Ik vraag me weleens af of ik iets te melden heb waar anderen wat aan hebben. Ik weet dat iedereen anders is en dat hoe ik iets beleef, voor een anders heel anders werkt.
Nou ontmoette ik gisteren meerdere vrouwen voor het eerst en bij een paar daarvan was er herkenning in hoe we iets beleven met ons gevoel. Herkenden we ons in onze patronen, in het gedrag. Het geeft een stuk erkenning, ik ben niet de enige! Dat weet ik wel, echter als dat bevestigd wordt, geeft me dat een blij gevoel. Een gevoel van verbonden zijn.
Als ik dan merk waar die ander mee worstelt, van baalt of iets niet als prettig ervaart, kom er bij mij een drang om te willen helpen. "Ik weet wat helpt! Ik heb dat ook zo gehad en echt, dit werkt!" In mijn enthousiasme kan ik dan zo van alles over die ander uitstorten. Inmiddels heb ik geleerd dat er misschien helemaal geen ruimte bij de ander is om mijn ideeën aan te horen. En dat maakt me voorzichtig. Soms ook onzeker, als ik mezelf de vraag stel: heb ik wel iets te vertellen wat waardevol is voor de ander..?
Afgelopen dagen was ik daarover aan het nadenken, mediteren. Wat is mijn motivatie om iets te delen, wat is mijn intentie? Dingen die naar voren kwamen waren: ik wil graag leuk en aardig gevonden worden. Ik wil van waarde zijn voor anderen. Ik wil graag waardering, gezien worden. En ik vroeg me af, is dat de juiste intentie? Hoe is mijn hart eronder en wat vraagt God van mij? Zonder Zijn zegen is het tevergeefs bouwen aan Zijn Koninkrijk. En dat is mijn verlangen, bouwen aan Zijn Koninkrijk. Ik raakte in gesprek met God. Ik dacht, ik weet niet of een ander open staat voor mijn verhaal en God weet precies wat ieder mens nodig heeft! Hij kent elk hart! Wauwww, Hem de regie geven over mijn leven! Heer, voor wie kan ik vandaag tot zegen zijn? Ik vertelde Hem over mijn intenties. Van waarde willen zijn, gezien en gehoord willen etc. Hij laat me zien dat Hij mij ziet en hoort, hoe ik van waarde ben voor Hem! Wow! Veel vaker gehoord natuurlijk. En telkens weer zijn er momenten van bewustzijn.
Dat neemt niet weg dat ik eigen verantwoording heb, dat ik stappen kan zetten. Het geeft rust en ontspanning om God te vertrouwen, merk ik. Om te ervaren hoe hij mijn leven leidt. Dat is iets wat gegroeid is. Hij bracht dingen op mijn pad, wat bijdroeg aan die groei. Ik vind dat enorm boeiend. Ik hou van leren. Er veranderen dingen. Ik was iemand die graag de controle hield, duidelijkheid wilde, ergens genoot ik van het onverwachte en ergens kon ik het niet handelen als ik geen overzicht had. Dat leven bij de dag, geen zorgen voor morgen.. was een prachtige theorie en in de praktijk lukte dat voor geen meter! Frustraties te over. En al las ik nog zo vaak: laat het los, geniet van vandaag etc.. Het ging gewoon niet. Ik werd zo vaak en veel geraakt in mijn gevoel, dat ik soms knetter werd van mezelf! Depressies en burnout maakte ik mee. Heel heftig, echt! Als ik er aan terug denk hoe ik sommige tijden heb ervaren...! Whahh, wat een verschil met nu! Het is gewoonweg een beetje onwennig.
God liefhebben boven alles en de naaste als mezelf. Een opdracht. Liefhebben, relatie, iemand leren kennen. God leren kennen, de ander leren kennen, mezelf leren kennen. Meega, wat een proces!
En net als ik enthousiast ben over een mooie vakantie plek, dat graag deel... "Weet je hoe mooi het daar is? Weet je wat je daar allemaal ziet? Joh! Het is daar zooo mooi, echt een topplek om heen te gaan!" Zo enthousiast ben ik over God en mezelf leren kennen. En zou ik dat wel met iedereen willen delen.
Echter, net als dat niet iedereen op mijn vakantiejubel zit te wachten, zit ook niet iedereen op mijn verhaal te wachten. En daarom schrijf ik het van me af. Deel ik het via een blog, zodat iedereen zelf kan kiezen om te lezen of niet.
Nu zit ik te dubben of ik afsluit met de vraag om je reactie. Ha ha, altijd benieuwd naar iemands mening, om zo weer inspiratie op te doen of contact te hebben. Ik merk dat m'n harstlag sneller gaat, want als ik vraag om je reactie, dan hoop ik ook op reacties en kijk ik zo'n beetje elke minuut op mijn mobiel om te checken. Dat wil ik niet omdat het mij onrust geeft. Kijk, daar is weer zo'n prikkel in mijn gevoel! Dan ben ik geneigd om niks meer te delen(vluchten) en soms is dat okee voor mij. Omdat ik geniet van leren en groeien, blijf ik delen met als gevolg (soms enorme) gevoelsprikkels. En heb ik het besluit genomen om per keer mijn grens te onderzoeken. Kan ik het hebben nu, die onrust? Wil ik daar iets mee nu?
Vragen om mezelf te leren kennen, lief te hebben.
"Van vragen wordt je wijs" hoorde ik wel eens. Toch hoorde ik als kind ook: "vraag toch niet zoveel!" Ik mag van mezelf zoveel vragen stellen als er zijn, ik hoor ze en check bij mezelf elke keer of ik er een antwoord op wil of kan geven. Dat schept ruimte in mijn denken! En geeft rust in mijn gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten