Oud/nieuw

Op insta poste ik over onze kleuter en voor het eerst naar school gaan. Dat hij niet zonder mij op school wou blijven. En dat school een beleid heeft dat ze geen ouders in de les er bij laten zijn als een kind daar behoefte aan heeft.

Ik merk een groot verschil met eerder hoe ik nu in deze situatie reageerde.

Ik wil dat graag onder woorden brengen en de situatie weergeven hoe die eerder had kunnen zijn en hoe het nu was.

De feiten: kleuter wilde niet zonder mij op school blijven. Ik dacht (een poosje) bij hem te blijven. School ging daar niet mee akkoord. Ik ben met kleuter naar huis gegaan. En heb later een gesprek gehad op school.

Mijn motivatie: ik wil onze kinderen horen in hun gevoel. Ze leren om niet met vreemde mensen mee te gaan. Op school is alles vreemd, het gaat tegen mezelf in om hem te dwingen alleen te blijven als hij zich niet veilig voelt. Als het ook anders zou kunnen. Mijn ervaring met kleuter is als hij ergens vreemd is, hij eerst bij mij op schoot wil en vervolgens na een tijdje er van afgaat en gaat ontdekken. Als ik hem dwing om te gaan spelen (omdat ik dan m'n ding kan doen) terwijl hij bij mij op schoot wil, merk ik dat hij gedrag gaat vertonen waarbij we op een negatieve manier aandacht aan elkaar geven.

Vanuit mijn oude patroon was ik boos geworden en zou ik het stom hebben gevonden dat ik niet een poosje mocht blijven. Ik zou vol oordelen hebben gezeten over de juf en de school. Ik zou, nadat ik alles met m'n man had gedeeld, m'n zus of 'n vriendin bellen, hun vertellen hoe stom die school was en hoe belachelijk ik het vond, intussen hopen en eigenlijk verwachten dat m'n zus of vriendin het met me eens zouden zijn. Het gesprek zou doorspekt zijn met mijn oordelen, interpretaties en verwijten. Vervolgens zou ik kleuter niet meer naar die school willen laten gaan. En als dat niet anders kon, zou ik telkens negatieve gedachten hebben over de juf en school.

Geen harmonie, wel irritatie en boosheid. Wat op een gegeven moment wel minder zou worden of weg zou zakken, maarrrr, als er ook maar iets weer zou zijn waar ik het niet mee eens zou wezen.. Bamm, dan zou alles weer in herinnering komen met als gevolg een heftiger reactie van irritatie en boosheid. In het geval dat ik hem niet meer naar die school zou laten gaan, sloot ik iets af met negatieve gevoelens met alle gevolgen van dien. (roddelen, kwaad spreken)

Hoe het nu ging:
Ik merkte bij mezelf wat irritatie en ontstemd zijn. Irritatie omdat ik niet bij kleuter mocht blijven. Het ging niet zoals ik dat het liefste wilde. Ontstemd, omdat ik niet zo goed wist hoe nu verder? Ik dacht, hij moet toch een keer naar school. Ik had het idee weinig te  kiezen hebben en dat voelde heel vervelend.

Toen ik m'n irritatie voor mezelf had uitgesproken en doorhad dat het te maken had met wat ik graag wilde, kwam er ruimte in m'n hoofd om het vanuit school te bekijken. Wat hun idee over hun beleid was. En besloot ik te luisteren naar wat school daar over te vertellen had.

Zo ging ik het gesprek met school aan. Degene waarmee ik sprak was coördinator van de onderbouw. Ze vroeg naar mijn kant van het verhaal. Zonder gevoel van irritatie kon ik het vertellen. Dat was voor mij fijn om te merken, dat er rust in mijn lichaam was. Toen ik uitgesproken was, vertelde zij de kant van school. Hoe hun beleid was en dat we verschilden in onze pedagogische visie. De vraag kwam, is dat iets waar we samen in verder kunnen en willen of is dat iets waar we telkens tegen aan gaan lopen en kiezen we voor een andere school. Na het gesprek namen we samen het besluit dat wij als ouders een paar dagen de tijd zouden nemen om na te denken hoe we verder zouden willen. Ik ervaarde het gesprek als open, rustig en veilig.

Thuis gekomen deelde ik het gesprek met mijn man en deelde we samen onze gedachten hierover. Zonder irritatie of boosheid. Er was een verschil in pedagogische visie, niet meer en niet minder. We spraken daarover. Als we kozen voor die school, was het voor ons duidelijk dat we ons te houden hadden aan hun beleid. Dat kan voor strubbelingen zorgen en hoeft niet. We besloten om verschillende opties te onderzoeken. Waaronder ook ons te laten informeren over de pedagogische visie van een andere school.

Ik vond dat heel lastig. We hadden een schoolkeuze gemaakt en nu vroeg het opnieuw aandacht. Dat wilde ik eigenlijk niet.  Ik was bang dat we geen school konden vinden die ons aansprak en begon aan mezelf te twijfelen. Ben ik dan zo moeilijk?

Ik speurde op internet naar scholen in de omgeving. Als ik iets zag wat me aansprak, was dat te veel reistijd of de identiteit was niet christelijk. Ik merkte een beetje wanhoop en overzag het niet meer. Ik wilde graag helderheid, nu een beslissing nemen en klaar. Ik had behoefte aan rust en besloot een poosje te gaan liggen. Te gaan bidden en het aan God over te geven. Daarna kreeg ik de gedachte om een school te bellen (eentje die ik op internet had gezien en mijn zus ook had genoemd)

Om een (nog) langer verhaal iets korter te maken: we hebben een gesprek gehad op die school en merkten dat die beter bij ons past. We besloten om kleuter daar heen te laten gaan. Volgens afspraak hebben we nog een gesprek gehad op de andere school. Opnieuw een gesprek in openheid. Waarbij zowel school als ikzelf onze waardering voor elkaar hebben uitgesproken. En we in harmonie afscheid hebben genomen.

Nu ik op de hele situatie terugkijk, is alles prachtig verlopen en was het een leerzaam iets. Het is nieuw voor me om verschillend te zijn en in harmonie en liefde met elkaar om kunnen gaan. Wauw! Echt gaaf! 🙌 Dit is zo'n fijne ontwikkeling voor mij in mijn groei proces.