fijn dat de ander dezelfde situatie heeft meegemaakt als ik? Ga ik er dan van uit dat die ander ook dezelfde gevoelens heeft ervaren? Het kan toch zijn dat ik een ouder heb verloren, daar veel verdriet van heb terwijl een ander ook een ouder heeft verloren en blij kan zijn dat diegene niet meer leeft. Om welke reden dan ook. Dan maken we hetzelfde mee en hebben we verschillende gevoelens.
Is het dan niet veel fijner om te horen hoe we het allebei hebben ervaren zonder een oordeel daarover te hebben? Okeej, dan deel je allebei wel je gevoel. Echter stel, dat ik zeg dat ik verdriet ervaar en de ander zegt, oh ik juist niet..... Huh? (ben ik alleen verbaasd daarover en wil ik meer weten of vind ik het eigenlijk raar...?)

Zou wel of niet kwetsbaar zijn te maken hebben met het gevoel niet gehoord te worden door de ander?  En daardoor gedachten krijgen als: is er iets mis met mij dat ik voel wat ik voel of is er wat mis met die ander? Werkt het zo? Als de ander mijn situatie en gevoel niet herkent?

Ik probeer dat te onderzoeken bij mezelf. En denk dat het bij mij zo werkt.
Met gedachten in me als: is er met mij iets mis of met die ander, ervaar ik geen verbinding. En dat is waar ik naar verlang.

Is het voor mij nodig dat een ander bepaalde gevoelens moet ervaren in een bepaalde situatie? Gewoon wat de meeste zouden ervaren. Zodat ik net ben als de meesten. Dat voelt veilig, ik ben niet gek, want de ander ervaart hetzelfde.

Stel hè, dat we in zo'n situatie zouden stoppen met oordelen, vergelijken,  interpreteren. Dat we alleen zouden waarnemen. Stel... Dan zou ik mega zenuwachtig kunnen zijn voor iets en m'n vriendin totaal niet. In plaats van te gaan vergelijken en me af te vragen, is er iets mis met mij, neem ik alleen waar. Ik voel dat ik zenuwachtig ben en mijn vriendin ervaart geen spanning. PUNT.

Het kan zijn dat we daarbij iets voelen. Onbehagen of irritatie of.. Vul maar in. Achter dat gevoel zit een behoefte. Welke? Dat kan verschillend zijn per persoon.
Helderheid hebben in mijn gevoel en behoefte zorgt ervoor dat ik mezelf leer kennen. Ik ben geneigd om een ander de schuld te geven van mijn gevoel. Terwijl dat gevoel iets zegt over mijn behoefte en niet iets over wat de ander doet of zegt. Zolang ik de ander als oorzaak zie, hoef ik niet bij mezelf te kijken wat er zit. Hoef ik niet kwetsbaar te zijn naar mezelf...

Ik denk aan de slogan: verander de wereld, begin bij jezelf. Mijn gevoel toelaten en luisteren wat mijn lichaam daarmee wil zeggen.

Ik wist niet hoe ik dat kon doen...en had behoefte aan ondersteuning. Die heb ik gehad. Door middel van trainingen, boeken, gesprekken. Ik hoop anderen te inspireren door iets te delen van mijn eigen proces.